Met Pinocchio opent de Munt opnieuw haar deuren nadat het langer dan voorzien buitenshuis moest spelen door de aanslepende renovatie van de schouwburg. De nieuwe zetels hebben hetzelfde model als de oude, en zitten iets steviger, het licht uit de kroonluchter is heel wat kouder omdat het ledlichtjes zijn die er nu in steken, maar daardoor komt het plafond wel weer beter tot haar recht. En er is airco en vanaf nu spelen de zangers ook op een vlak podium terwijl het oude nog een hellingsgraad van 4° had. Dat zijn de belangrijkste veranderingen aan de zaal. Voor de deur staat nu een (hopelijk tijdelijke) constructie waar de fouillering gebeurt net zoals dat aan het Muntpaleis aan Tour & Taxis het geval was. Met Pinocchio was de zondagmatinee helemaal uitverkocht. Fijn om zien, was dat er ook heel wat kinderen in de zaal zaten. Alleen is maar de vraag of zij beseffen dat het verhaal – dat toch wel wat gedateerd is – eigenlijk als hoofdreden heeft om jongeren onder de knoet te houden, en mooi te laten luisteren naar hun ouders. Dat is een aspect dat te vaak onderbelicht wordt omdat steeds de focus gelegd wordt op de deugd om niet te liegen maar waarachtig te zijn.

Wie dacht dat de culturele interesses van holebi’s zich beperken tot zich in veel te kleine goudkleurige spannende broekjes hijsen en met hun blote bast overgoten met vaseline wat protserig staan pronken op trucks tijdens gay parades zoals de Antwerp Pride, foute kermissen bekijken als het Eurovisiesongfestival en zebrapaden wat van kleur voorzien omdat de strijd voor holebirechten in ons land bijna overbodig geworden is wegens zo goed als alles al bereikt wat men dromen kan, heeft het mis. Met ‘Het Kanaal’ van Muziektheater Transparant op een tekst van Gaea Schoeters, een compositie van Annelies Van Parys en live begeleid op luit en gitaar door Maarten Vandenbemden bracht het festival een gitzwarte voorstelling vol maatschappijkritiek en ironie, die pas op het einde zijn tragikomische gezicht toonde.

Met ‘Aida’, wellicht een van de bekendste van de 26 opera’s die Verdi schreef, sluit de Munt het Muntpaleis op Tour & Taxis. Volgend seizoen verwelkomt het operahuis zijn bezoekers opnieuw in betere omstandigheden in de gerenoveerde zaal aan het Muntplein. Maar eerst was het nog een keer puffen en zweten geblazen in de tent waar men noodgedwongen langer beroep op moest doen dan aanvankelijk gepland omdat de renovatiewerken van de schouwburg vertraging hadden opgelopen. Met slechts één productie die wat ons betreft ver boven de rest uitstak, de musical ‘Sweeney Todd’ dan nog wel, zagen we verder weinig spraakmakende voorstellingen in het Muntpaleis. Ook ‘Aida’ had als afsluiter kennelijk niet de ambitie om iets ongeziens scenisch toe te voegen. Integendeel, regisseur Stathis Livathinos, die zijn allereerste operaregie neerzet en artistiek directeur van het Nationaal Theater van Griekenland is, bleef mooi binnen de lijntjes kleuren, verwees naar Egyptische goden (de jakhalskop van de god Anubis, de havik die verwijst naar Horus, en het mythologisch dier met de lange snavel naar de god Seth). Zo zie je dat de regisseur voor een letterlijke en ceremoniële lezing (in het ontvangen van het goddelijke zwaard bv.) is gegaan, terwijl Aida eigenlijk voornamelijk draait om een driehoeksverhouding die in eender welke context zou kunnen plaatsvinden. Verdi koos ervoor om die te laten afspelen met op de achtergrond een confict tussen Ethiopië en Egypte om de heel eenvoudige reden dat zijn opdrachtgever de Egyptische kedive (de onderkoning) was, niets meer niets minder.

Met stip is ‘Infinite now’ de muziektheatervoorstelling waar het meest aantal toeschouwers de zaal verlaten tijdens het muziektheaterfestival Opera 21. Dat kan op twee zaken wijzen: ofwel is het een steengoede voorstelling die té gevoelige thema’s aansnijdt en daardoor toeschouwers op hun paard zet. Ofwel vraagt ze te veel van het publiek. Voor deze creatie van de Amerikaans-Israëlische componiste Chaya Czernowin, haar derde opera, is het een combinatie van beide.

Claron McFadden heeft drie identiteiten. En geen van die drie – Amerikaans, Europees en zwart – is volledig. Ze trok voor de voorstelling ‘Nachtschade: Aubergine’ naar Toledo (Spanje), Rabat (Marokko), Sicilië (Italië), Chania (Griekenland) en Istanboel (Turkije) op zoek naar de oorsprong van de aubergine. Die groente was oorspronkelijk groen, vindt zijn oorsprong in Zuidoost-Azië maar veranderde na verloop van tijd van kleur toen die zijn opmars verder zette naar Europa. In die vorm ging de groente ook terug waardoor er nu twee soorten aubergine bestaan, maar de bordeauxkleurige de meest gekende is.