Een volledige staande ovatie op de parterre, stevig applaus en bravo’s ontving Ballet Vlaanderen meer dan terecht overigens nadat het een fenomenale Giselle van Akram Khan had neergezet. Een wervelende choreografie, daar tekende die laatste voor toen ie twee jaar geleden het stuk creëerde en in première zag gaan in Manchester. Eten en drinken voor elke danser zit hier namelijk in, met verwijzingen naar folk (op rijen schouder aan schouder), swing (in duo elkaars armen over elkaars schouders kruisen), wals, klassiek ballet, synchroon dansen (zo zien we het corps de ballet een kruis vormen dat als wiel draait), Le sacre du printemps van Béjart en noem maar op. Maar vooral: Giselle grijpt naar de keel omwille van het bloedmooie verhaal en de intense emotionele laag die het stuk bevat. Dat de Britse principal Nancy Osbaldeston erg veel in haar mars heeft, wisten we al enkele jaren. Tijdens deze productie onderstreepte ze haar kwaliteit en veelzijdigheid nog maar eens. Dat ze acrobatisch, humoristisch, zeer energiek en atletisch (met o.a. vinnige sprongen) een rol kon neerzetten, wisten we al. Maar dat ze ook de klassiekere en erg fragiele meisje-meisje-rol aankan, waar Aki Saito al die jaren een patent op leek te hebben bij Ballet Vlaanderen, was niet alleen een aangename verrassing, Osbaldeston zette een Giselle zo mooi, zo teder, zo breekbaar, met zo veel gevoel en doorleefd neer, dat haar prestatie moeiteloos onder de huid kroop. Vandaar ook dat Antwerpen als een blok viel voor haar prestatie.

Met zijn jongste dansvoorstelling We are woman tast de 55-jarige choreograaf Thierry Smits uit Koersel de verschillen tussen man en vrouw zijn af. Hij schuwt daarbij niet de clichés. Integendeel, hij vergroot ze ook uit om net die tegenstelling te tonen. Terwijl hij zijn elftal Rode Duivels van erg mannelijke, hoekige, bijna robotachtige bewegingen laat overgaan in vloeiende, golvende en zo de vrouw in zich laat tonen, kan je deze productie ook in het midden lezen als een aanklacht tegen fysiek (een klap verkopen, of dreigen met aanvallen met de onderkant van de kleedkamerbankjes) en verbaal geweld op vrouwen. Letterlijk zet Smits zijn dansers immers een varkensneus op. Want dat zijn mannen soms naar vrouwen toe: echte varkens.

Luid applaus op de tribune van de kleine zaal van hetpaleis voor ‘Play!’ van hetpaleis, Dschungel Wien en Karolien Verlinden (Tuning People). Die laatste stond trouwens in voor de choreografie. Wij waren echter een stuk minder enthousiast over deze voorstelling die zich liet inspireren door het schilderij Kinderspelen van Bruegel uit 1560. We zien namelijk meer een gechoreografeerd uurtje gymnastiek/sport/spel dan dans. Zeker, de 6 dansers stralen spelplezier uit, en switchen van volwassen naar kind zijn, van eerlijk spelen naar valsspelen. Het geheel levert echter een voorstelling op waar alle esthetiek in ontbreekt. Humor is er wel (bv. de ritmische gymnastiek die een man uitvoert met een lint waarbij er enkel een stok te zien is en je het lint erbij moet fantaseren), maar er hadden meer van zo’n knipogen mogen zijn. En echt indrukwekkende momenten zijn zeldzaam. We onthouden vooral als climax het zo lang mogelijk blijven hangen aan een paal waarbij Maartje Pasman de ander probeert te overtroeven door te beginnen lachen en hem uitdaagt door zo laag mogelijk te gaan hangen aan die paal. Ook dat is Play!, tonen dat sport ook over opscheppen en psychologische oorlogsvoering gaat.

Als een langgerekte voorstudie van Seventeen / Twenty One. Zo voelt het eerste deel aan dat met zijn 50 minuten tien minuten langer duurt dan het tweede van William Forsythe. Drie jaar geleden ontbond ie zijn laboratorium The Forsythe Company. Voor deze productie deed ie beroep op dansers die samen met hem (verder) wilden creëren. A quiet evening of dance is ontstaan vanuit ‘DUO2015’ dat hij 22 jaar geleden maakte met Ballet Frankfurt. Oorspronkelijk was het een duet voor twee vrouwen, nu brengen twee mannen het. Openen doet het eerste deel met Parvaneh Scharafali en Ander Zabala die in hun proloog op vogelgeluiden dansen. Forsythe laat zijn dansers in het eerste deel ook gekleurde handschoenen en sneakers aantrekken zodat de focus van het publiek op de beweging gelegd wordt van die lichaamsdelen, van die ledematen die erg veel bewegingsmogelijkheden tonen. Later zal ie hen gekleurde shirts aandoen, zodat je plots meer geneigd bent te zien naar het bovenlichaam en wat het ganse lichaam doet.

Met Bacantes naar de Griekse tragedie tussen Apollo en Dionysus, trekt de Kaapverdische choreografe Marlene Monteiro Freitas de lijn van het cartooneske en carnavaleske begeleid door onder andere 5 trompettisten, een track op band, toetergeluidjes, een fluitje (fiësta!), en muzikanten die met waterdarm en een trechter op het uiteinde hilarisch in dialoog gaan met de trompetten. Die van hun kant zullen zich laten beïnvloeden en onder andere ‘Happy Birthday’ op een wel erg dissonante manier brengen, tot wat geblaas en luchtverplaatsing te horen is om zo het geluid van de waterdarmen na te bootsen of die van een stoomtrein. De electric drums wordt ogenschijnlijk aangeslagen maar zelden komt er effectief geluid uit terwijl de drummer als een dirigent op een verhoogd podiumelement staat waar niet veel later een danser naast komt staan als een zwemmer. Op de rand gaat ie dan staan van het blokje om elk moment het imaginaire water in te duiken. Welkom in de fantasierijke en knotsgekke wereld van de Kaapverdische.