Met Zippi brengt Theater FroeFroe de fabel van de krekel en de mier van Jean de La Fontaine voor 3-plussers. Hoewel dit verre van een politieke voorstelling is, kan wie dat wil er een verwijzing in zien naar de huidige asielcrisis waarbij asielzoekers op straat moeten kamperen in Brussel (de mier geraakt in deze voorstelling ondergesneeuwd wanneer die geen eten vindt en de andere dieren, het konijn, de beer en de vogel willen hem géén onderdak verlenen, laat staan eten met hem delen), de ratrace van werken werken werken die onze huidige kapitalistische samenleving geworden is en een verwijzing naar de uitspraak van Antwerps cultuurschepen Nabilla Ait Daoud die eind vorig jaar zei: “Als jonge kunstenaar zou ik werken voor mijn centen zoals iedereen“ wat hier leest als een politicus die (de maatschappelijke rol van) een krekel verwart met (die van) een mier.

Muziektheater De Kolonie is niet meer. Lang leve Johnny Mus! We denken de wereld, de allereerste muziektheatervoorstelling van dit rebranded huis ging in corso in première. Een voorstelling die drie spelers in een vak zet op het podium. Ze stopt als er eentje uitstapt en is pas écht gedaan als ze met hun drieën met een voorstel op de proppen kunnen komen hoe ze de wereld kunnen veranderen. Pas als ze slagen in het experiment mogen ze weg.

‘Is er iemand in de zaal die kan hypnotiseren?’ vraagt Anatole (Kris Van Trier) bij de start van de voorstelling in De Klap. Niemand blijkt dat te kunnen. Dus heeft hij speciaal voor deze voorstelling een zelfcursus (aan absurdisme geen gebrek dus n.v.d.r.) hypnotiseren gevolgd. Tot nu toe is hij er niet in gelukt, maar vanavond is hij er redelijk gerust op dat het hem wel eens zou kunnen lukken. Daarna vraagt ie aan ons of er iemand is die gehypnotiseerd wil worden. Ook daar blijkt niet meteen iemand kandidaat voor. En al zeker niet wanneer ie stelt dat hij wellicht iemand zo ver kan krijgen dat ie denkt een kilo rotte vis gegeten te hebben, waardoor als de gehypnotiseerde terug wakker wordt die wel eens over de eerste rij – ‘op uw zus!’ (Bieke Ilegems, zus van Herwig zat daar n.v.d.r.) – zou kunnen overgeven. Het is Compagnie Marius ten voeten uit, vanaf de start het publiek betrekken en niet in het minst iets uitsteken met de eerste rij. Een truc die nog steeds werkt en in geen tijd de aandacht weet te vangen van de toeschouwers.

Met 1984 neemt Freek Vielen de klassieker van George Orwell onder handen. Een boek dat ie in 1948 kort na de oorlog schreef en waarin ie een samenleving toont waar iedereen gecontroleerd wordt door De Partij, door grote broer, Big Brother. Camera’s hangen overal, smartphones kunnen je doen en laten registreren en je dus spioneren. Au fond gaat de voorstelling over welke vrijheid we nog genieten in onze huidige democratie. Of is die al bijna op de schop gegaan?

Er hangt veel meer vlees aan Perpetuum Mobile dan je zou verwachten van een vegetarische cast. In die zin dat deze tragikomedie die Jef Hoogmartens schreef en regisseerde zowel de volkse, platte kaart trekt als de meer intellectualistische. Als je zoals wij zo mottig als een krab naar de voorstelling gaat, ga je er alleen maar naar buiten met nog meer hoofdpijn die slechts sporadisch verlicht wordt tijdens de voorstelling door enkele bijzonder sterke scènes. Maar de bulderlach van Jelle Cleymans die twee rijen voor ons zat met links en rechts van hem schoon vrouwelijk gezelschap verlichtte ook de hoofdpijn. ’s mans lach werkt zo aanstekelijk dat je hem meteen zou boeken om steeds mee in het publiek te gaan zitten tijdens alle voorstellingen die je gaat zien in het jaar. De aangename bijkomstigheid is dat ie dan zelf niet op het toneel hoeft te staan en je er moet naar kijken.