De Zweedse zusje Johanna en Klara Södenberg van First Aid Kit toverden de zon naar het festival en brachten een prachtig stukje muziek. Daar waar hun laatste album Stay Gold soms wat zeurderig uit de hoek kan komen, was de live-ervaring een aangename verrassing.  Ze durfden de contrasten tussen rustig en uitbundig groter maken en zongen alles met het grootste gemak. Toen ze het podium opkwamen en The Lion’s Roar als eerste inzetten, hadden ze iets heel cools over zich heen. Er was geen woordje van welkom en ze begonnen direct met spelen. Een prima keuze, want zo konden ze direct al laten zien dat ze minder braaf zijn dan ze eruit zien en konden ze even flink met hun haren zwaaien.

De Britse bassist-zanger Mike Kerr en drummer Ben Thatcher vormen samen Royal Blood. Hun recentste optreden in maart in de AB onthouden we vooral door de wat lullige opmerking van Kerr toen het publiek met kleingeld begon te gooien tijdens “Loose change”. Voor een grap leek de man niet echt gewonnen.  Ook op Best Kept Secret Festival lijkt ie moeite te hebben om het juiste contact te leggen met het publiek. “Come on motherfuckers. What’s wrong with you? Are you drunk?” vraagt ie zich voor “Little monster” af. Op dat moment bereikt het Britse duo een select kransje moshers in de circle pit die weliswaar steeds groter wordt tijdens het optreden. Royal Blood blijkt al na 50 minuten uitgeteld én dat terwijl de groep zijn tijd neemt tussen de songs door om iets te drinken, of om een gitaar te stemmen. Daardoor komt de set nooit onder hoge druk te staan en zien we net een erg flets, routineus optreden van twee mannen op het verkeerde festival. Dit is geen hardrockfestival, wel een indiefestival. Daardoor waren ze wellicht de vreemde eend in de programmatie.

Ride gaat voor het luisterconcert, zoals veel artiesten op BSK. Het publiek hoort het graag aan en af en toe knikt er een hoofd van voor naar achter ritmisch mee op de muziek. Maar een echt feestje wordt het niet. 

Op het juiste moment begonnen The Vaccines op stage one in Hilverarenbeek te spelen. Net na de after diner dip, toen iedereen wat aan het gapen was en niet meer precies wist of ze moesten gaan liggen of zitten. Justin Young, Arní Hjörvar, Freddie Cowan en Peter Robertson sprongen het podium op en begonnen meteen op hun gitaren te slaan. Ze knalden erin, maar deden het met beleid, want het bleef nog wel netjes. Het was indie rock in de beste vorm, strak en opgejaagd en met zinderende gitaren die de boventoon voerden.

De indierockband Death Cab for Cutie uit Washington Amerika, zorgde voor aardig wat bekijks op stage two. Een grote groep vrouwen en vooral mannen had zich voor het podium verzameld en dit aantal groeide gedurende het concert. De eerste nummers waren weinig interessant en indie op zijn indies, met eenvoudige akkoorden en terugkerende gitaarrifjes. Vanaf ‘The Ghosts of Beverly Drive’ werd het al een stuk interessanter. Kennelijk hadden de bandleden van Death Cab for Cutie de eerste drie nummers nodig om erin te komen. Pas daarna kwamen ze echt los en durfden ze meer muzikale stukken toe te voegen en de nummers verder uit te bouwen.