Naar een voorstelling gaan kijken, kan soms een ware beproeving zijn. Zo was het ook met Madama Butterfly in het Muntpaleis op Tour&Taxis in Brussel. Eerst en vooral was het er veel te warm, zelfs voor het gemiddelde rusthuis stond de thermostaat een aantal graden te hoog, zaten we naast een hoogbejaarde man met penetrante urinegeur (waar zelfs tot 180 tellen niet tegen bestand was), werd de tent om de zo veel tijd bijgestookt wat leidde tot een bijkomende misselijkmakende stank van mazout, en haalden luide biepgeluiden (soms 5 na elkaar op 5 seconden alsof we in een ziekenhuis waren en een of andere hartslagmonitor aanstond) die uit de richting van de beeldregie kwamen, ons niet zelden uit het stuk. We willen gerust een aantal zaken door de vingers zien, dat die stille scène tussen de pop en de zangeres Amanda Echalaz (als Cio-Cio-San) - die aantoont dat de jaren verstrijken, met rook over het podium en het haar van de pop dat secuur losgemaakt wordt – verstoord werd door het geluid van spelende kinderen in het gras buiten bijvoorbeeld. Of de vogels buiten in het tweede bedrijf die soms de stille passages overstemden.  Maar er zijn grenzen. En die grens werd tijdens de matinee van 12 februari meermaals zwaar overschreden.

Het scheelde niet veel of ‘Simon Boccanegra’ van Verdi in een regie van de Duitser David Hermann kreeg een staande ovatie na zijn première in Opera Antwerpen. Het applaus was namelijk dermate enthousiast, geheel terecht overigens. Hermann die eerder ‘die Zauberflöte’ regisseerde in deze zaal, blijkt een veel coherentere regie met deze Verdi-opera neer te zetten dan bij de Mozartklassieker. Sterker nog, hij slaag erin om het wat fragmentarische verhaal onder andere door het draaiend podium van een vloeiende lijn te voorzien, en zo ook dynamischer te maken. Shakespeariaans is deze Verdi opera die over macht gaat, twee rivaliserende kampen én verraad. Hermann legt verschillende associaties: met de politiek (wanneer de nieuwe doge op het einde geïnstalleerd is en die vlijtig het ene document na het andere tekent, verwijst dat naar Trump), met godsdienst (het Maria-beeld, het Laatste Avondmaal) alsook de beeldhouw- en schilderkunst (Het Laatste Avondmaal van Da Vinci, zuilengalerij, Rubensiaanse periode) als fotografie. Dat alles in combinatie met een ijzersterke cast, een erg straf koor én live orkestrale uitvoering zorgde ervoor dat wij uitzonderlijk uit onze stoel kwamen en als een van de weinigen op de parterre deze geweldige productie een staande ovatie gaven.

Feria Musica was in Antwerpen te gast op Zomer van Antwerpen met voorstellingen als ‘Infundibulum’ en daarvoor met ‘Le Vertige du Papillon’. In 2014 sloeg de Brusselse compagnie de handen in elkaar met Opéra-Théâtre de Limoges voor een circusopera op muziek van Kris Defoort naar een libretto van Laurent Gaudé: ‘Daral Shaga’. Thema: de vluchtelingenproblematiek, het afscheid nemen van een identiteit, het verleden, op zoek naar een toekomst maar onderweg – letterlijk ook – tegen een muur botsen. Daral Shaga is een zeer knappe visuele voorstelling waarbij tekst, muziek, zang, video (Giacinto Caponio in een videoregie van Fanny Perrau) en acrobatieën prachtig in elkaar verweven zijn. Met zijn zeventig minuten en enige laag, is de voorstelling ook geschikt voor kinderen. Een voorstelling die zowel tristesse,wanhoop (de jazz, en de blues is nooit veraf bij de klarinettist Jean-Philippe Poncin, cellist Lode Vercampt en pianist Fabian Fiorini) als dynamisme en gedrevenheid (luchtacrobatie en trampoline) toont. De Munt zorgde ervoor dat dit Brusselse project voor het eerst in ons land te zien is. Een terechte keuze.

In 2012 bracht Opera Vlaanderen al Die Zauberflöte van Mozart in een regie van de Duitser David Hermann. In zijn interpretatie is de toverfluit (van Tamino) een geweer en de magische klokjes van Papageno een munitieband. Een keuze die gemengde reacties oplevert bij het publiek. De ene vindt het sprookjesachtige daardoor wat moderner, realistischer, terwijl de ander zich afvraagt of zo veel toegevoegde donkerte aan wat op zich vrolijke melodieën zijn, écht hoefde. En zoals vaak bij een moderne interpretatie, zo zijn de drie knapen hier drie poppenspelers, wil het af en toe wel eens rammelen tussen wat er in het libretto staat (bv. ‘Wie stark ist nicht dein Zauberton, Weil, holde Flöte, durch dein Spielen Selbst wilde Tiere Freude fühlen.’) en wat we te zien krijgen: een man met een wapen in de hand. Tenzij we de ironische laag niet zagen op oudejaarsavond. Dat kan ook uiteraard.

De Gouden Haan wordt geregisseerd door Laurent Pelly en gedirigeerd door Alain Altinoglu, muziekdirecteur van De Munt. Na eerdere successen met Don Quichotte en Cendrillon intrepreteert Pelly nu de wereldberoemde opera van Rimsky-Korsakov, naar het Russisch sprookje van Aleksandr Poesjkin. Het opzet van Pelly om “de sfeer van het Rusland van de voorbije honderd jaar op te roepen“  is aan het begin van de opvoering meteen duidelijk.