Voor producent Music Hall is hun nieuwste kindje ‘Cinderella’ de opvolger van ‘Peter Pan, The Never Ending Story’. Wat ons betreft is het eerder ‘Peter Pan, The Never Ending Story’  van de Aldi. In concept is het vergelijkbaar, maar waar de eerste productie nog kon rekenen op een hele schare hits waaronder ‘One day I’ll fly away’, ‘Forever young’ en ‘You raise me up’, moet ‘Cinderella’ het stellen met een hele reeks onbekende nummers die achter elkaar worden geplakt en slechts twee herkenbare nummers: ‘I Gotta Feeling’ van The Black Eyed Peas en ‘(Everything I Do) I Do It for You’ van Bryan Adams. ‘Cinderella’ heeft geen spectaculaire en oogverblindende grafische projecties die de meest wonderbaarlijke werelden oproepen, maar moet het daarentegen stellen met een geprojecteerd potloodsilhouet om  aan te geven dat we van locatie wijzigen. En al doen de dansers en de hoofdcast nog zo hun best, ‘Cinderella’ slaagt er op geen enkel moment in om een magische en sprookjesachtige sfeer op te wekken.

De vijfde winterrevue ziet het groots dit jaar. Regisseur Stany Crets heeft de ‘We want more’ van het publiek dan ook letterlijk geïnterpreteerd. Drie blazers (trompet, trombone en sax) staan er nu mee op het podium, meer dansers en ook meer kilo’s met Luc Caals als special guest die opnieuw met Dirk Van Vooren het podium deelt. 15 Jaar moest het publiek daarop wachten. Wervelend start de Winterrevue dit jaar met Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’ waarmee Patrick Onzia in no time de handen op elkaar krijgt van het publiek en het doet meezwaaien. Die ‘Dank u wel dames en heren dat was de Winterrevue. Tot volgend jaar!’ die Van Vooren nadien zei, was er dan ook pal op. Het leek inderdaad alsof we qua ambiance al aan de toegiften waren aanbeland. Helaas zakte het tempo en het niveau van de show daarna in en was het Laurenz Hoorelbeke die terug de lat daar moest leggen waar die hoorde te zijn bij dit soort shows: erg hoog. Zijn act waarin ie ‘Arcade’ van Duncan Laurence bracht, het nummer dat het Eurovisiesongfestival won dit jaar voor Nederland, was subliem. Hij en de dansers waren gehuld in fluo gele shirts die een glow in the dark-effect opleverden in combinatie met de donkerblauwe spots.  Het tweede deel ging gelukkig ook vocaal en qua humor op dat elan verder.

Een pareltje is Amélie the musical, de podiumvoorstelling die zich baseerde op de populaire film ‘Le Fabuleux Destin d‘Amélie Poulain’ waarin Audrey Tautou een (dag)dromerige jonge vrouw speelde die leert contact te leggen met mensen en haar creativiteit daarvoor aanspreekt. De Frans-Canadese Audrey Brisson heeft dus enorme schoenen te vullen in deze musical die Michael Fentiman regisseerde. Maar het moet gezegd, ze zet op haar manier een prachtig en geloofwaardig hoofdpersonage neer. Brisson komt uit Montréal, haar moedertaal is Frans, en heeft het artiestenleven met de paplepel meegekregen. Haar vader was componist en bandleider bij Cirque du Soleil, haar moeder werkte in de kledingafdeling. Op haar vierde kwam ze zo in de showbusiness terecht en van haar elfde tot haar zestiende speelde ze een van de hoofdrollen in een Cirque-voorstelling. Ze was er zowel zangeres als acrobate en onder andere te zien in de internationale tours van Reinvente en Quidam. Het is die fantasierijke wereld die ze in de kleine setting van The Other Palace, op een paar stappen wandelen van Buckingham Palace, moeiteloos ook weet op te roepen.

Een wervelende jukeboxmusical die perfect de tijdsgeest uitademt dat levert & Juliet af. Het uitgangspunt van deze nieuwe musical die geregisseerd werd door Luke Sheppard naar een boek van David West Read en muziek en liedteksten van Max Martin en vrienden, is de vraag: ‘Wat als Julia haar Romeo overleefde in het verhaal?’ Wat als zijn dood het begin was voor een nieuw leven voor haar? & Juliet is niet alleen een feministische voorstelling, ze is nog eens LGBTQ+-vriendelijk ook. Met een cast om door een ringetje te halen waarvan vooral de vrouwen Miriam-Teak Lee (dit voorjaar nog te zien in de originele Hamilton cast in Londen en  nu in de hoofdrol als Julia in & Juliet) en Cassidy Janson als Shakespeares vrouw Anne (en de beste vriendin van Julia: April) de absolute uitschieters zijn in deze heerlijke feelgood musical. Zo’n productie waar we meteen opnieuw terug naartoe zouden willen gaan kijken.

Op enkele meters van elkaar vinden ze plaats, allebei in dezelfde straat in Londen: Strand, 9 to 5 the musical en Waitress. Beide voorstellingen vatten zeer goed de tijdsgeest van nu samen. Het zijn dan ook feministische musicals. In 9 to 5 maakt een vrouw komaf met haar baas, in Waitress zal Jenna (Lucy Jones, die met ‘Never give up on you’ twee jaar geleden nog te horen was op het Eurovisiesongfestival in Oekraïne) haar man Earl (Tamlyn Henderson) de bons geven op het einde. Hij heeft haar zat gevoerd en zwanger gemaakt, is zijn werk kwijt en zit aan de drank. Behoorlijk agressief gedraagt ie zich ten opzichte van zijn vrouw die tijdens een van de ruzies hem moet kalmeren door te zeggen dat ze zwanger is. Zij moet het geld dat ze verdient bij de taartenzaak Joe’s Diner waar ze taarten bedenkt en bakt aan hem afstaan. Maar een deel van het geld verstopt ze onder andere in de kussens van de zetels. Hij komt daar achter. Zij verklaart dat het om babyspulletjes mee te kopen is. In realiteit houdt ze het geld opzij om op een dag hem te kunnen verlaten.  Joe (Andrew Boyer) leest in de krant in de buurt van de horoscoop een oproep voor inschrijvingen voor een taartenbakwedstrijd. Hij stelt voor dat Jenna meedoet want er valt 20.000 dollar te rapen. Met dat geld kan ze dan een nieuw leven beginnen samen met de baby die in haar buik groeit.