Achttien jaar – na ‘Album of the Year’ dat in 1997 uitkwam - hebben de fans erop moeten wachten, op een nieuwe, zevende studioplaat van Faith No More. Die heet “Sol Invictus” en stoot dit weekend door naar de vierde plek in de Vlaamse hitparade. In 1982 ontstond de band, doorbreken deden ze met de single “Epic” en de groep kende ook een hit met “Easy”, een cover van The Commodores. In april 1998 liet bassist Billy Gould weten dat de band gesplit was. In 2009 volgde de reünie en nieuwe optredens o.a. op Pukkelpop en Lowlands zonder dat er nieuw werk was. Dat is er nu dus wél. Op Rock Im Revier klonk Faith No More erg routineus. De setlist bleek erg onsamenhangend waardoor de eclectische sound eerder op onbegrip stootte bij het publiek.

Nog maar 20 jaar oud en je debuut uitbrengen op XL Recordings (thuis van o.a. FKA Twigs, Vampire Weekend, King Krule en SBTRKT). Het is niet iedereen gegeven maar Shamir kan er alleszins over meespreken. Vorige week verscheen zijn eerste plaat ‘Ratchet’, dat oa. door Pitchfork, Billboard en Spin zeer goed onthaald werd.

Wat doet een band als de mengtafel die de monitormix moet regelen, uitvalt? Beëindigt die vroegtijdig het concert bij gebrek aan plan B of blijft die doorspelen tot het bittere einde, al dan niet volledig unplugged, met gevoel voor improvisatie op het moment zelf? Dát is de vraag die zich anno 2015 stelt in het commerciële én niet-commerciële concertgebeuren. Want erg veel bands hangen steeds vaker af van de techniek, meelopende tracks, voice over, enz. die aangestuurd worden via die monitormixer. Mike and the Mechanics kwam het technisch probleem - gelukkig pas – tegen bij de start van de eerste toegift “Over my shoulder” waar de meelopende track die het nummer inzette begon te sputteren. In geen tijd zagen we het angstzweet over het hoofd van de technicus parelen die als een reflex het “kill”-teken, een snelle beweging uitgevoerd met de toppen van de vingers van links naar rechts naar de keel gericht, naar de band uitvoerde. “Over my shoulder” klonk dan ook erg chaotisch bij de start maar de groep wist het nummer in allerijl nog te redden via een akoestische versie dan maar met een live fluitende toetsenist Luke Juby , akoestische gitaren van Mike Rutherford + Anthony Drennan en drummer Gary Wallis– 21 jaar bij de band ondertussen - die op het gehoor moest spelen want in zijn hoofdtelefoon kwam er niets door.

Het uit New Hampshire afkomstige viertal van Our Last Night is bovenal een verhaal van jeugdvriendschap en het najagen van dromen. De band bestaat uit de broers Trevor en Matthew “Matt” Wentworth, en hun vrienden Alex “Woody” Woodrow en Tim Molloy. Sinds hun ontstaan in 2004 heeft het collectief er een voor jonge bands indrukwekkend parcours op zitten. Trevor was slechts 13 jaar oud toen ze hun eerste platencontract tekenden en op hun eerste tournee vertrokken, en elf jaar later is Our Last Night een gevestigde waarde in het Post-Hardcore circuit, met 3 albums, 2 EP’s en optredens over de hele wereld. Het optreden in Trix is een uitloper van wat zij hun “World Tour” noemen, ook al gaat het enkel om Europa en Rusland. Samen met Palisades, een andere Amerikaanse Post-Hardcore band die op het punt staat door te breken, en het Belgische Viva Revival bracht Our Last Night de Antwerpse muziekvenue in hogere sferen.

Het tweede album ‘Dark Red’ van electronica producer Henry Laufer, beter bekend onder de naam Shlohmo, ligt vers in de rekken. Drie jaar na zijn debuut ‘Bad Vibes’ stelt de producer uit Los Angeles een donkerder en chaotisch album voor dan zijn voorganger. Met invloeden van trap, ambient, grime en jungle brengt hij een plaat dat vooral een typerende Shlohmo sound heeft, nl. donker, traag en vaak heel dromerig.