Verslikken deden we ons in onze koffie (wat we niet eens drinken) bij het ontbijt toen we deze week in de grootste krant van het land lazen dat de 21-jarige Camille 40.000 tickets verkocht had voor haar 5 shows in de Lotto Arena dit weekend. Dat is goed voor maar liefst 2 gevulde Sportpaleizen, schreef de journaliste in kwestie zelfzeker. De dame zit er slechts 15.000 tickets naast, Camille treedt namelijk ‘slechts’ voor 25.000 toeschouwers op vermits er stoeltjes op het middenplein staan. Da’s logisch ook, het is namelijk een gezinsshow waar ook kleine kindjes naartoe gaan. Nu bon, dat resultaat is nog steeds goed voor iets meer dan 1 gevuld Sportpaleis. Maar twee zijn het er he-le-maal niet.

Haar grootste indoorconcert in Vlaanderen tot nog toe – goed voor 900 toeschouwers in een uitverkocht Het Depot in Leuven - gaf de Nederlandse singer-songwriter, zangeres en producer Meau. Het Leuvense publiek toonde alweer waarom we zo graag, maar helaas te weinig, naar deze stad komen. Wanneer het stil moest zijn zodat de heel persoonlijke kleine nummers van Meau optimaal tot hun recht zouden komen, was het stil in het publiek. Wanneer ze hen opjutte om in de handen te klappen, of de smartphones boven te halen, deed het dat ook. Alleen daarom al om tussen zo’n respectvol, in dit geval voornamelijk vrouwelijk publiek, te staan is een retourtje naar Leuven boeken om er een concert bij te wonen steeds een goed idee.

Het grootste concert dat Regi ooit in zijn carrière gebracht heeft. Goed voor 20.400 toeschouwers in een nokvol Sportpaleis. Dat was Regi zwaartekracht. Helaas kopieerde de Limburgse dj te veel uit zijn show van vorig jaar zodat het met een vergrootglas zoeken was naar échte verrassingen.

Ik kan me niet herinneren dat ik in die vijftien seizoenen dat concertnews.be jong is, ooit voor een concert begon naast een artiest die luttele minuten later op het podium zou staan, stond te pissen in een pissijn. Voor alles is er een eerste keer blijkbaar. En die eer gaat helemaal naar kersvers kasteelheer Guillaume die vader geworden is van een zoon: Julien waarvoor hij als vader een brief schreef, een tekst die uiteindelijk een nummer is geworden. Tot zover de standaardparagraaf gezeik die in menig artikel van mij terug te vinden is, deze keer iets letterlijker ingevuld.

‘Dat kunnen wij beter. Alright. Goedenavond.’ Met die woorden zet Stijn Meuris meteen de toon voor The history of new wave in de Stadsschouwburg in Mechelen wanneer ie de muziek die uit een draagbare radio te horen is, stopzet. Elke keer we Meuris op een podium zien, hekelen we dat pedante, dat willen uitpakken, ja ook wel die zelfoverschatting en grootheidswaanzin. Bij de maneblussers zou het niet anders zijn. Eigenlijk is zijn rol overigens behoorlijk beperkt tijdens dit concert. Hij praat de zaak aan elkaar, zingt nu en dan (een minderheid van de) songs en combineert dat met MC zijn. Heel eerlijk? Zelden doet zijn gebabbel er echt toe. Dat ie als student aan de VUB, waar ie welgeteld een schoolcarrière van drie maanden kende, in zaal Q tussen pot en pint niets zag in U2, waarvan we I will follow horen tijdens dit concert, maar wel in een andere band die uiteindelijk totaal geen potten wist te breken, laat ie onder andere optekenen. Of hoe de jonge connaisseur toch niet zo’n kenner bleek.