Iets meer dan 14 jaar nadat Atropa in het Toneelhuis in première ging in een regie van Guy Cassiers, namen Floor Houwink ten Cate en Naomi Velissariou de fantastische tekst van Tom Lanoye vast om er een nieuwe hedendaagse voorstelling van te maken. Door de ritmische cadans van Lanoyes meesterlijke tekst – het origineel duidt al zang aan bijvoorbeeld boven Kassandra’s lijnen: ‘Mijn vader, die schoft, vrat mij op, vannacht. Mijn moeder, die hoer, heeft mij afgeslacht.’ die hier met dank aan autotune gezongen worden - te combineren met de beats van Joost Maaskant en Jimi Zoet die surfen van techno over doom, metal, hardcore, trap en drill, wil deze productie ook een publiek aantrekken dat niet gewend is om naar het toneel te gaan, maar eerder terug te vinden is op een of andere dansvloer op vrijdag- of zaterdagavond. Net dat muzikale luik valt wanneer de Griekse tragedie zich voorbij de helft helemaal voltrekt, wat stil zodat het opzet niet als helemaal geslaagd overkomt.

Een bijzondere heldere lezing van Stefano Massini’s Lehman Trilogy in een puike vertaling van Els van der Pluijm. Dat levert regisseur Guy Cassiers af met ITA in Stadsschouwburg Amsterdam in dit drie uur en half durende stuk (inclusief pauze). In Londen zagen we deze voorstelling al, weliswaar in een andere regie waarbij we slechts 3 acteurs op het toneel te zien kregen. Cassiers kiest voor een grotere cast, deed aan blind casting (vrouwen spelen mannenrollen en omgekeerd, maar spelen soms ook een rol die wél samenvalt met hun gender) wat het geheel een extra dimensie geeft. Straf vinden we zijn doeltreffende scenografie die hij met Bram Delafonteyne uittekende. Bram stond tevens in voor het video-ontwerp (we zien bv. een snelle  liftbeweging van wolkenkrabbers wanneer de beurs crasht) en het lichtontwerp is van Frank Hardy.

Messia heet de jongste voorstelling van Dimitri Leue die in de Klap in première ging. Een zondvloed aan woorden – het is bijzonder veel en dat aan een razendsnel tempo om te verwerken op anderhalf uur - bezorgt deze productie de toeschouwer. In die mate dat je soms pas als journalist tot het besef komt hoe geniaal Leues tekst alweer is als je opschrijft wat je net gehoord hebt. Spelen met taal (ook in de muziek trouwens, zo horen we ‘A cow is for cowards’) doet ie in combinatie met gefilosofeer over de Allerhoogste, in dit geval een vrouw van kleur wat hem brengt tot een voorstelling die gaat over rouwverwerking, maar vooral ook over connecteren en liefde. Verdrinken in de ogen van Jennifer Heylen is het ook die de ganse tijd aan een oude houten tafel zit met een camera op haar gericht. Een camera die ze als geen ander weet te bespelen met haar blik, met die sprekende ogen van haar, en haar mimiek. Het doet wat denken aan Blind Date, het programma-item uit Man bijt hond destijds, hier tussen de mens en de Messia.

Een uitstekende monoloog, meesterlijk gebracht door rasverteller Bob De Moor. Dat brengt Theater Malpertuis met Wildeman. De barokkige tekst is van de hand van Jeroen Olyslaegers. Centraal staan het verdriet – ‘Soms denk ik dat verdriet het enige is dat me rest’ - en het schuldgevoel van de Beer die herbergier was in Antwerpen. De wildevrouw is omgekomen in zijn herberg iets wat ie zich nog steeds kwalijk neemt, hoewel hij nu – we zijn in de zestiende eeuw - in Amsterdam – ‘daar waar ze veel rapper gaan slapen dan in Antwerpen’ - woont. In het wapenschild van de koekenstad zijn overigens een wildeman en -vrouw te zien waarvan gesteld wordt dat ze de eerste inwoners zouden geweest kunnen zijn. Vanaf de vijftiende eeuw worden dit soort mensen bijna vereerd omdat ze dichter bij de natuur staan en dus als ‘echter’ beschouwd worden. Dat terwijl ze daarvoor als slecht en vals afgeschilderd werden.

Overweldigende performancekunst. Dat leveren Ezra Veldhuis en Bosse Provoost af met Indoor Weather in de KVS. Het duo heeft Antwerpen ondertussen grotendeels geruild voor Brussel waar hun focus de komende jaren zal liggen met 5 verschillende partners. Zeker, wie hun magistrale voorstelling Sun-set eerder gezien heeft, weet ongeveer waar die zich aan kan verwachten. Maar toch blijft het duo al je zintuigen prikkelen. Hoe repetitief datgene wat we te zien krijgen ook is. Slim dan ook dat na verloop van tijd er steeds meer toegevoegd wordt aan de performance die na verloop van tijd aanvoelt als een op zichzelf staand ecosysteem waar het kennelijk ook wel eens durft donderen en bliksemen.