Het moet gezegd, The Burnt City, immersief theater van punchdrunk in een regie van Felix Barrett en Maxine Doyle moet voor toeristen/buitenlandse theaterliefhebbers zowat het best bewaarde geheim van Londen zijn. De voorstelling speelt dan ook in drie oude fabriekshallen in Woolwich , een plek die jaren niet eens op de kaart van de Britse hoofdstad stond omdat het een militair geheim was dat er wapens gemaakt werden in The Royal Arsenal tijdens de twee wereldoorlogen. Bijna 30 jaar bevonden de kantoren van het Ministerie van Defensie zich er ook. Tussen de twee oorlogen werden er stoomlocomotieven vervaardigd. Maar het oorlogsvoeren veranderde ondertussen wel en via de lucht kon de vijand toch achterhalen waar Londen, dichtbij de Theems, haar wapens en munitie vervaardigde. De troef die The Royal Arsenal tijdens de Eerste Wereldoorlog had, werd een belangrijke kwetsbaarheid tijdens de daaropvolgende oorlog. De site werd meer dan 25 keer gebombardeerd tussen 1940 en 1945. Daarbij vielen 103 doden en 707 gewonden. Na de oorlog werden er onder andere opnieuw treinwagons gemaakt en nu is de zone voor een stuk een moderne woonwijk geworden.

Ik zal meteen met de deur in huis vallen met de feedback van het publiek op Stille Nacht toen ik de zaal verliet. Punt 1. Er waren toeschouwers die vonden dat het te stil was, met andere woorden dat Clara Cleymans, Wim Helsen en Peter Van den Eede niet sterk genoeg versterkt werden. Nu bon, we kunnen hier gerust een paar paragrafen aan wijden op z’n DE HOE’s waarom het compleet absurd zou zijn om Stille nacht voldoende versterkt te spelen. Maar dat gaan we deze keer niet doen. Feit is ook dat kinderen beter gaan luisteren als je zacht speelt. En dat werkt in hetpaleis merkten we al verschillende keren (zelfs ook tijdens godbetert schoolvoorstellingen). Eventueel zou je kunnen opperen dat links en rechts ‘een witteke’ welkom was zodat het publiek zou kunnen lachen zonder dat een stuk van de tekst die meteen na iets grappigs volgde wat verloren zou gaan. Maar dan kom je in conflict met de context van de voorstelling waarin er een gebrek aan tijd is. Het ander puntje van kritiek dat we hoorden was dat dit geen voorstelling voor 6 plussers is. Dat durf ik tegen te spreken. Mocht dat zo zijn, dan hadden we die heus lastig horen doen na verloop van tijd, zeker omdat Stille Nacht meer dan een uur duurt. Niets van dat, deze voorstelling boeit duidelijk kinderen en mensen met een beperking. Missie geslaagd dus.

Even leek het of er van Vrede, Liefde & Vrijheid niet veel in huis zou komen in corso dankzij een hackerscollectief. Daardoor had een deel (dat hun ticket kocht voor de hacking had plaatsgevonden van de systemen van de stad Antwerpen) van het publiek een genummerde zitplaats, en al de rest een handgeschreven ticket met vrije zit. Het gevolg was dat sommige mensen met een vrije zitplaats gingen zitten op een stoel waar iemand anders een ticket voor had, hoewel hen duidelijk was gezegd dat ze pas als laatsten mochten plaatsnemen als iedereen met een vaste plaats al plaatsgenomen had in de zaal. Heel interessant om zien was dan welk scenario zich zou voltrekken: wie van de twee groepen gaat er toegeven, en wie niet? Politiek (wie wint, wie verliest?) maakten we dus vanuit het publiek mee. Héérlijk. En wel net omdat de voorstelling van Stijn Devillé die haar dernière kende in corso daar ook onder andere over ging.

Het blijft onwijs graaf hoe theater Froe Froe er keer op keer in slaagt om een verhaal uit de Griekse mythologie in een hippe vorm te presenteren (eerder bracht het gezelschap Orfee, Helena en Labyrint). In UNDRWRLD kiest regisseur Marc Maillard voor het verhaal van Hades die al jaren Eurydice volgt (hier via Instagram). Wanneer ze 18 is, beslist hij haar naar het dodenrijk te laten komen. Haar geliefde Orfee wil haar echter volgen in de dood en zelfmoord plegen, maar dat mislukt keer op keer ook al ziet hij haar doodgraag. Vermits Hades in Eurydice een nieuwe koningin van de onderwereld ziet, haar een troon en een kroon geeft, en de huidige Persephone (Isabelle Van Hecke) haar plaats niet wil afstaan, zet die laatste het op een akkoordje met Charon. Die biedt ze nieuwe ogen aan zodat ie terug kan zien in ruil voor het gaan halen van Orfee. Wanneer Hades vaststelt dat Orfee in het dodenrijk aangekomen is hoewel hij nog niet dood is, hij en enkel hij beslist namelijk over leven en dood, reageert ie dan ook ziedend, want met de schepping sol je niet.

“Ik ben voor het geluk geboren. Iedereen is dat maar ge moet het weten hé. Ik heb wel wat moeilijke dingen meegemaakt, zeker en vast.” Met die woorden opent Laurence Roothooft SHE. Een monoloog waarin de actrice die tevens ook zeer goed zingt en danst in de huid kruipt van verschillende vrouwen die iets in Laurence wakker maken. Een voorstelling die dan wel theater mag zijn, maar even goed ook bij momenten als een concert aanvoelt.