De langste zeventig minuten ooit uit ons ganse jonge leven. Dat leek ‘Revelations’ van Wouter Van Looy, Wim Henderickx en Muziektheater Transparant wel. Een extatische liefdesrelatie met de goddelijke Ander. Dat is het uitgangspunt van de voorstelling op basis van de tekst ‘Visioenen’ van de 13de-eeuwse dichteres en mystica Hadewijch d’Anvers. De regie is van de hand van Wouter Van Looy.  Voor de compositie tekende Wim Henderickx wiens muziek die naar de Middeleeuwse en vroegrenaissance muziek refereert met een snuifje invloeden uit het Midden-Oosten voorzien wordt van de electronica van Jorrit Tamminga. Het geheel ademt traagheid uit, en wil vooral een sfeer oproepen, die van de goddelijke extase, visioenen en onthechting.

Muziektheater dat van begin tot einde (erotische) spanning uitstraalt. Dat brengt LOD Muziektheater met ‘Menuet’, in het Duits, naar Louis Paul Boons roman die vertaald werd naar die taal in 1975. Het oorspronkelijke werk is 20 jaar ouder. Drie personages staan centraal: de man die in een vrieskelder van een bedrijf werkt, de vrouw die kinderkleren verkoopt en het meisje dat hen helpt bij het huishouden. Daan Janssens tekende voor de compositie, Fabrice Murgia voor de regie. In de cast horen we sopraan Cécile Granger, bariton Raimund Nolte en sopraan Tineke Van Ingelgem. Murgia kiest ook voor de herhaling, door enkele scènes te spelen en laten zingen door een van de personages zodat we als toeschouwer de zaken bekijken vanuit zijn of haar standpunt. Zo kent de voorstelling dus drie delen: de vrieskelder (standpunt van de man), Mijn planeet (standpunt van het meisje) en Het eiland (standpunt van de vrouw).

Een waanzinnig straffe ‘Agrippina’ met fijn gevoel voor humor. Dat serveert Opera Vlaanderen opnieuw aan zijn toeschouwers. In het seizoen 2012-2013 stond deze productie al in Gent, nu was eindelijk Antwerpen aan de beurt om te smullen van deze soapopera. De Franse regisseuse Mariame Clément verplaatst de actie van ‘Agrippina’ naar de set van een soapserie uit de jaren ’80 (Dallas of Dynasty). De zangers mogen daardoor in relatief kleine decors spelen – eigen aan het medium televisie, op de buis ziet het er allemaal veel groter uit dan het is – die opgeduwd worden door de verschillende stage hands. Daarin maken de zangers vooral grote bewegingen en leggen ze de nadruk op gezichtsexpressie en pose. Van operazangers wordt vaak gezegd dat het niet al te beste acteurs zijn. Van soapacteurs wordt overigens net hetzelfde gezegd dat ze over minder kwaliteiten zouden beschikken dan ‘échte’ acteurs. Maar wat slaagt deze cast erin om die vooroordelen even in de kast te smijten. Ook dat andere cliché, dat de intrige in een opera niet vooruit zou gaan, wordt hier vakkundig van tafel geveegd. Op vier uur en een half zien we Händel een verhaal brengen waar de gemiddelde soapserie minstens een half seizoen over zou doen terwijl deze opera uit 1709 dateert.

Met ‘Foxie’ kiest de Munt voor een alternatieve titel voor ‘Het sluwe vosje’ van Leoš Janáček dat zijn première kende in 1924. Reden is de vertaling naar het Nederlands die wat ongelukkig is. De vos is namelijk niet zo sluw volgens de productie. De regie van Christophe Coppens breekt met de traditie om de opera in een natuuromgeving te laten plaatsvinden, nochtans zijn die verwijzingen er muzikaal en in de tekst wel. Denken we maar aan het slot waarin de boswachter (in deze regie een veiligheidsagent), neergezet door de Amerikaanse bariton Andrew Schroeder, passioneel de natuur bezingt: “En toch ben ik blij wanneer tegen de avond de zon nog doorbreekt… Wat is het woud wondermooi! Als de bosnimfen weer terugkomen naar hun zomerverblijf, als ze weer rondlopen in hun hemdjes, dan komen de meimaand en de liefde weer naar hen toe! Ze zullen elkaar groeten, huilen van ontroering bij het weerzien! Ze zullen opnieuw met hun zoete dauw het geluk over duizenden bloemen verspreiden, over sleutelbloemen, vogelwikke en anemonen, en de mensen zullen voorbijkomen met gebogen hoofd en ze zullen beseffen dat rondom hen een bovenaardse gelukzaligheid gekomen is.”

In ‘The diary of one who disappeared’ geven Ivo Van Hove en Jan Versweyveld een prachtig eresaluut aan de visuele kunsten van weleer. Versweyveld integreert zo waar een donkere kamer (doka) in de voorstelling waarbij we live een foto ontwikkeld zien worden, die in drie badjes gaat. Het eerste is dat van de ontwikkeling. Het lichtgevoelige papier dat belicht werd, onthult beetje bij beetje de afbeelding. Vervolgens gaat het in het badje dat ervoor zorgt dat het papier niet verder blijft ontwikkelen, de stop. En tenslotte volgt de fixatie van het beeld, zodat het beeld houdbaar wordt en ook toonbaar in gewone verlichte omstandigheden.  Verder integreert de voorstelling ook de pellicule film – hier via een naakte vrouw die poseert en zichzelf betast – alsook de bandopnemer die mezzosopraan Marie Hamard de basics van piano spelen (met 1 hand) in het begin van de voorstelling uitlegt. Die nostalgische reflex in het decor- en lichtontwerp – die Versweyveld ook in andere voorstellingen toont  – voedt het verlangen van het hoofdpersonage, de hunkering naar het verleden, een vrouw. Met die tools, en de magie van het creëren, maakt het hoofdpersonage een droomwereld, een fantasie over een vrouw die op den duur een parallelle realiteit wordt.