Het scheelde niet veel of ‘Simon Boccanegra’ van Verdi in een regie van de Duitser David Hermann kreeg een staande ovatie na zijn première in Opera Antwerpen. Het applaus was namelijk dermate enthousiast, geheel terecht overigens. Hermann die eerder ‘die Zauberflöte’ regisseerde in deze zaal, blijkt een veel coherentere regie met deze Verdi-opera neer te zetten dan bij de Mozartklassieker. Sterker nog, hij slaag erin om het wat fragmentarische verhaal onder andere door het draaiend podium van een vloeiende lijn te voorzien, en zo ook dynamischer te maken. Shakespeariaans is deze Verdi opera die over macht gaat, twee rivaliserende kampen én verraad. Hermann legt verschillende associaties: met de politiek (wanneer de nieuwe doge op het einde geïnstalleerd is en die vlijtig het ene document na het andere tekent, verwijst dat naar Trump), met godsdienst (het Maria-beeld, het Laatste Avondmaal) alsook de beeldhouw- en schilderkunst (Het Laatste Avondmaal van Da Vinci, zuilengalerij, Rubensiaanse periode) als fotografie. Dat alles in combinatie met een ijzersterke cast, een erg straf koor én live orkestrale uitvoering zorgde ervoor dat wij uitzonderlijk uit onze stoel kwamen en als een van de weinigen op de parterre deze geweldige productie een staande ovatie gaven.

Feria Musica was in Antwerpen te gast op Zomer van Antwerpen met voorstellingen als ‘Infundibulum’ en daarvoor met ‘Le Vertige du Papillon’. In 2014 sloeg de Brusselse compagnie de handen in elkaar met Opéra-Théâtre de Limoges voor een circusopera op muziek van Kris Defoort naar een libretto van Laurent Gaudé: ‘Daral Shaga’. Thema: de vluchtelingenproblematiek, het afscheid nemen van een identiteit, het verleden, op zoek naar een toekomst maar onderweg – letterlijk ook – tegen een muur botsen. Daral Shaga is een zeer knappe visuele voorstelling waarbij tekst, muziek, zang, video (Giacinto Caponio in een videoregie van Fanny Perrau) en acrobatieën prachtig in elkaar verweven zijn. Met zijn zeventig minuten en enige laag, is de voorstelling ook geschikt voor kinderen. Een voorstelling die zowel tristesse,wanhoop (de jazz, en de blues is nooit veraf bij de klarinettist Jean-Philippe Poncin, cellist Lode Vercampt en pianist Fabian Fiorini) als dynamisme en gedrevenheid (luchtacrobatie en trampoline) toont. De Munt zorgde ervoor dat dit Brusselse project voor het eerst in ons land te zien is. Een terechte keuze.

In 2012 bracht Opera Vlaanderen al Die Zauberflöte van Mozart in een regie van de Duitser David Hermann. In zijn interpretatie is de toverfluit (van Tamino) een geweer en de magische klokjes van Papageno een munitieband. Een keuze die gemengde reacties oplevert bij het publiek. De ene vindt het sprookjesachtige daardoor wat moderner, realistischer, terwijl de ander zich afvraagt of zo veel toegevoegde donkerte aan wat op zich vrolijke melodieën zijn, écht hoefde. En zoals vaak bij een moderne interpretatie, zo zijn de drie knapen hier drie poppenspelers, wil het af en toe wel eens rammelen tussen wat er in het libretto staat (bv. ‘Wie stark ist nicht dein Zauberton, Weil, holde Flöte, durch dein Spielen Selbst wilde Tiere Freude fühlen.’) en wat we te zien krijgen: een man met een wapen in de hand. Tenzij we de ironische laag niet zagen op oudejaarsavond. Dat kan ook uiteraard.

De Gouden Haan wordt geregisseerd door Laurent Pelly en gedirigeerd door Alain Altinoglu, muziekdirecteur van De Munt. Na eerdere successen met Don Quichotte en Cendrillon intrepreteert Pelly nu de wereldberoemde opera van Rimsky-Korsakov, naar het Russisch sprookje van Aleksandr Poesjkin. Het opzet van Pelly om “de sfeer van het Rusland van de voorbije honderd jaar op te roepen“  is aan het begin van de opvoering meteen duidelijk.

Een van de meest vermoeiende opera’s om uit te zitten. Dat lijkt ‘Capriccio’ van Richard Strauss wel te zijn. De thematiek, de dramaturgie, is om te huilen. Wat wil je ook. Hij werd gecreëerd in 1941, acht jaar voor de dood van de componist, tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland. Op 28 oktober 1942 ging het werk, een eenakter, in München in première, onder toenmalig minister van Propaganda Joseph Goebbels. Strauss’ artistieke vrijheid was dus erg beperkt. Het onderwerp van de opera is dat ook, in dit geval het medium opera zelf, en is gebaseerd op Salieri’s ‘Prima la musica e poi le parole’ en de querelle ‘des Gluckistes et des Piccinnistes’.