De jongste superheldenfilm The Flash is best een onderhoudende maar ook wel lange prent geworden die nog weinig verrast. Het lijkt wel alsof het verhaal rond is bij de meeste superheldenfilms die het over het multiversum hebben en tijdreizen. In die zin dat we nog nauwelijks verrast worden door de storyline, laat staan op het puntje van onze stoel zitten om te weten hoe het allemaal gaat aflopen. Ook in deze die Andy Muschietti regisseerde, is het niet anders. Ook nu wordt de aarde bedreigt. In dit geval door generaal Zod.

Veelbelovend, dat is het minste wat je kan zeggen over het einde van Transformers Rise of the beasts waarin G.I. Joe geïntroduceerd wordt. Dat smaakt nu al naar meer wanneer twee iconische actiefranchises elkaar ontmoeten. Het zou wel eens voor extra vuurwerk kunnen zorgen want daar lijdt deze film wel eens aan. De prent die Steven Caple Jr. regisseerde, de zevende in de Transformerreeks, de sequel op Bumblebee, sleept namelijk soms, niet zelden wanneer er een wat overduidelijke melige menselijke laag over het geheel getrokken wordt. Finaal gaat de film over dat je altijd sterker staat als je samenwerkt, hier wanneer mensen en robots de handen in elkaar slaan.

Een film die inzoomt op een tv-uitzending over een theatergezelschap dat een toneelstuk opvoert. Dat brengt Wes Anderson in Asteroid City, een romantische sci-fi dramedy waar hij ook het script van schreef. De prent was genomineerd in Cannes voor de Gouden Palm maar zag die aan zijn neus voorbijgaan vermits ‘Anatomie d‘une chute’ ermee aan de haal ging. We kunnen ons daarin vinden want tijdens het 105 minuten durende Asteroid City hebben we maar liefst twee keer op onze klok gekeken. Of hoe ‘You can’t wake up if you don’t fall asleep’ ons bijna letterlijk overkwam in de bioscoopzaal.

Een prachtige film met een joekel van een emotionele catharsis. Dat levert The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry die Hettie Macdonald regisseerde naar de gelijknamige roman van Rachel Joyce. Centraal staat geloof in deze film, geloof in mededogen, vergeving en hoop. Verder pleit de film, die de Britse samenleving tegen het licht houdt, voor gelijkheid, kansen geven aan mensen met een migratieachtergrond, consuminderen, duurzame energie, niet stelen van anderen en in harmonie leven met de natuur door een zo laag mogelijke ecologische voetafdruk achter te laten.

Weinig films hebben we gezien in de cinema waarbij we zo veel moeite hadden om de ogen open te houden. Al van bij de start van Spider-man: een grenzeloos universum, de computergeanimeerde heldenfilm die Joaquim Dos Santos, Kemp Powers en Justin K. Thompson regisseerden, hebben we alle moeite van de wereld om onze aandacht erbij te houden omwille van de immens drukke grafische stijl die bijzonder hard contrasteert met de Vlaamse dubbing die Govert Delploige regisseerde. De Vlamingen leggen nauwelijks emotie in hun stem, geven hun personages daardoor niks of nauwelijks psychologische diepgang mee zodat je zit te kijken naar een uiterst bevreemdend eindresultaat. Alsof de gesproken tekst en wat we te zien krijgen op het scherm uit verschillende universums komen en totaal niet bij elkaar passen. Komt daar nog eens het gezapige, soms zelfs trage en behoorlijk monotone stemgeluid van sommige stemacteurs bij in combinatie met een veel te hoog aantal personages, en je loopt gewoon verloren in deze prent als kijker waardoor je afhaakt en je geraakt sneller ingedommeld dan je ooit had durven vermoeden, ook door de vele midtempo songs trouwens die haaks staan op de hypersnelle animatiestijl.