Een meer dan terechte staande ovatie kreeg Common Ground in deStudio tijdens het Theaterfestival. De productie is het resultaat van samenwerking tussen Benjamin Vandewalle en Platform-K, de Gentse organisatie waar mensen met een beperking een opleiding dans kunnen volgen. Voor deze dansvoorstelling ging Vandewalle, die twaalf jaar geleden afstudeerde aan P.A.R.T.S. van Anne Teresa De Keersmaeker in zee met Kobe Wyffels en Hannah Bekemans die in het echte leven een koppel vormen. Vijf hoofdstukken kent de voorstelling die begint met losse atomen die op het podium rond bewegen, ogenschijnlijk willekeurig op de al even impulsieve pianobegeleiding van Fulco Ottervanger die abrupt de snaren aanslaat, met de toetsen, dan weer plots een snaar rechtstreeks manipuleert met zijn vinger, klopt op de klankkast met de hand of met een stok die hij uit zijn mond haalt.

First is de eerste indrukwekkende danssolo van Geert Belpaeme waarmee hij meteen de filosofische kaart trekt over wat ruimte is. First vergt vormelijk en inhoudelijk dus wel wat van de toeschouwers. Een zwarte Steinway & Sonsvleugel staat achteraan het speelvlak. Verder zien we links een zestal visdraden diagonaal opgespannen staan terwijl er ook rechts maar dan in een rechte lijn van achter naar vooraan opgespannen hangen.  Een langwerpige rechthoek wordt in wit op de vloer gecreëerd via de belichting. Het hoofdlicht gaat van lichtgroen over naar warm wit en zomers middaglicht terwijl die na een uurtje voorstelling uitfadet naar rood. Belpaeme trekt in First waarbij hij zich liet inspireren door Tik Tak (hoewel wij eerder vooral Bugs Bunny zagen wanneer ie zijn handen met de vingers naar beneden hoog boven zijn schouders houdt als een dirigent/pianist die op het punt staat om te beginnen), geometrie en Barnett Newmans essay ‘The first man was an artist’ aanvankelijk de strakke rechte lijn tijdens zijn choreografie, met de hiel steunend op de vloer bijvoorbeeld, de teen gestrekt in de lucht, het lichaam als een plank achterover hellend als een diagonaal. Later trekt hij de horizontale lijn ten opzichte van het speelvlak met zijn lijf. Een parallelle diagonale lijn trekken met materie doet ie trouwens ook enkele keren met de vleugelpiano. De eerste keer wanneer ie met zijn rug naar de toeschouwers staat en de toetsen naar ons gericht zijn, daarna wanneer ie het muziekinstrument 180 graden gedraaid heeft.

Invited van Seppe Baeyens moet naast JR wellicht een van de meest overroepen voorstellingen van het afgelopen theaterseizoen zijn geweest. Participatietheater dat meer wegheeft van een chiro/sportmiddagje met zijn allen in cirkeltjes lopen, vertrouwensspelletjes spelen (over een man springen die als een plank stokstijf op de grond ligt, of je voorover laten buigen door een groepje mensen, …), een ander dragen op de schouder of op de handen tot aan de overkant terwijl je een diagonale lijn tekent op het speelvlak, in een diagonaal handen aan elkaar geven in een mensenketting en dan die laten uitwaaieren via een golfbeweging, uitgenodigd worden door iemand die je arm vastneemt en je van plaats verandert, mensen die tegenover elkaar geplaatst worden, of in het midden van het speelvlak terwijl de ander rond hen cirkelt, … Zeker, de voorstelling ademt de tijdsgeest uit met een mooie boodschap voor integratie, rijk, arm, oud, jong, man, vrouw, met of zonder beperking, met of zonder niet-Belgische achtergrond, … Maar de voorstelling wiens boodschap al snel gelezen is (en dus ook al snel uitverteld), en daardoor ook al snel verveelt, ademt als je het geheel vanop een afstand bekijkt met een nuchtere en afstandelijke bril een tenenkrullende geitenwollensokkerigheid uit.

Met Girls en Boys presenteerde de Israëlische choreograaf Roy Assaf een tweeluik op Sziget Festival. ’s Middags zagen we het kwintet Ariel Freedman, Anat Oz, Madison Hoke, Maya Feldman en Yael Blumenreich aan het werk in Girls, ’s nachts om kwart na elf was het de beurt aan Avshalom Latucha, Geva Zaibert, Oz Mulay, Kelvin Vu en Tomer Pistiner. Ondanks het nachtelijke uur was de tent tot de nok gevuld. En hoewel lang niet iedereen de middagvoorstelling van de vrouwen gezien had, kon iedereen de heldere danstaal van Assaf wel smaken tijdens Boys. Wie de twee werken zag, zag dat ze dezelfde taal hanteren, maar met andere accenten gebracht. Niet zelden vloeiender, sensueler en zelfs erotischer door de vrouwen versus hoekiger, en meer prominent de rechte lijn trekkend door de mannen.

De meest intrigerende dansvoorstelling van dit seizoen levert Moonstein af met My dear, my dearest dust tijdens Zomer van Antwerpen. Werkelijk alles zit piekfijn in elkaar in deze fenomenale voorstelling. De sfeerzetting (het halfduister met oude gloeilampjes links en rechts) zuigt je van bij de start al moeiteloos in hun universum eind jaren ’30 waarin we hetzelfde hoofdpersonage (onwaarschijnlijk straffe prestatie qua (tap)dans van de Engelse Libby Ward met gigantisch veel inlevingsvermogen neergezet in wit gewaad) aan het werk zien als in ‘She is my sister’ dat in 2016 op Linkeroever speelde. We zien haar de oversteek maken van leven naar dood, hier op het ritme van de maan (de Italiaanse Giada Castioni, de danseres met wit masker) en de schaduw van de dood (de Franse Doriane Dubost Dessertine, de danseres in zwart die tevens de choreografe van het werk is). Dat levert maar liefst een duizelingwekkend aantal bewegingen op – zo’n 2.000! - die het trio vaak zelfs niet ondersteund door muziek, maar waar het zelf het ritme aangeeft via het voetgestamp, neerzet.