Zelden zo’n krop in de keel gehad en tranen in de ogen tijdens een epiloog als die van Allelujah. De Britse dramafilm die Richard Eyre regisseerde en gebaseerd is op het toneelstuk van Alan Bennett gaat dan ook over de zorgsector, de betrokkenheid van de zorgkundigen, het tekort aan bedden, de zucht naar efficiëntie en wat de rol van bejaarden nog kan zijn in onze huidige prestatie/consumptiemaatschappij die niet wil verstaan dat mensen gewoon ook gezond kunnen zijn als ze sterven wanneer ze op leeftijd zijn gekomen. Van vrijwilligers over het personeel zelf, ze willen allemaal dat The Beth, een klein lokaal geriatrisch hospitaal in het VK niet sluit. Maar Colin Colma (Russell Tovey) is een managementconsultant die in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid gestuurd wordt naar het hospitaal waar zijn vader Joe (David Bradley) ook opgenomen is wegens een infectie. Kiest ie voor de overheidsbelangen wanneer ie vaststelt dat The Beth inderdaad geen bedden vrij heeft maar het geld wel over de balk gooit of voor die van zijn vader?

Vijf jaar na The Meg is er het vervolg: Meg 2: The Trench. De Britse regisseur Ben Wheatley heeft de regisseursstoel van Jon Turteltaub overgenomen en liet zich deze keer inspireren door The Trench van Steve Alten. De sci-fi actiefilm is hoewel de CGI soms niet al te best/geloofwaardig oogt, best genietbaar al is ie met zijn 116 minuten wat aan de lange kant.

De coolste computergeanimeerde film die ik ooit in mijn leven gezien heb. Dat is Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem die Jeff Rowe regisseerde.

Het is niet de eerste keer dat Disney een film maakt naar een pretparkattractie. Twee jaar geleden nog maar kwam Jungle Cruise namelijk uit. En nu is er Haunted Mansion, een bovennatuurlijke komedie die Justin Simien regisseerde. Alleen is de slapstick zo slap, en de taalhumor (die nauwelijks te vertalen bleek) zo zwak, dat je bezwaarlijk van een goeie film kan spreken. Tenzij je met lage eggs-pectations naar deze prent trekt.

Christopher Nolan kan de was die buiten hangt te drogen, maar gedeeltelijk binnenhalen wat ons betreft met zijn nieuwste epische film Oppenheimer die het verhaal vertelt over de vader van de atoombom: J. Robert Oppenheimer. Veel heeft te maken met de vertelstructuur (die veel te lange expositie!) in combinatie met de duur van de film waardoor je rond de 85ste minuut al op je klok gaat kijken. Nolan heeft meer dan de helft van zijn film nodig om zijn hoofdpersonage de eerste tests te laten uitvoeren rond een atoombom (de Trinity test op 16 juli 1945) in het Los Alamos Laboratorium waar hij de directeur, sheriff en weet ik wat nog allemaal was. Maar vooral: deze biografische thriller wordt nooit echt spannend omdat je gewoon van tevoren al weet hoe het afloopt.