De langstlopende musical ooit, Les Misérables, steekt sinds 18 december in een nieuw kleedje op de West End. De die hard fans van de originele productie zijn er niet over te spreken. Het verdwijnen van het draaiend podium waar de voorstelling sinds 8 oktober 1985 in de Barbican, later het Palace Theatre (vanaf 4 december 1985) en Queen’s Theatre (vanaf 3 april 2004) om draaide, kon behoorlijk wat conservatieve fans niet bekoren. Feit is dat deze nieuwe regie van Laurence Connor en James Powell, die eigenlijk al sinds 2009 bestaat en naar aanleiding van 25 jaar Les Misérables gecreëerd werd, de musical verrijkt. Het duo slaagt erin om de minimalistische kaart te trekken in bloedmooie scènes, denken we maar aan de uitgepuurde momenten zoals de sterfscène van Fantine waarbij we enkel een ziekenbed en een gebroken wit doek erachter zien, terwijl vaag op de achtergrond een raam op de backdrop te zien is. Ook Marius’ ‘Empty chairs and empty tables’ is bloedmooi met die veelkleurige kaarslichtjes die op het podium staan. Harry Apps weet als Marius in zijn West End-debuut absoluut te overtuigen. Naast minimalisme, voegt deze productie ook wat extra drama toe wanneer zo veel studenten een voor een sneuvelen, ondersteund door surround-geluiden en witte spots die kort gericht worden op de slachtoffers.

Al sinds 1977 kunnen jong en oud genieten van de capriolen van het roodharige weesmeisje Annie in de zoektocht naar geluk en haar ouders. ‘Annie de Musical’ is in de loop der jaren uitgegroeid tot één van de grote klassiekers in het genre van de feel-good familiemusicals. Het is dan ook geen wonder dat Music Hall deze voorstelling nu opnieuw in de Stadsschouwburg in Antwerpen op de planken zet, zij het in een opgefriste en aan de tijd aangepaste versie. Zo heeft Annie niet meer de overdreven krullenbol, kan ondertussen ook een vrouw het tot president schoppen en is het vergaren van rijkdom en status niet meer uitsluitend weggelegd voor de blanke, bevoorrechte klasse. Aan het hart van de musical heeft men echter niet geraakt: het positieve gevoel, de humor, de romantiek en de liedjes zijn gebleven. Voeg daarbij een leuke, speelse vormgeving, een live-band en een absolute topcast met onder andere Willemijn Verkaik, Deborah De Ridder en Josefien Derijcke en je krijgt een ijzersterk product dat je weet te ontroeren en spontaan een blij gevoel geeft.

Ghost, de cultfilm met Patrick Swayze, Demi Moore en Whoopi Goldberg, staat 30 jaar na zijn première in een musicalversie in het Théâtre Mogador in Parijs. Of het nu muziektheater is, theater met een aantal liedjes of musical, laten we in het midden. Gek veel songs hebben Dave Stewart (die Eurythmics mee heeft opgericht) en Glen Ballard (componist of arrangeur van o.a. Michael Jackson, Elton John, Aerosmith, Céline Dion en Alanis Morissette) immers niet gestoken in deze productie. En het enige dat het grote publiek kent, is ongetwijfeld ‘Unchained melody’ van Righteous Brothers hier te zien in combinatie met de legendarische pottenbakscène die sensualiteit en erotiek tegelijkertijd uitstraalt. Hoewel de voorstelling op die song na geen enkele hit bezit, wil dat daarom niet zeggen dat er op muzikaal vlak niets te ontdekken valt. Integendeel. Zo mag de Nederlandse Moniek Boersma een rijk palet aan emoties tonen als Molly Jensen, van passioneel stapelverliefd – er wordt wat afgekust! - op haar Sam (Grégory Benchenafi), dromerig en hoopvol de toekomst tegemoet kijkend in openingssong ‘Devant nous’ wanneer ze als koppeltje net gesetteld zijn, over verdrietig, boos en toch ook weer hoopvol na diens overlijden wanneer ie neergeschoten is – later zal blijken dat Willy Lopez (Benoit Charron) de moord op bestelling uitvoerde omdat Sams collega Carl Bruner (Philippe Touzel) in geldnood zit – in het prachtige ‘Toi’.

Een van de beste tijdelijke musicalgezelschappen die op dit moment aan het werk te zien is, in Londen, is de hoofdcast en het ensemble van Girl from the north country. Twee jaar geleden zag deze musical van Conor McPherson het levenslicht. De productie speelde in the Old Vic, transfereerde met nagenoeg dezelfde cast naar het Noël Coward Theatre en nu is het Gielgud Theatre aan de beurt waar we een nieuwe cast aan het werk zien voor een beperkte run van slechts acht weken. Wie de productie wil zien, moet zich dus reppen. Op 1 februari 2020 is het namelijk gedaan. 6 dagen later gaan op Broadway de eerste previews door in het Belasco Theatre met een Amerikaanse cast.  Wat deze productie fenomenaal maakt, is de prachtige meerstemmige samenzang tussen ensemble (die vaak in close harmony zingen achter een vintage microfoon) en de castleden. Op die manier krijgen we juweeltjes van arrangementen te horen, die lekker warm klinken en soms ook de minimal kaart trekken met viool (Charlie Brown), contrabas (Don Richardson), piano (Tarek Merchant), akoestische gitaar (Pete Callard) en mondharmonica (Steffan Harri).

De nieuwe versie van de musical Mary Poppins die sinds 23 oktober 2019 in Londen loopt, is een topvoorstelling. Eerlijk? In de originele songtekst en muziek van Richard M. Sherman en Robert B. Sherman zit dan ook wellicht de sterkste zin vol waarheid die je in geen enkel andere musical vindt en deze voorstelling dan ook ver boven alle andere musicals doet uitstijgen wat ons betreft. In het heerlijke ‘Jolly Holiday’ horen we Mary Poppins immers zingen: ‘Oh, it‘s a jolly holiday with you, Bert. Gentlemen like you are few.’ Als je dat maar weet! De relatie tussen Poppins en Bert is als we dat naar vandaag zouden vertalen ‘complicated’. Maar, tot grote vreugde van de fans komt er een kus, op de wang, of wat dacht je naar het einde van de voorstelling toe. Bert, gespeeld door Charlie Stemp mag samen met een over de ganse lijn betoverende Zizi Strallen (rol van Mary Poppins) gedistingeerd overkomen. Het duo mag toch ook speels, vrolijk en pret maken in door Matthew Bourne en Stephen Mear heerlijk gechoreografeerde nummers, die verwijzen naar het cabaret van weleer, en de grootsheid van een ensemble als 42nd Street in ‘Jolly holiday’ en het magistrale tapdansen in publieksfavoriet ‘Step in time’ in het tweede bedrijf waarbij we Stemp ook even ondersteboven zien wandelen hoog in de nok boven het podium.