Weinig films hebben we gezien in de cinema waarbij we zo veel moeite hadden om de ogen open te houden. Al van bij de start van Spider-man: een grenzeloos universum, de computergeanimeerde heldenfilm die Joaquim Dos Santos, Kemp Powers en Justin K. Thompson regisseerden, hebben we alle moeite van de wereld om onze aandacht erbij te houden omwille van de immens drukke grafische stijl die bijzonder hard contrasteert met de Vlaamse dubbing die Govert Delploige regisseerde. De Vlamingen leggen nauwelijks emotie in hun stem, geven hun personages daardoor niks of nauwelijks psychologische diepgang mee zodat je zit te kijken naar een uiterst bevreemdend eindresultaat. Alsof de gesproken tekst en wat we te zien krijgen op het scherm uit verschillende universums komen en totaal niet bij elkaar passen. Komt daar nog eens het gezapige, soms zelfs trage en behoorlijk monotone stemgeluid van sommige stemacteurs bij in combinatie met een veel te hoog aantal personages, en je loopt gewoon verloren in deze prent als kijker waardoor je afhaakt en je geraakt sneller ingedommeld dan je ooit had durven vermoeden, ook door de vele midtempo songs trouwens die haaks staan op de hypersnelle animatiestijl.

The boogeyman slaat toe als je even je kinderen uit het oog verliest. Zo luidt het in de gelijknamige bovennatuurlijke horrorfilm naar het kortverhaal van Stephen King die Rob Savage regisseerde. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film rechtstreeks op streamingdiensten gepleurd zou worden. Maar de goede feedback van kijkers tijdens testscreenings besliste daar anders over en zo kreeg de film toch een release in de bioscoop door 20th Century Studios. Terecht, want The boogeyman weet weliswaar traag maar vakkundig de suspense op te drijven naar een climax toe. Centraal staat rouwverwerking overigens in deze film naast goed ouderschap.

Een bijzonder sterk geacteerd emotioneel drama. Dat is A good person dat Zach Braff schreef en regisseerde geworden. Het trio Florence Pugh, Morgan Freeman en Celeste O‘Connor speelt de pannen van het dak. De cinematografie (die belichting!) is ronduit om van te smullen. En het verhaal kruipt moeiteloos onder de huid. Voor ons hield een vrouw het niet droog in Kinepolis Antwerpen. Als je ‘m gaat zien, kan een pakje papieren zakdoekjes dus van pas komen.

Al meer dan 20 jaar geleden is het dat ik afstudeerde. Toen al was de vergrijzing die zich nu manifesteert een item dat aan bod kwam in de lessen samenleving en sociologie. Zowel in het middelbaar als toen ik in het hoger onderwijs zat. De omgekeerde bevolkingspiramide kwam toen aan bod, met bovenaan een grote laag passieven (gepensioneerden), een middenblok die stond voor de actieve bevolking, en een klein puntje onderaan waar kinderen en jongeren in zitten.

Meer dan 30 jaar nadat Ariel het levenslicht zag in de Disneytekenfilm The little mermaid is er nu de live actionfilm die Rob Marshall regisseerde. Net zoals bij andere remakes, denken we o.a. aan The Lion King en Beauty and the beast, is het behoorlijk wennen aan deze adaptatie. De personages zien er nu eenmaal een stuk realistischer uit, verliezen wat (zeker in het geval van de dieren: de krab Sebastian, de zeemeeuw Scuttle en de tropische vis Flounder) aan menselijke trekken. Maar dat compenseert deze film dan weer door bijkomende humor te integreren. Ook nieuw zijn enkele songs die Alan Menken componeerde en Lin-Manuel Miranda (o.a. Hamilton) van tekst voorzag. Ze geven o.a. de zeeheks Ursula (Poor Unfortunate Souls), de prins Eric (Wild Uncharted Waters), de krab Sebasian, de zeemeeuw Scuttle (The Scuttlebutt) en de kleine zeemeermin (For the First Time) wat meer psychologische body die zeker welkom was.