Met Outsider is Laika ondertussen aan haar zesde première toe dit jaar. Qua productiviteit kan dat alvast tellen. In deze retrospectieve monoloog kruipt acteur Frank Dierens in de huid maar vooral het hoofd van Ted Kaczynski, een zoon van Poolse immigranten die geboren werd in de VS in 1942. De man heeft zeventien bomaanslagen op zijn geweten. In de meeste gevallen ging het over een bompakket dat ie via de post verstuurde. Drie mensen stierven daarbij. Een bom die voorzien was voor een vlucht van American Airlines ontplofte niet. Het bleef bij wat rookontwikkeling. Anders had ie veel meer slachtoffers veroorzaakt. Met het nakende proces n.a.v. de terreuraanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem waar hij voor alle duidelijkheid niets mee te maken heeft, is het onderwerp dat deze voorstelling aansnijdt actueler dan ooit.

De dominante man. Daarmee speelt de regisseuse Eline Schumacher in La ville des zizis. Uitgangspunt is de fictieve begrafenis van haar vader die geen vrienden zou hebben. Hij zegt haar in een gesprek dat ze wel acteurs zal vinden zodat ze niet alleen afscheid van hem zou moeten nemen. Want acteurs die kunnen spelen, en wenen, weet ie. Behalve dan een in La ville des zizis. Zelfs met een mentholstick die tranen moeten opwekken lukt het hem niet. Schumacher zet mannen die adolescent of ja zelfs puberaal gedrag vertonen letterlijk én figuurlijk in hun blootje en refereert daarbij onder andere naar musical, western en de popcultuur.

In Hoe te leven houden Herwig Ilegems en Johan Petit een verkiezing om de levenswijsheid der levenswijsheden te vinden die de kwaliteit van het leven verbetert. In drie rondes stellen zij elk een levenswijsheid voor waarrond ze een eigen verhaal weven. Nadat het publiek de twee, die elk twaalf minuten spreektijd krijgen, gehoord heeft, mag het stemmen. Aan publieksinteractie dus geen gebrek wat deze productie subsidies opgeleverd zou hebben. Zo blijven er drie levenswijsheden over die het opnemen tegen elkaar in de grote finale. Na de pauze is het de beurt aan drie toeschouwers die elk hun verhaal mogen koppelen aan een van de overgebleven levenswijsheden. Daarna volgt de ultieme stemronde en gaat iedereen naar huis met de wijsheid der levenswijsheden, nadat er zich een collectief progressief katholiek moment uit de jaren ’70 plaatsgevonden heeft in de zaal. Het publiek houdt dan de handen van elkaar vast, en spreekt vervolgens de woorden uit van wat dé levenswijsheid der levenswijsheden geworden is. Toen ik mijn rechterhand in die van de maatschappelijk programmatrice van de Roma mocht leggen, voelde ik niet alleen verbondenheid door mijn klamme handje stromen maar ook dat plots al mijn zonden vergeven waren.

Een universeel en tijdloos theaterconcert. Dat brengen Bruno Vanden Broecke en muziektheater De Kolonie met De woordenaar. Een voorstelling die haarfijn uitlegt hoe verschillend mannen (1 object in elk doosje) en vrouwen (alles is met elkaar verbonden aan een koord) in elkaar steken. Maar ook hoe vrouwen soms een bijzonder gebrek aan empathie aan de dag weten te leggen, door zich louter te focussen op de materiële gevolgen, eerder dan compassie te hebben met de man die iets bloederigs heeft meegemaakt. Of nog zoiets, hoe hoogbegaafde vrouwen een antwoord blijken te moeten geven op een vraag die nooit gesteld is ...

‘Deze voorstelling is 16 + en bevat: grof taalgebruik, gewelddadige beelden, seksueel getinte scènes en een scène over verkrachting’ lezen we op de website van Zomer van Antwerpen onder de promotekst van Bite me, de jongste voorstelling van herman. Wij gingen er dus naartoe na een licht avondmaal vermits we dachten dat we met een stevige stomp in onze maag na anderhalf uur de Dambruggestraat zouden verlaten. Niets is echter minder waar. Bite me is behoorlijk licht en zelfs frivool bij momenten. Zeker, er zitten enkele pittige, vinnige scènes in. Maar het over the top vampieren(bloed)-gevoel meets de al even over the top queercultuur overheerst in het eindsentiment.