Regisseur David Bösch stond twee jaar geleden nog maar in Opera Vlaanderen met Elektra. Dat ie deze keer Idomeneo van Mozart aanpakt, is enigszins logisch. Het personage Elektra – geen hoofdrol voor alle duidelijkheid – krijgt daardoor een extra psychologische laag mee. In Idomeneo sleept ze haar verleden mee dat Bösch toont in action figures, stripfiguren. Orestes, haar broer, zwerft met een bijl rond op het podium (een verwijzing naar de moord op zijn moeder Klytaimnestra eerder). En verder zijn er de graven links vooraan het podium. Zo is de dood en het verleden constant aanwezig.

Béatrice et Bénédict opende het Muntpaleis op Tour & Taxis waar de Munt nog tot het einde van 2016 verblijft omdat de renovatiewerken van de operazaal in hartje Brussel vertraging hebben opgelopen. Ervaring leert – zo lang liggen de verbouwingen van de Antwerpse Opera nog niet achter ons - dat tijdens zo’n verbouwingsperiode een operahuis flexibiliteit vraagt van zijn kritische, veeleisende en ja toch ook wel wat verwende publiek.   De Munt kiest nu voor een tijdelijke stek op Tour & Taxis. Het resultaat dat ze bekomen, is ongeveer vergelijkbaar met datgene wat Opera Vlaanderen jaren geleden aan Antwerpse abonnees meegaf. Destijds moesten de Antwerpse abonnees uitwijken naar Gent waarbij iedereen uit Antwerpen die dat wou de bus op werd gezet wat een operavoorstelling helemaal tot een toeristisch/culturele uitstap maakte. Ook bij de Munt voelt het Muntpaleis als thuiskomen aan én op uitstap zijn tegelijkertijd: een ongeziene meerwaarde!

Der König Kandaules is een werk dat de Oostenrijker Alexander Zemlinsky in het begin van de twintigste eeuw – tussen 1935 en 1938 - niet afwerkte. Het is zijn weduwe die aan componist Peter Ruzicka vertelde dat er een onvoltooide opera van haar man nog in de schuif lag. De Brits-Duitse musicoloog Antony Beaumont werkte de partituur af. Zemlinsky zelf heeft maar een derde afgewerkt bij zijn overlijden in 1942. De opera ging op 6 oktober 1996 in première in Hamburg.  Opera Vlaanderen zorgde ervoor dat het werk voor de tweede keer in België op scène werd gezet. Andrij Zholdak tekent voor de regie. De Oekraïense regisseur kiest voor een cleane poppenhuisconstructie met zes kamers en een lift waar de opera zich in afspeelt. Het maakt het onmogelijk om als toeschouwer in het verhaal, laat staan de emotie van de solisten te komen. Het decor is dus letterlijk een vierde muur tussen toeschouwer en solisten. Daarnaast trekt de regie zo’n uitgesproken visuele lijn (met een knap lichtplan, dat wel) dat het de nochtans erg eclectische muziek (van post romantiek tot atonaal) volledig naar de achtergrond doet verdwijnen. Het is dan ook geen kleine verdienste van de uitstekende Zuid-Afrikaanse bas bariton Gidon Saks die als visser Gyges er wél in slaagt om emotie over te brengen, via subtiele mimiek en spel en zo die vierde wand weet te doorbreken.

L’opera seria is geen gewone opera buffa. Het is zuivere satire, een parodie, die het medium opera en alles erachter in zijn hemd zet. Met een intendant Fallito die niets van kunst weet en alleen maar met zijn geld bezig is en een jonge sopraan Porporina (de rouwige, neergezet door de uitstekende Koreaanse sopraan Sunhae Im) die de draak steekt met de oudere generatie “Dat is waar, want ik begin net en u bent al aan het einde.”, een oudere generatie die pathetisch speelt zonder dat een blos op de wangen verschijnt en ze in haar aria 15 aanpakt: “Onder ons treft u de harde, versteende, onbuigzaam strenge gelaatstrekken van bepaalde zangeressen uit het verleden niet meer aan. Nooit zag men hen verbleken, men kon hen onmogelijk laten blozen. Maar omdat deze eeuw steeds verder afglijdt zijn wij moderne en jonge virtuozen zo schuchter en zo delicaat dat zelfs maar het geringste gevoel meteen onze wangen een kleurtje geeft.” De prima donna Stonatrilla (wat verwijst naar valse trillers zingen, gezongen door de Bulgaarse sopraan Alex Penda) laat niet met haar sollen en geeft haar mening over dat jong talent in aria 9: “Als het theaterstof je doet duizelen en opvliegers bezorgt, kan je beter van carrière veranderen.” en “Op elke scène bekleed ik zo’n verheven positie, in elk boek sta ik in zo’n hoge rang dat vrouwen van jouw kaliber bij mij veeleer medelijden opwekken dan dat ik ze benijd.” Touché.

Te bombastisch, te luid waardoor alle intrige en dramatiek uit het werk wordt gezogen. Te eenvoudig, ja zelfs wat te simpel en hopeloos statisch, dan weer super theatraal qua spel. Dat is Otello van Verdi in een regie van de Duitser Michael Thalheimer. Zeker, het werk is ook expressionistisch en het orkest van Opera Vlaanderen opent sterk met een wervelwind, een storm die te horen is in de cirkelbeweging in de partituur, visueel ondersteund door fel wit, stroboscopisch licht.  Ook de verwijzing naar de natuur in het laatste bedrijf met fluiten die naar vogels verwijzen en opnieuw een draaibeweging die de wind een stem geeft, is erg boeiend. In al die weelde zorgt een sublieme Corinne Winters die haar roldebuut kent als Desdemona in het laatste bedrijf voor de verademing: klein, en intimistisch bezingt ze in haar lamento “de treurwilg zal mijn bruidskrans zijn.” in “Son mesta tanto, tanto” (ik ben zo verdrietig) waarna ze het Ave Maria zingt. De Amerikaanse coloratuursopraan is het lichtpuntje in deze erg ouderwetse enscenering.