Zeker, The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13¾ van de Britse schrijfster Sue Townsend ademt de jaren ’80 uit. Aan de andere kant is het verhaal rond de opgroeiende tiener Adrian nog altijd erg herkenbaar bijna 37 jaar na publicatiedatum. Puisten blijven nu eenmaal puisten, school blijft school, je penislengte dagelijks checken of ie al aan het groeien is een levensnoodzakelijke kwestie, verder gaat er niets boven gespecialiseerde literatuur erop naslaan zoals pornoboekjes (hier sappig ‘Big & Bouncy’ genoemd), terwijl voor het eerst je liefde verklaren aan een meisje de moeilijkste hindernis om te nemen is in je leven. Maar meer dan over opgroeien gaat het verhaal ook over nieuw samengestelde gezinnen. Moles ouders George (Andrew Lang Tree) en Pauline (Amy Ellen Richardson) scheiden namelijk. In de jaren ’80 kwam dat nog niet zo vaak voor, tegenwoordig stranden 41% van de huwelijken in het VK. Meneer wil niet weten van haar takenlijstje wie wat in de week in het huishouden moet doen. Hij wil dat het eten klaar staat als hij terugkomt van de pub. De klassieke rolpatronen werden dus bijna 40 jaar geleden al in vraag gesteld net als het huwelijk. Bert Baxter (Ian Talbot) lijkt op dat vlak de meest cynische van al. 35 miserabele jaren heeft hij erop zitten, zegt ie wanneer hij de foto van zijn voormalige echtgenote toont. ‘Ik gebruik het nu om mijn pintje bier op te zetten. Leek ze niet op een ezel?’

Joseph and the amazing technicolor dreamcoat is de allereerste musical van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice die ooit op het podium werd uitgevoerd. 51 jaar geleden kende de productie haar première, maar het was in 1991 toen Jason Donovan de titelrol speelde dat de musical letterlijk en figuurlijk een hit te pakken had met ‘Any dream will do’ in het London Palladium. 28 jaar later staat Jason Donovan opnieuw op de planken in dezelfde musical in hetzelfde theater. Maar deze keer speelt ie de rol van ‘The king’, de farao, waarbij ie de crooner, de Elvis in zich met overtuiging mag laten horen in ‘Song of the king’. Wanneer de man die ons onder andere in onze jeugd leerde dat we trouw moesten blijven aan onze liefde, niets ons kon doen scheiden van elkaar, het moeilijk is om te zeggen dat het uit is, en er te veel gebroken harten zijn in deze wereld, het podium opkomt in het tweede bedrijf volgt meteen een daverend applaus. Wanneer we hem kort na de voorstelling aan de stage door zien, blijkt Jason Donovan met de fiets naar zijn werk te zijn gekomen waardoor ie nog meer in onze achting stijgt terwijl we hem al sinds onze kinderjaren een van de coolste artiesten ever vinden.

Peter Pan, geregisseerd door Sally Cookson, stopt op 1 september 2019 in het spiksplinternieuwe White City Theatre. Nieuw mag je letterlijk nemen want de geur van vers gelegde vloerbekleding vindt moeiteloos haar weg naar je neusgaten wanneer je plaatsneemt in je zetel. De tribune met paarse zetels biedt zelfs bekerhouders voor de toeschouwers. Deze zaal, die duidelijk ontworpen is om polyvalent in te zetten, ze heeft wat weg van een studio, is multi-inzetbaar en wellicht daarom ook een toegevoegde waarde in het al rijke Londense theaterlandschap. Met Peter Pan dat in the National Theatre in première ging op 2 december 2016, plaatst het theater helaas geen hoogvlieger in de zaal. Het tempo van de voorstelling – deel 1 duurt met zijn 75 minuten veel te lang, alsook de spanningsboog zitten niet goed. De live muziek is dan weer wel goed. Het enige lichtpuntje van de voorstelling daar zorgt Kelly Price voor in de rol van Mrs. Darling maar ze kan ons vooral overtuigen in haar spel en zang als Captain Hook. Haar prestatie is om kort te gaan: priceless.

Een concertante versie hors catégorie. Wat een cast! Wat een ensemble! Wat een geweldige arrangementen! Nog nooit eerder zagen we het publiek als het ware in een milliseconde na de allerlaatste noot collectief een staande ovatie geven en een productie als deze een overweldigend applaus bezorgen. Alle sleutelmomenten in deze show zijn dan ook toppers en krijgen achteraf een daverend applaus en gejoel van de die hard Les Mis-fans. Het ensemble bezorgt ons met ‘At the end of the day’ en ‘One day more’ instant kippenvel. De samenzang is van een exquis niveau. Het vrouwenkoor schittert bijvoorbeeld in ‘Lovely ladies’ terwijl het arrangement van ‘Drink with me to days gone by’ waarin de vrouwen en de mannen in dialoog gaan met elkaar om door een ringetje te halen is.

Dé hype voor tienermeisjes dit moment in Londen? Dat moet beslist Six zijn dat twee jaar geleden zijn wereldpremière kende op Edinburgh Fringe. Een concertante show waar de zes vrouwen van Henry VIII de hoofdrol voor hun rekening nemen. Zij willen een ultieme battle onder elkaar uitvechten wie het grootste trauma aan het huwelijk opliep zodat het publiek kan stemmen naar wie hun voorkeur gaat om de lead te nemen. Yep, het is een musical die girl power van begin tot einde uitademt. Alleen al op het podium zien we niets dan vrouwen: zes zangeressen en 4 muzikanten (bas, elektrische gitaar, drums en synths). Daarnaast wordt het verhaal van de zes vrouwen deze keer – eindelijk – verteld vanuit het standpunt van de vrouwen, maar wel op zo’n manier dat hun lot nog erg herkenbaar is voor vrouwen nu. Met Six hebben Lucy Moss en Toby Marlow niet alleen een slimme, scherpe, erg grappige maar vooral feministische voorstelling afgeleverd die helemaal de huidige tijdsgeest uitademt.