Fauve nodigde “la famille” uit in de AB voor het eerste concert van hun tour met een gloednieuwe plaat onder de arm. Als spreekbuis van een zogenoemde schaduwgeneratie namen ze hun “fauveliers” op sleeptouw en bezorgden ons een onvergetelijke avond.

Vuurwerk hadden we verwacht van Katy Perry en dat kregen we ook, maar dan van de firma Dewico aangeboden op het einde van haar twee uur durende show. Perry zelf bleek een uiterst visuele show in elkaar gestoken te hebben met geweldige kostuums en props (van een opblaasbare auto tot een vliegende smiley, wijnfles, taco, en drol bij “This is how we do it” ), visuals (zoals een zandloper bij “Legendary lovers” die een piramide in zand maakte) en belichting (veelkleurige lasers o.a. tijdens “This Moment”). The Prismatic World Tour verwees zowel naar de ‘80s en ‘90s (die Smiley bh!), Egypte (kledij en oog van Horus), cartoons, War Horse (Dark Horse), Madonna (catwalk model spelen op de tonen van Vogue) als de musical Cats (Hot ’n cold). Alleen was de geluidsmix van zo’n erg slecht niveau in het Sportpaleis waardoor alles behalve de uitstekende akoestische set verzoop in een brij aan bassen. De tienertjes voor ons deden er dan ook goed aan om hun vingertjes zo nu en dan op hun oren te leggen wat ze ook deden. En Katy? Die bleek weer bij momenten héérlijk dom. Of we Belgisch praatten in ons land. Laat staan dat ze ietwat later dacht dat we haar in de maling namen dat we drie officiële talen spreken. Nou nou…

Trijntje Oosterhuis, Glennis Grace, Berget Lewis, Edsilia Rombley en Candy Dulfer samen op één podium en aangevuld met onze eigen Natalia: dat beloofde op papier alvast een geweldige show te worden. Niet te verbazen dat de Lotto Arena uitverkocht was voor “Ladies of Soul”. Het publiek werd getrakteerd op een gevarieerde selectie songs van o.a. Marvin Gaye, James Brown, Diana Ross en Aretha Franklin. Minder evident was het feit dat de dames ook nummers van Barbra Streisand, Beyoncé, Katy Perry en zelfs MC Hammer brachten. Dit zijn niet bepaald artiesten die we met het genre “soul” zouden verbinden. Niet dat u ons hoort klagen over Edsilia Rombley’s cover van “The way we were”, want we genoten van elke noot. Samen met Glennis Grace leverde zij vocaal de mooiste prestaties. Natalia wist verbazend goed stand te houden en moest duidelijk voor de sfeer zorgen. En die ambiance kwam er ook. Alleen … we misten tijdens “Ladies of Soul” de kriebels in de buik en het euforische gevoel van een memorabel concert. De enige kriebels kwamen van de bastonen die toch net iets te sterk door kwamen. Met zo’n line-up hadden we vuurwerk verwacht en dat kregen we enkel in de vorm van een cover van Katy Perry.

Tijd voor het echte werk!. Een grote banner, een klein fanclubje op de voorste rij (met opvallende snor, want dat hoort er blijkbaar bij), een Mexicaans/Western-achtige intro, en knal! Met “Broke Neck” zet John Coffey hun zestig minuten durende set zonder meer verschroeiend in. Ook gedurende de rest van het optreden haalt het vijftal quasi onverminderd de sloophamer boven met hun boteerlijke Punkrock ’n Roll, met ADHD, op Speed en steroïden (of je kan het gemakshalve ook benoemen met de term die de jongens uit Utrecht er zelf aan geven: loud rock ’n roll). Hierbij gebruiken ze steevast elke vierkante centimeter die het podium rijk is, al lopen ze elkaar hier en daar soms wel wat in de weg, en dit met de energie, de gein en de guitigheid van pubers/jongvolwassenen. Deze vonk slaat dan ook over naar het publiek: een moshpit, een circle pit, ja, zelfs een heuse wall of death is hun deel (geen sinecure in deze veel te kleine AB Club).

Denk: felle lichtkleuren, hipster t-shirts en voeg daarbij nog een hele hoop aanstekelijke synth pop beats aan toe en je hebt de ingrediënten van Willow. Deze band behaalde in 2010 een derde plaats op Humo’s Rock Rally en debuteerde met hun album “We The Young” in 2012.