Een on-ver-ge-te-lij-ke avond bezorgde Mamma Mia! The Party ons in the O2. Eerst en vooral was het onze allereerste keer dat we die venue betraden, wat altijd al wat speciaal is. Maar wat het helemaal uniek maakte, was dat de enige echte Björn Ulvaeus van ABBA zélf aanwezig was. Dat zorgde ervoor dat de avond nog magischer werd, nog feestelijker dan anders en de verrukkelijke cast de pannen van het dak zong en speelde. Al bij de openingssongs ‘Angel eyes’ en ‘Thank you for the music’ was de sfeer erg uitgelaten. De fans zongen van begin tot einde mee, zwaaiden mee, klapten mee in de handen, … vanaf de allereerste seconde. En naarmate de avond vorderde, beleefden we het ene hoogtepunt na het andere, ook op culinair vlak. Wat. Een. Feest.

Zes Tony Awards won Dear Evan Hansen in de States. Nu de musical ook, na de de VS en Canada voor het eerst aan de andere kant van de plas te zien is, komen daar wellicht nog een paar Olivier Awards bij straks. Maar is de musical, waarvan het The Greatest Showman-duo Benj Pasek en Justin Paul de liedteksten en muziek schreven en Steven Levenson het boek wel zo goed? Neen. Hoewel de voorstelling thema’s al sociale angst, rouw (in ‘Requiem’ horen we hoe een zus niet kan liegen, ze mist haar overleden broer die zelfmoord pleegde niet omdat ze niet veel aan hem had en hij in haar ogen eigenlijk een monster voor haar was, de vader zingt dan weer dat ie het niet kan omdat ie te ontgoocheld in hem is, terwijl zijn vrouw niet kan geloven dat haar zoon er niet meer is) en eenzaamheid behandelt, kruipt deze productie niet onder onze huid. Zeker, die show stop – we dachten dat het nooit voorkwam op de West End, maar kennelijk waren we fout, dit was onze allereerste keer ever in Londen dat we het er meemaakten – na nog geen twintig minuten kwam er erg ongelegen – voor zover show stops al gelegen kunnen vallen. De opbouw van het verhaal was namelijk nog maar net bezig en in de scène die moest volgen zou Evan aan tafel bij de Murphys zitten om zijn verzonnen verhaal dat ie goed (maar stiekem) bevriend was met hun pas overleden zoon Connor, die zelfmoord pleegde, verder uit te diepen. Daarnaast kwam het constant op- en afrijden van ronde podiumelementen van David Korins – waar het dus fout mee kan lopen – behoorlijk repetitief en dus erg scenisch over. Doe daar de weliswaar puike visuals van Peter Nigrini (die whatsapp video messaging, social media, Youtube, en knappe grafische teksten in Word over de schermen en op het podium laat projecteren) en belichting (die erg minutieus getimed is met de bewegingen van de acteurs, denken we maar aan het schouderklopje dat vader Larry Murphy, gespeeld door Rupert Young, aan Evan geeft en tegelijkertijd voorzien wordt van een lichtverandering door Japhy Weideman bij die weliswaar zo afgemeten aanvoelen dat ze het geheel wat steriel maken) en het feit dat geen enkel personage degelijk psychologisch uitgewerkt is bij en je blijft eigenlijk met een simpel en banaal verhaal zitten over een jongen die in een hachelijke positie terecht komt waarin ie niet anders dan kon meegaan in het verhaal dat een ander ziet. Hij liegt eigenlijk niet, aanvankelijk wordt de waarheid die hij verkondigt gewoon niet gehoord zodat ie niet anders kan dan meegaan in de perceptie die een ander over en rond hem creëert. Hij is dus geen dader, eerder slachtoffer van de gebeurtenissen. Dear Evan Hansen doet op het einde het tegenovergestelde uitschijnen.

Terwijl men in Berlijn viert dat dertig jaar geleden de muur eindelijk viel, heeft The Singing Factory er in het Zuiderpershuis in Antwerpen eentje opgebouwd. Ze doen dit niet om het idee van scheiding te promoten, maar juist om de jeugd van nu een verhaal te brengen van hoe die muur in Berlijn een maatschappij wist te ontwrichten. Wanne Synnave schreef het verhaal van de twee broers Arend en Klaus die in Oost-Berlijn wonen op het moment dat de muur wordt opgetrokken. Sam Verhoeven schreef de muziek en Anne Mie Gils nam de regie voor haar rekening. Professionele acteurs als Sébastien De Smet en Maike Boerdam delen de scène met jonge en aanstormende talenten waaronder: Hanne Verstraeten, Aaron Blommaert, Ryan Joostens en Remi De Smet. En hoewel we een kwartier in de voorstelling al een idee hebben van hoe de slotscène er uit zal zien, maken de prestaties van Emma Vanthielen, Saïn Vantomme, Tuur Verelst en een ijzersterk ensemble het de moeite waard om te blijven kijken of onze voorspelling ook uitkomt.

Een amusante kindermusical voor volwassenen, dat is de jongste musical De Prinses en de Toverspiegel van Music Hall geworden die in Antwerpen in première ging. De voorstelling die Brigitte Derks schreef en regisseerde is opvallend actueel ook. Twee dagen nadat prinses Elisabeth haar achttiende verjaardag vierde - officieel is ze nog steeds single - gaat deze musical namelijk over prinses Rosanna (Rosanne Pits) die over enkele dagen achttien wordt. Ze moet dan trouwen met een prins. Zo staat het in de wet. Dankzij haar toverspiegel kan ze in de toekomst kijken en zien hoe die prinsen er later zullen uitzien. De ene blijkt een gemene man te worden, de ander zich vol te stoppen met fastfood met saus, zeer veel saus. Maar op een dag beslist Rosanna’s moeder, koningin Elisabeth (Elke Buyle) om de spiegel te vervangen door een nieuw exemplaar (‘Niets is toch zo leuk als een verrassing’), iets wat de koningin zich al snel beklaagt omdat die een wel erg helder beeld toont. De prinses kan dan nog maar één ding doen als ze wil weten wie ze het best kan huwen: raad zoeken bij de gekke tovenaar Yoda Dumbeldeur (Gene Thomas) want die heeft een glazen bol.

We hadden op voorhand nooit gedacht dat de komische musical ‘La Cage Aux Folles’ ons zo kon ontroeren. Met Stany Crets als regisseur en het reilen en zeilen van een homokoppel dat een travestieshow runt als onderwerp, kan je je uiteraard verwachten aan dolkomische momenten en absurde grappen. En deze Deep Bridge productie voldoet volop aan deze verwachtingen. Maar … er is veel meer. De tederheid die Koen Van Impe in het personage van Georges weet te leggen brengt ook een romantisch en teder element in de voorstelling.  Daarbovenop was er nog Koen Crucke in de rol van Alvin alias Zaza. De manier waarop Koen gestalte geeft aan zijn personage van crossdressende dramalama met een Gents accent is ronduit meesterlijk. Wanneer hij het overbekende ‘Ik ben wat ik ben’ brengt, grijpt het naar de keel en besef je: “Dit is de rol van zijn leven”. Voeg bij al dit moois nog een hele reeks extravagante outfits met een overdosis aan pluimen, heuse showballetten inclusief een grote trap, een live-band, een sterk ensemble en een heerlijk clowneske rol voor Florian Avoux en je weet waarom deze productie van Deep Bridge weer absoluut de moeite waard is om te gaan bekijken.