‘Is er iemand in de zaal die kan hypnotiseren?’ vraagt Anatole (Kris Van Trier) bij de start van de voorstelling in De Klap. Niemand blijkt dat te kunnen. Dus heeft hij speciaal voor deze voorstelling een zelfcursus (aan absurdisme geen gebrek dus n.v.d.r.) hypnotiseren gevolgd. Tot nu toe is hij er niet in gelukt, maar vanavond is hij er redelijk gerust op dat het hem wel eens zou kunnen lukken. Daarna vraagt ie aan ons of er iemand is die gehypnotiseerd wil worden. Ook daar blijkt niet meteen iemand kandidaat voor. En al zeker niet wanneer ie stelt dat hij wellicht iemand zo ver kan krijgen dat ie denkt een kilo rotte vis gegeten te hebben, waardoor als de gehypnotiseerde terug wakker wordt die wel eens over de eerste rij – ‘op uw zus!’ (Bieke Ilegems, zus van Herwig zat daar n.v.d.r.) – zou kunnen overgeven. Het is Compagnie Marius ten voeten uit, vanaf de start het publiek betrekken en niet in het minst iets uitsteken met de eerste rij. Een truc die nog steeds werkt en in geen tijd de aandacht weet te vangen van de toeschouwers.

Met 1984 neemt Freek Vielen de klassieker van George Orwell onder handen. Een boek dat ie in 1948 kort na de oorlog schreef en waarin ie een samenleving toont waar iedereen gecontroleerd wordt door De Partij, door grote broer, Big Brother. Camera’s hangen overal, smartphones kunnen je doen en laten registreren en je dus spioneren. Au fond gaat de voorstelling over welke vrijheid we nog genieten in onze huidige democratie. Of is die al bijna op de schop gegaan?

Er hangt veel meer vlees aan Perpetuum Mobile dan je zou verwachten van een vegetarische cast. In die zin dat deze tragikomedie die Jef Hoogmartens schreef en regisseerde zowel de volkse, platte kaart trekt als de meer intellectualistische. Als je zoals wij zo mottig als een krab naar de voorstelling gaat, ga je er alleen maar naar buiten met nog meer hoofdpijn die slechts sporadisch verlicht wordt tijdens de voorstelling door enkele bijzonder sterke scènes. Maar de bulderlach van Jelle Cleymans die twee rijen voor ons zat met links en rechts van hem schoon vrouwelijk gezelschap verlichtte ook de hoofdpijn. ’s mans lach werkt zo aanstekelijk dat je hem meteen zou boeken om steeds mee in het publiek te gaan zitten tijdens alle voorstellingen die je gaat zien in het jaar. De aangename bijkomstigheid is dat ie dan zelf niet op het toneel hoeft te staan en je er moet naar kijken.

Wat een fenomenale voorstelling is Mijn lieve gunsteling! Na twee uur en half toptheater veerde een volledig uitverkochte Rabozaal in de Stadsschouwburg van Amsterdam als één man recht. Die twee korte technische onderbrekingen omdat zowel Eefje Paddenburg als Hans Kesting een nieuwe micro en zendertje opgeplakt moesten krijgen, keek het publiek – terecht – door de vingers. De twee flirten niet alleen als de 49-jarige veearts Kurt en het meisje dat veertien is met elkaar maar ook met technische issues. Zo staan ze samen in de regen en zingen ze Whitney Houstons ‘I will always love you’ waarbij hun eerste kus valt en dompelt hij haar lange tijd onder water in een kuip waar dieren normaal gezien hun drinken vinden. Tja, da’s natuurlijk het lot (de techniek) een beetje tarten ook. Wat deze voorstelling die gebaseerd is op het boek van Marieke Lucas Rijneveld zo sterk maakt, is hoe Ivo Van Hove erin slaagt om met scenograaf en lichtontwerper Jan Versweyveld een filmische, ja zelfs epische tour de force op de scène te ontwikkelen.

Een roze muur en een deuropening. Meer hebben Aminata Demba, Lien Thys en Laurence Roothooft niet nodig als decor voor Feed me please, een bijzonder relevante voorstelling voor jongeren die het fake gedoe op social media aankaart, algoritmes die voor de ene wel en voor de andere niet werken, het verslavende om steeds meer zieltjes te winnen, wat tot extremen kan leiden (zeker wanneer er een terugval in het aantal volgers volgt) en gemene comments die tot zelfmoord kunnen aanzetten.