De nieuwe versie van de musical Mary Poppins die sinds 23 oktober 2019 in Londen loopt, is een topvoorstelling. Eerlijk? In de originele songtekst en muziek van Richard M. Sherman en Robert B. Sherman zit dan ook wellicht de sterkste zin vol waarheid die je in geen enkel andere musical vindt en deze voorstelling dan ook ver boven alle andere musicals doet uitstijgen wat ons betreft. In het heerlijke ‘Jolly Holiday’ horen we Mary Poppins immers zingen: ‘Oh, it‘s a jolly holiday with you, Bert. Gentlemen like you are few.’ Als je dat maar weet! De relatie tussen Poppins en Bert is als we dat naar vandaag zouden vertalen ‘complicated’. Maar, tot grote vreugde van de fans komt er een kus, op de wang, of wat dacht je naar het einde van de voorstelling toe. Bert, gespeeld door Charlie Stemp mag samen met een over de ganse lijn betoverende Zizi Strallen (rol van Mary Poppins) gedistingeerd overkomen. Het duo mag toch ook speels, vrolijk en pret maken in door Matthew Bourne en Stephen Mear heerlijk gechoreografeerde nummers, die verwijzen naar het cabaret van weleer, en de grootsheid van een ensemble als 42nd Street in ‘Jolly holiday’ en het magistrale tapdansen in publieksfavoriet ‘Step in time’ in het tweede bedrijf waarbij we Stemp ook even ondersteboven zien wandelen hoog in de nok boven het podium.

Of het nu waanzinnige genialiteit of geniale waanzin is, laten we in het midden. Feit is wel dat ‘Lazarus’ van Stage Entertainment het beste van David Bowie weet te combineren met de rijke beeldtaal van het duo Ivo van Hove en Jan Versweyveld. Wie een feel-good jukeboxmusical verwacht waarin een flutverhaaltje de hits van Bowie aan elkaar rijgt, komt van een kale reis terug. ‘Lazarus’ is een aangrijpend stuk over de zoektocht naar bevrijding: bevrijding van wat de mens bindt in deze wereld en bevrijding van de waanzin in het hoofd van Newton. Het gaat over de strijd tussen vastklampen aan hoop in de verschijning van het meisje, het verleden in de figuur van Marie-Lou en Valentine als de personificatie van verraad en wanhoop. ‘Lazarus’ neemt je mee in de geestestoestand van de man die alles had, de man die de wereld verkocht en nu als excentrieke kluizenaar zijn dagen slijt. En op die tocht trakteert een sterke cast met o.a. Pieter Van Nieuwenhuyze, Juliana Zijlstra en de geweldig sterke Pieter Embrechts je op enkele pareltjes van David Bowie.

Voor producent Music Hall is hun nieuwste kindje ‘Cinderella’ de opvolger van ‘Peter Pan, The Never Ending Story’. Wat ons betreft is het eerder ‘Peter Pan, The Never Ending Story’  van de Aldi. In concept is het vergelijkbaar, maar waar de eerste productie nog kon rekenen op een hele schare hits waaronder ‘One day I’ll fly away’, ‘Forever young’ en ‘You raise me up’, moet ‘Cinderella’ het stellen met een hele reeks onbekende nummers die achter elkaar worden geplakt en slechts twee herkenbare nummers: ‘I Gotta Feeling’ van The Black Eyed Peas en ‘(Everything I Do) I Do It for You’ van Bryan Adams. ‘Cinderella’ heeft geen spectaculaire en oogverblindende grafische projecties die de meest wonderbaarlijke werelden oproepen, maar moet het daarentegen stellen met een geprojecteerd potloodsilhouet om  aan te geven dat we van locatie wijzigen. En al doen de dansers en de hoofdcast nog zo hun best, ‘Cinderella’ slaagt er op geen enkel moment in om een magische en sprookjesachtige sfeer op te wekken.

De vijfde winterrevue ziet het groots dit jaar. Regisseur Stany Crets heeft de ‘We want more’ van het publiek dan ook letterlijk geïnterpreteerd. Drie blazers (trompet, trombone en sax) staan er nu mee op het podium, meer dansers en ook meer kilo’s met Luc Caals als special guest die opnieuw met Dirk Van Vooren het podium deelt. 15 Jaar moest het publiek daarop wachten. Wervelend start de Winterrevue dit jaar met Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’ waarmee Patrick Onzia in no time de handen op elkaar krijgt van het publiek en het doet meezwaaien. Die ‘Dank u wel dames en heren dat was de Winterrevue. Tot volgend jaar!’ die Van Vooren nadien zei, was er dan ook pal op. Het leek inderdaad alsof we qua ambiance al aan de toegiften waren aanbeland. Helaas zakte het tempo en het niveau van de show daarna in en was het Laurenz Hoorelbeke die terug de lat daar moest leggen waar die hoorde te zijn bij dit soort shows: erg hoog. Zijn act waarin ie ‘Arcade’ van Duncan Laurence bracht, het nummer dat het Eurovisiesongfestival won dit jaar voor Nederland, was subliem. Hij en de dansers waren gehuld in fluo gele shirts die een glow in the dark-effect opleverden in combinatie met de donkerblauwe spots.  Het tweede deel ging gelukkig ook vocaal en qua humor op dat elan verder.

Een pareltje is Amélie the musical, de podiumvoorstelling die zich baseerde op de populaire film ‘Le Fabuleux Destin d‘Amélie Poulain’ waarin Audrey Tautou een (dag)dromerige jonge vrouw speelde die leert contact te leggen met mensen en haar creativiteit daarvoor aanspreekt. De Frans-Canadese Audrey Brisson heeft dus enorme schoenen te vullen in deze musical die Michael Fentiman regisseerde. Maar het moet gezegd, ze zet op haar manier een prachtig en geloofwaardig hoofdpersonage neer. Brisson komt uit Montréal, haar moedertaal is Frans, en heeft het artiestenleven met de paplepel meegekregen. Haar vader was componist en bandleider bij Cirque du Soleil, haar moeder werkte in de kledingafdeling. Op haar vierde kwam ze zo in de showbusiness terecht en van haar elfde tot haar zestiende speelde ze een van de hoofdrollen in een Cirque-voorstelling. Ze was er zowel zangeres als acrobate en onder andere te zien in de internationale tours van Reinvente en Quidam. Het is die fantasierijke wereld die ze in de kleine setting van The Other Palace, op een paar stappen wandelen van Buckingham Palace, moeiteloos ook weet op te roepen.