Jarenlang behoorde bluegrass country tot de groep muziekstijlen die enkel beluisterd werden door een kleine groep die-hard fans. Maar sinds Johan Heldenbergh, Veerle Baetens en hun band de soundtrack uitbrachten van “The Broken Circle Breakdown” is het genre weer helemaal in. Een bonte mix van jong en oud was dan ook massaal komen afzakken naar een uitverkochte Roma in Borgerhout om te genieten van hun muziek. De bandleden bewezen hun virtuositeit op mandoline, banjo, contrabas, gitaar, viool en dobro terwijl Veerle ons positief wist te verbazen met haar vocale kwaliteiten. De verschillende stemmen samen leverden ook een bijzonder mooie klank op. Johan was niet helemaal goed bij stem, maar dat probeerde hij goed te maken met luchtige en soms grappige bindteksten.

Al sinds eind jaren ’90 timmert Black Label Society aan de weg naar onsterfelijke roem. Het is de band rond Zakk Wylde (vooral bekend als voormalig bandlid van de al even legendarische als notoire Ozzy Osbourne). Met negen degelijke langspeelplaten (waarvan de laatste, Catacombs of the Black Vatican, op nummer één terechtkwam van de Billboard Top Rock Albums Chart) en een resem aan bekende medemuzikanten die de revue passeerden, heeft het collectief rond Wylde al een stevige reputatie verworven, die zich vertaalde naar enkele succesvolle verschijningen op Graspop Metal Meeting. Hoog tijd dus voor Black Label Society om zich ook bewijzen voor het selecte publiek in de Ancienne Belgique.

Een loeiend luchtalarm als intro: laat dat de toon zetten voor de behandeling van Black Tusk uit Savannah, Georgia. Met hun genre op het kruispunt tussen Heavy Metal, Hardcore Punk en Sludge/Grunge brachten zij een vertoning die energiek enstraight forward was, maar die, net als het luchtalarm in het begin, ongeïnspireerd leek.

De mannen van Crobot uit Pennsylvania bekropen het podium van de AB. Dat deden ze met hun vettige southern Hard Rock, doorspekt met invloeden van Grunge, Blues en zelfs Rockabilly en Country (in de vorm van de typische mondharmonica). Een goed half uur lang verzorgden zij een show die strak, zwaar, aanstekelijk en meeslepend was, maar toch altijd groovy bleef.

In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is de Bear’s Den bende helemaal ongevaarlijk. Geen ruige kerels, maar zachtaardige knuffelberen met hipsterbaardjes leggen het diepste van hun ziel bloot in liedjes zoals ‘Sophie’, ‘Magdalene’ of ‘Isaac’ – die jongens hebben het precies wel voor eigennamen als titel.