Le carnaval des animaux is een voorstelling over identiteit. Regisseur Gorges Ocloo maakte die op basis van een zeer actuele tekst van Josse De Pauw op muziek van Camille Saint-Saëns uit 1886 die ie voor de gelegenheid bewerkte. Zo horen we onder andere een deel in een danceversie, een ander waar de elektrische gitaar, gimbri of sax prominent in te horen is, en enkele maten die zogezegd live op een strandlaken dat de kleuren en de vorm van klein klokkenspel heeft, met de voeten gespeeld worden terwijl we in feite de marimba horen.

Met But I Said No, No, No stond TG De Link voor een nagenoeg uitverkocht CC van Brasschaat. Opvallend is het dat het cultuurcentrum tegen de tendens in van andere cultuurcentra en schouwburgen in Vlaanderen het wél zeer goed doet. Niet alleen qua bezettingsgraad maar ook in het vernieuwen en verjongen van hun publiek. Heerlijk was het dan ook om vast te stellen dat er naar deze muziektheatervoorstelling met Debbie Crommelinck, Leen Dendievel en Bert Verbeke een mooi divers publiek was afgezakt.

‘Nee!’ Het moet zowat het meest voorkomende woord zijn in Nietes van Theater Artemis. Een voorstelling die tegen zijn eigen wil in een voorstelling is geworden. Een product van zijn (corona)tijd ook waar zeemvellen, (schuur)sponsjes en handschoenen (om te kuisen) centraal staan. Horror voor 4-plussers en hun ouders om daarin meegezogen te worden? Wees daar maar zeker van! En of dat nog niet genoeg is, lijkt er maar geen einde te komen aan alle absurde situaties. ‘Zijn jullie hier nog?’ klinkt het halfweg uit de mond van Hendrik Kegels wanneer die naar de toeschouwers kijkt.

Iets meer dan 14 jaar nadat Atropa in het Toneelhuis in première ging in een regie van Guy Cassiers, namen Floor Houwink ten Cate en Naomi Velissariou de fantastische tekst van Tom Lanoye vast om er een nieuwe hedendaagse voorstelling van te maken. Door de ritmische cadans van Lanoyes meesterlijke tekst – het origineel duidt al zang aan bijvoorbeeld boven Kassandra’s lijnen: ‘Mijn vader, die schoft, vrat mij op, vannacht. Mijn moeder, die hoer, heeft mij afgeslacht.’ die hier met dank aan autotune gezongen worden - te combineren met de beats van Joost Maaskant en Jimi Zoet die surfen van techno over doom, metal, hardcore, trap en drill, wil deze productie ook een publiek aantrekken dat niet gewend is om naar het toneel te gaan, maar eerder terug te vinden is op een of andere dansvloer op vrijdag- of zaterdagavond. Net dat muzikale luik valt wanneer de Griekse tragedie zich voorbij de helft helemaal voltrekt, wat stil zodat het opzet niet als helemaal geslaagd overkomt.

Een bijzondere heldere lezing van Stefano Massini’s Lehman Trilogy in een puike vertaling van Els van der Pluijm. Dat levert regisseur Guy Cassiers af met ITA in Stadsschouwburg Amsterdam in dit drie uur en half durende stuk (inclusief pauze). In Londen zagen we deze voorstelling al, weliswaar in een andere regie waarbij we slechts 3 acteurs op het toneel te zien kregen. Cassiers kiest voor een grotere cast, deed aan blind casting (vrouwen spelen mannenrollen en omgekeerd, maar spelen soms ook een rol die wél samenvalt met hun gender) wat het geheel een extra dimensie geeft. Straf vinden we zijn doeltreffende scenografie die hij met Bram Delafonteyne uittekende. Bram stond tevens in voor het video-ontwerp (we zien bv. een snelle  liftbeweging van wolkenkrabbers wanneer de beurs crasht) en het lichtontwerp is van Frank Hardy.