Fuerza Bruta staat voor brute kracht en dekt eigenlijk niet volledig de lading van het spektakel dat neergestreken is in Antwerpen. Juist ja, vaak gaat het er zeer hevig aan toe, met flitsende momenten, water, lucht, rook, geloop, stroboscopisch licht of zinderende choreografieën met voetgestamp. Maar de voorstelling is evenzeer poëtisch met momenten, en flirt niet enkel met circus (acrobatie) of dans, maar ook met theater. Moeilijk samen te vatten dus in 1 woord al ligt het Engelse “experience” in zijn  meerdere betekenissen zeer dicht bij wat je als toeschouwer/deelnemer meemaakt. 

Wie in 2007 “Le fil sous la neige” gezien heeft op de Zomer van Antwerpen, herkent in “inStallation” Ulla Tikka en Andreas Muntwyler. In de voorstelling die nu te zien is in Antwerpen, lieten ze een prachtig duet zien. Ze trekken elkaar aan, stoten dan elkaar af, dansen – of was het eerder springen van één been op het ander – op het koord. Bij momenten vergeet je als toeschouwer dat er een koord is. Beiden willen elkaar overtroeven zo lijkt het. Grandioos is de achterwaartse salto die Muntwyler op het koord voert. Faut-le faire!

Als 7 mannen indruk willen maken op 1 vrouw (Claire Aldaya), dan komen daar ongetwijfeld ongelukken van. 1 Van de 7 mannen, Maxime Solé - de trapezist - die om haar aandacht dingt, is out wegens een blessure. 3 Man musiceert, de overigen die in de circusscholen van Châtellerault, Stockholm, Brussel en Moskou de kneepjes van het vak leerden, proberen elkaar te overtroeven met kracht, humor, soepelheid of pure romantiek. Dat maakt van Pfffffff een fijne familievoorstelling.

Jongleren op hoog niveau dat is wat Charlie Marey, Lonis Mouhoubi, Jan Patzke, Jan Vermeersch en Guillaume Montels in het wervelende “Second life” brengen. Het gezelschap van Cirq’ulation locale draagt zijn jongste creatie op aan Bo Frese die lid was van het gezelschap en op sinterklaasdag vorig jaar overleed.

Het Engelse trio Samuel Thomas, Gareth King en Tristan Glover vormen samen Chipolatas. In de Roma brachten ze de korte circusvoorstelling “Gentlemen of the road” van een kleine drie kwartier. Een voorstelling die uiterst aanstekelijk werkte voor de allerkleinsten. “Wat gaat die meneer doen?” was de eerste kindervraag die we al hoorden in het publiek net toen het zaallicht gedoofd was. En toegegeven, het trio wist de aandacht van de kinderen er bij te houden. Sommige erg kleine fans dansten op de fijne accordeonmuziek van het gezelschap. A go go bells en cowbell maakte het helemaal feestelijk zodat de peuters met de armpjes in de lucht begonnen te dansen. “Do these children belong to anybody?” vroegen de Britten halverwege het optreden. Probleem was dat die kids de show aan het stelen waren en steeds meer van hun speelvlak veroverden én dat de concentratie van de artiesten niet echt bevorderde.