Lostmovements, de solo dansvoorstelling van Marc Vanrunxt en Jan Martens waarin Martens danst, is in deSingel in première gegaan. De productie vat zich het best samen als: matig begin, sterk midden, matig slot. Martens opent en eindigt immers met een lijstje kunstenaars op te zeggen die inspiratie vorm(d)en wat aanvoelt als zelfbevrediging voor en van de eigen sector, terwijl het boekje ‘met meer achtergrondinfo’ dat ons na de voorstelling in de handen geduwd wordt vooral zelfverheerlijking van het ongemakkelijke soort uitademt. Om kort te gaan: we lezen dat er geen budget was om Els Mondelaers live te laten komen zingen tijdens de voorstelling, maar voor deze (eerder overbodige) publicatie was er kennelijk wél budget…

Het zeven jaar oude ‘Built to last’ van Meg Stuart die in Brussel en Berlijn werkt, is met zijn twee uur veel te lang. Zeker, de voorstelling refereert naar de geschiedenis van dans, van het nabootsen van dieren, het wat naar elkaar kijken en elkaar nadoen, ieder die zijn eigen ding doet, tot het volgen van geometrische lijnen (de diagonaal is bv. behoorlijk aanwezig naast de cirkel), … we krijgen het allemaal te zien, waarbij het geheel overgoten wordt met een humoristische saus waarbij de clichés uit elk tijdsgewricht getoond worden. Zoals die van het figuurdansen waarbij de vijf dansers elkaars armen rond elkaars schouders doen en een molentje vormen zoals in het cabaret. Of wanneer een performer in de eighties periode voor een over the top theatrale climax gaat door in de richting van het publiek te lopen en te springen op 1 voet, de andere knie naar beneden gericht, en even zijn evenwicht verliest zodat ie toch aan de publiekszijde komt. Een boze blik richting toeschouwer volgt waarna ie achteruit gaat de handen herhaald naar beneden doet om zich alsnog te excuseren. Of hoe een danser altijd al de strijd moest aangaan met ruimte en tijd. Hoe wij ons verhouden tot elkaar of met eeuwige waarden en universaliteit, maakt dan ook de kern uit van dit werk.

Een vrije dans die toch een structuur kent en die inzoomt op interactie tussen mensen en zo menselijke relaties wil tonen. Dat presenteerde Emanuel Gat dance en Ensemble Modern onder leiding van Franck Ollu met ‘Story Water’ vorige zomer nog op het festival van Avignon. De productie die bestaat uit de vier delen Choreography, Music, People, en Dance die mede mogelijk werd door deSingel, speelde twee keer voor een uitverkochte Rode Zaal. De voorstelling gebruikt drie moderne muziekstukken: ‘‘Dérive II‘ van Pierre Boulez, ‘Fury II‘ van Rebecca Saunders en ‘FolkDance‘ van Emanuel Gat dat ie samen met de musici van Ensemble Modern creëerde.  Op exact 74 minuten en 8 seconden klokte de voorstelling af die van bij de start een klok in rode leds links achteraan het podium plaatst. Zeker, er is een sensuele laag (o.a. in de golvende bewegingen liggend of staand, achterover hellend, of het in kleermakerszit zitten van vrouwen die snelle korte stootbewegingen maken, …) aanwezig in het werk, maar toch is het vooral de structuur, de vorm die de bovenhand haalt. Vandaar wellicht dat deze dansvoorstelling nauwelijks onder onze huid ging en we meermaals naar de klok keken om te zien hoe dicht of hoe ver we van het einde verwijderd waren.

Le temps perdu heet de nieuwe dansvoorstelling van Isabelle Beernaert, en de titel dekt meteen de lading. Tijdsverlies is het om naar deze productie te gaan kijken die volgens onze achterburen ‘toch wel wat plat is bij momenten’ zo horen we hen zeggen wanneer het zaallicht terug aan is. Dat is nog zacht uitgedrukt. Anderhalf uur was het zoeken naar een hoogtepunt op choreografisch vlak, dat er gelukkig toch na een uurtje, dat we wellicht als velen te licht beschouwen ondanks het thema, nog kwam. Het leek wel alsof iedereen zich op scène inhield, er werd vaak rondgestapt of gepauzeerd terwijl de muziek er een veel sneller ritme op nahield en dito dynamiek. Op die manier contrasteerde datgene wat we te zien kregen te sterk met de wiskundige wetmatigheden die inherent zijn aan muziek. Het leek wel alsof Beernaert niet in staat bleek de muzikale score goed te lezen en op basis daarvan, op de emotionele laag en het ritme tot een coherent werk te komen. Wanneer ze wel trouw de tekst -  de poëzie is van de hand va Pablo Neruda - of de muziek volgde, was dat dan weer te 1 op 1. Water werd uitgebeeld door beide handen voor het gezicht te houden, oor door naar het lichaamsdeel te wijzen, zwijgen door het wijsvingertje tegen de mond te houden, ... Maar vooral: Le temps perdu dat een zekere melancholie uitademt, voelde veel te strak geregisseerd aan (o.a. via dat weliswaar puike lichtplan van Mike den Ottolander en Jasper Verhaert) waardoor net alle emotie verloren ging en zo flirt de voorstelling met overdreven clichématige pathos (die armen en handen naar beneden gericht, dan weer in de lucht).

Een grote aanklacht tegen de pornoficatie in de popsector is Sculptures van de Bulgaarse choreograaf en muzikant Ivo Dimchev die zijn eerste studioalbum kwam voorstellen in het Kaaitheater. Dat doet hij samen met de Braziliaanse biseksuele Helena Araujo, de Indiase Jaskaran Singh Anand waarvan Ivo zijn geaardheid niet weet maar die teken doet straight te zijn, de homo Jordan des Champs die uit Toulouse komt en de Berlijnse biseksuele Pauline Stöhr. Waarom hij de geaardheid van de dansers meegeeft? Omdat we na de voorstelling zullen minglen in de bar, aldus de androgyne zanger-componist met fel gekleurde rode haren, nagellak en zwarte getekende draden op zijn bovenbenen waarbij hij doet alsof zijn korte zwarte broek uitgerafeld is. Ivo zegt dat vanavond zijn dansers in blauwe Superman-onderbroekjes naakter zijn dan hem omdat hij zich wat dik voelt. Later geeft ie mee dat ie een Bulgaar is, dus dik zijn ok is.