De soundtrack die sterker is dan de voorstelling zelf. Met nog één première voor de boeg, lijkt het  wel dé samenvatting van Zomer van Antwerpen 2019. Wat schreven we over Swing? ‘Je krijgt het gevoel naar een voorstelling te kijken die in functie van de muziek aan de slag gaat en niet andersom.’, en over ‘Lexicon: ‘Een van de sterkhouders van Lexicon is zonder twijfel de live muziek’. De twee voorstellingen die Zandvliet te gast kreeg deze zomer staan dan weer helemaal in het teken van muzikale ruimte (bij Wiek) of diepte (in het geval van 15419ft). In Wiek zit het publiek in een arena met centraal een cirkelvormige piste met vers geharkt zand. Als in een manege treden Camilla Bundel, Luana van Eekeren en Marinke Eijgenraam aan terwijl achter hen meteen een metalen poort sluit. Ze kunnen geen kant meer op. In het midden draait een wiek, ze kijken in het rond, verbaasd, zich nog niet goed beseffend waar ze zijn, terwijl ze zich de ruimte eigen proberen te maken, kijkend naar ons, het publiek dat voor hen een grens vormt waar ze niet terecht bij kunnen. Een barrière terwijl de drie bladen de dames aanmanen om te bewegen. Ze stappen wat voort tot ze een na een geraakt worden en zo een zetje krijgen om in beweging te komen. Het is van moeten.

Een ode aan het leven is ‘1980’ van Pina Bausch geworden. De ruim drie uur durende voorstelling is wat aan de lange kant, de spanningsboog zit niet altijd lekker, Tanztheater Wuppertal herhaalt zich ook te veel (o.a. in de uitgebeelde eenzaamheid bij de vrouw die helemaal alleen het ene verjaardagskaarsje na het ander mag uitblazen en zo haar verjaardag vieren, of in de vrouw die tijdens verstoppertje gevonden wil worden, maar niemand die naar haar zoekt, het zonnen op het grasveld (al dan niet enkel de blote billen), enz.) in de speelse scènes die naar de kindertijd verwijzen zoals ‘Schipper mag ik over varen?’ (hier op ‘Fisherman fisherman how deep is the water?’) met de fantastische Indonesische Ditta Miranda Jasjfi die erg fris en geloofwaardig het kind in haar op de planken weet te zetten, ‘Zakdoek leggen’ (hier een brief op de tekst ‘I wrote a letter to my mother, on the way I dropped it, and one of you has picked it up and put it in your pocket.’), ‘paardje rijden’ (hier een vrouw die op de schouders van de man zit en ondeugend even haar rok over zijn hoofd doet, waarbij de voorstelling ook een erotische laag meekrijgt, in het tweede bedrijf herhaald wanneer een rij mannen hun broeken uitdoen tot aan hun enkels en een vrouw hun voorkant nauwkeurig gadeslaat en ‘stoelendans’ zijn er maar enkele. Veel van de niet versterkte tekst ging helaas op het balkon – ‘Hallo daar. Kunnen jullie me überhaupt zien?’ - van de Stadsschouwburg verloren omdat de spelers niet voldoende volume maken om het publiek helemaal boven te bereiken. Met dat al dan niet versterkt zijn, speelt de voorstelling ook tijdens een scène van een man in de buurt van een micro die alles fantastisch vindt: ‘You speak low and it comes out loud. It’s better than the other way around. Fantastic!’

Met de wereldcreatie Bach Studies van Benjamin Millepied sluit Ballet Vlaanderen haar seizoen 2018-2019 af in ons land. De productie werd op de première in Antwerpen onthaald op een gedeeltelijke staande ovatie van het publiek. Kennelijk wisten die toeschouwers het werk beter te appreciëren dan wijzelf. Wij zagen op een uitzondering links en rechts na namelijk een wervelende start op ‘Kommt, Ichr Töchter, Helft mir Klagen’ uit de Matteüspassie nr. 1 voor koor, waarna de voorstelling danig inzakte, om uiteindelijk op het einde van het tweede bedrijf opnieuw de dynamiek van de ganse compagnie, de bijna onophoudelijke beweging uitgevoerd te zien op Passacaglia en fuga in c voor orgel. Het werk – waarin behoorlijk wat laag tegen de podiumvloer uitgevoerd wordt wat niet optimaal is voor de zichtlijnen op de parterre, daarnaast wordt er soms ook te breed gespeeld links en rechts zodat een deel van het publiek de dansers letterlijk niet ziet zitten - komt dus het best tot haar recht wanneer alle dansers op het podium staan. De solo’s, duetten, enz. zijn niet allemaal van dezelfde choreografische kwaliteit en intensiteit. Om kort te gaan: Bach Studies is ons niet coherent en consistent genoeg (qua niveau) waardoor de spanningsboog al snel verslapt. Dat heeft voor alle duidelijkheid niets met Ballet Vlaanderen te maken, wel met het werk op zich.

Met Syncope van Gil Roman uit 2010 en Brel et Barbara van Maurice Béjart uit 2001 keerde het Béjart Ballet Lausanne 15 jaar na hun jongste passage aan het Koninklijk Circus opnieuw naar de zaal aan de Brusselse Onderrichtsstraat die na renovatie dit seizoen opnieuw de grandeur van weleer uitstraalt. Van 1 t.e.m. 5 mei kon het bekende balletgezelschap optreden in onze hoofdstad. Brel, Béjart en Brussel dat blijft dan ook tot de verbeelding spreken. Zeker in een jubileumjaar. Dit jaar ligt Brels geboortejaar namelijk exact 90 jaar geleden achter ons. 60 jaar geleden vroeg Maurice Huisman, de toenmalige directeur van de Munt, Béjart om een balletvoorstelling te creëren. Dat werd het wereldberoemde ‘Le sacre du printemps’ op muziek van Stravinsky dat naast diens Bolero uit 1961 op muziek van Ravel met stip tot de meesterwerken van Béjart gerekend kan worden. Sinds zijn overlijden in 2007 blijft zijn gezelschap onder leiding van Roman zijn werk levend houden en opvoeren. Roman creëerde als opvolger van Béjart zelf ook onder zijn eigen naam in de geest van Béjart.

3 boksers en 7 dansers staan in de ring, of beter op het podium bij (B). De ring is er wel, maar in gedachten. Links en rechts hangen bokszakken. Op het ritme van de beats die te horen zijn doet het gezelschap alsof ze er tegen slaan. De zak verroert geen vin. Deze scène wordt een aantal keer herhaald, wellicht met als doel om trainen uit te beelden. Maar het te repetitieve karakter ervan voelt op den duur aan alsof die scène vooral een vullertje is, als bindmiddel tussen andere. Hoewel het concept boxing meets dance meets theatre best wel boeiend is en Siamese Cie enkele straffe scènes op het toneel brengt, is de choreografie soms iets te banaal en te weinig uitputtend. (B) heeft dan ook een behoorlijke aanloop nodig eer we een eerste scène te zien krijgen waarvan we onder de indruk zijn.