Wat valt er positief te zeggen over het optreden van The Libertines op Best Kept Secret Festival?. Ze zijn terug en ze zijn bezig aan hun derde plaat. Na wat aarzelen speelt de groep op vraag van Pete Doherty dan toch een nieuw nummer “Ganga gin” dat wat rommelig en onafgewerkt overkomt. Jawel die hoge gitaar riff nestelt zich moeiteloos in ons oor. Maar toch lijkt de song die eindigt op wat ge-lalala op twee songs die door elkaar gespeeld worden. Lees: qua harmonie was het niet je dat. Zeker, het is best aandoenlijk om Carl Barât en Pete Doherty achter één micro te zien zingen tijdens “Music when the lights go out”, waarbij ze elkaar elk moment dreigen binnen te doen. Toch nam de geluidstechnicus – terecht - het zekere voor het onzekere en liet die de muziek op de voorgrond doorklinken en plaatste daarachter pas de stemmen (zoals bij “Last Post on the Bugle”) van de band in de geluidsmix zodat The Libertines nauwelijks verstaanbaar was.

De lengte van de Zweed op het hoofdpodium valt toch een beetje tegen, met die lange Hollanders vooraan in het publiek. En ook de show voldoet niet aan de verwachtingen. De singer-songwriter staat erom bekend dat hij zijn nummers thuis – of in ieder geval in huiskamersetting opneemt – maar die sfeer weet hij aan het meer in Hilvarenbeek niet te creëren.

In een zo goed als volgelopen tent trad Chet Faker aan met Cigarettes & Chocolate. Met een lauw applaus werd de opening ontvangen door het publiek. De toevoeging van een band bij de volgende nummers bracht hier weinig verandering in: écht pakken deed de mellow-electronica-artiest niet bij Best Kept Secret.

Indie hipsters die wat rondhuppelen en de armen breed uitspreiden – in vliegtuigmodus – op de tonen van “I believe I can fly” van R Kelly op het einde van de set van Circa Waves. Het wat dromerige, back to childhood-sfeertje onder twintigers, dertigers en ouder: het is Best Kept Secret Festival ten voeten uit.

Big Sean, ongetwijfeld een van de koplopers in het huidige mainstream hip-hop-genre, deed moeiteloos de harten van jonge fans harder slaan in de Ancienne Belgique in Brussel. Met een afwisselende set, zowel energiek als emotioneel, schept de jonge artiest een  gemeende en nederige band met zijn publiek. Toch is het succesverhaal van verschillende nummers, met een energieke beat en vocals, vaak eentonig. We mogen echter een ding concluderen uit zijn set: er komt duidelijk meer bij kijken dan we kunnen opmaken van zijn videoclips.