Het blijft onwijs graaf hoe theater Froe Froe er keer op keer in slaagt om een verhaal uit de Griekse mythologie in een hippe vorm te presenteren (eerder bracht het gezelschap Orfee, Helena en Labyrint). In UNDRWRLD kiest regisseur Marc Maillard voor het verhaal van Hades die al jaren Eurydice volgt (hier via Instagram). Wanneer ze 18 is, beslist hij haar naar het dodenrijk te laten komen. Haar geliefde Orfee wil haar echter volgen in de dood en zelfmoord plegen, maar dat mislukt keer op keer ook al ziet hij haar doodgraag. Vermits Hades in Eurydice een nieuwe koningin van de onderwereld ziet, haar een troon en een kroon geeft, en de huidige Persephone (Isabelle Van Hecke) haar plaats niet wil afstaan, zet die laatste het op een akkoordje met Charon. Die biedt ze nieuwe ogen aan zodat ie terug kan zien in ruil voor het gaan halen van Orfee. Wanneer Hades vaststelt dat Orfee in het dodenrijk aangekomen is hoewel hij nog niet dood is, hij en enkel hij beslist namelijk over leven en dood, reageert ie dan ook ziedend, want met de schepping sol je niet.

“Ik ben voor het geluk geboren. Iedereen is dat maar ge moet het weten hé. Ik heb wel wat moeilijke dingen meegemaakt, zeker en vast.” Met die woorden opent Laurence Roothooft SHE. Een monoloog waarin de actrice die tevens ook zeer goed zingt en danst in de huid kruipt van verschillende vrouwen die iets in Laurence wakker maken. Een voorstelling die dan wel theater mag zijn, maar even goed ook bij momenten als een concert aanvoelt.

Le carnaval des animaux is een voorstelling over identiteit. Regisseur Gorges Ocloo maakte die op basis van een zeer actuele tekst van Josse De Pauw op muziek van Camille Saint-Saëns uit 1886 die ie voor de gelegenheid bewerkte. Zo horen we onder andere een deel in een danceversie, een ander waar de elektrische gitaar, gimbri of sax prominent in te horen is, en enkele maten die zogezegd live op een strandlaken dat de kleuren en de vorm van klein klokkenspel heeft, met de voeten gespeeld worden terwijl we in feite de marimba horen.

Met But I Said No, No, No stond TG De Link voor een nagenoeg uitverkocht CC van Brasschaat. Opvallend is het dat het cultuurcentrum tegen de tendens in van andere cultuurcentra en schouwburgen in Vlaanderen het wél zeer goed doet. Niet alleen qua bezettingsgraad maar ook in het vernieuwen en verjongen van hun publiek. Heerlijk was het dan ook om vast te stellen dat er naar deze muziektheatervoorstelling met Debbie Crommelinck, Leen Dendievel en Bert Verbeke een mooi divers publiek was afgezakt.

‘Nee!’ Het moet zowat het meest voorkomende woord zijn in Nietes van Theater Artemis. Een voorstelling die tegen zijn eigen wil in een voorstelling is geworden. Een product van zijn (corona)tijd ook waar zeemvellen, (schuur)sponsjes en handschoenen (om te kuisen) centraal staan. Horror voor 4-plussers en hun ouders om daarin meegezogen te worden? Wees daar maar zeker van! En of dat nog niet genoeg is, lijkt er maar geen einde te komen aan alle absurde situaties. ‘Zijn jullie hier nog?’ klinkt het halfweg uit de mond van Hendrik Kegels wanneer die naar de toeschouwers kijkt.