Elemental, de computergeanimeerde romcom van Pixar die Peter Sohn regisseerde valt wat tegen. Dat komt omdat de film wat sleept en het moraliserende toontje er te dik op ligt. Om kort te gaan: wie hetzelfde niveau verwacht van het verfrissende Inside Out dat alweer 8 jaar oud is, zal toch wel enigszins teleurgesteld de zaal verlaten.

De jongste superheldenfilm The Flash is best een onderhoudende maar ook wel lange prent geworden die nog weinig verrast. Het lijkt wel alsof het verhaal rond is bij de meeste superheldenfilms die het over het multiversum hebben en tijdreizen. In die zin dat we nog nauwelijks verrast worden door de storyline, laat staan op het puntje van onze stoel zitten om te weten hoe het allemaal gaat aflopen. Ook in deze die Andy Muschietti regisseerde, is het niet anders. Ook nu wordt de aarde bedreigt. In dit geval door generaal Zod.

Veelbelovend, dat is het minste wat je kan zeggen over het einde van Transformers Rise of the beasts waarin G.I. Joe geïntroduceerd wordt. Dat smaakt nu al naar meer wanneer twee iconische actiefranchises elkaar ontmoeten. Het zou wel eens voor extra vuurwerk kunnen zorgen want daar lijdt deze film wel eens aan. De prent die Steven Caple Jr. regisseerde, de zevende in de Transformerreeks, de sequel op Bumblebee, sleept namelijk soms, niet zelden wanneer er een wat overduidelijke melige menselijke laag over het geheel getrokken wordt. Finaal gaat de film over dat je altijd sterker staat als je samenwerkt, hier wanneer mensen en robots de handen in elkaar slaan.

Een film die inzoomt op een tv-uitzending over een theatergezelschap dat een toneelstuk opvoert. Dat brengt Wes Anderson in Asteroid City, een romantische sci-fi dramedy waar hij ook het script van schreef. De prent was genomineerd in Cannes voor de Gouden Palm maar zag die aan zijn neus voorbijgaan vermits ‘Anatomie d‘une chute’ ermee aan de haal ging. We kunnen ons daarin vinden want tijdens het 105 minuten durende Asteroid City hebben we maar liefst twee keer op onze klok gekeken. Of hoe ‘You can’t wake up if you don’t fall asleep’ ons bijna letterlijk overkwam in de bioscoopzaal.

Een prachtige film met een joekel van een emotionele catharsis. Dat levert The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry die Hettie Macdonald regisseerde naar de gelijknamige roman van Rachel Joyce. Centraal staat geloof in deze film, geloof in mededogen, vergeving en hoop. Verder pleit de film, die de Britse samenleving tegen het licht houdt, voor gelijkheid, kansen geven aan mensen met een migratieachtergrond, consuminderen, duurzame energie, niet stelen van anderen en in harmonie leven met de natuur door een zo laag mogelijke ecologische voetafdruk achter te laten.