Wist u al dat de tor het gras doet groeien door er aan te trekken? Of dat sneeuw gezaaid wordt door Meneer Winter? Dan hebt u waarschijnlijk nooit bijles gekregen van Lucy Van Pelt. Wat ze vertelt klopt misschien niet altijd, maar ze zegt het met veel overtuiging en duldt geen tegenspraak. We zouden Lucy gerust tiranniek durven noemen (als ze het niet hoort tenminste). Lucy Van Pelt is één van de zes karakters ontsproten uit het brein van Charles Schulz die samen de personages vormen van ‘Charlie Brown’. Voor deze nieuwe productie van ’t Groen Gras vzw kroop Mark Tijsmans in de rol van het dromerige hondje Snoopy en tekenden Wout Verstappen, Reuben De Boel, Sarah Kefi , Jeroen Logghe en Phaedra Segers voor de rollen van respectievelijk Charlie, Schroeder, Lucy, Linus en Sally. De Rode zaal van het Fakkelteater werd heel even de achtertuin van de familie Brown waar 5 kleine kinderen en een hond konden verdwalen in hun kinderwereld met een geheel eigen logica. ‘Charlie Brown’ is een erg vermakelijke en lichtvoetige musical vol met vrolijke deuntjes, een goed gevoel voor humor en leuke dansjes. Maar wanneer je net onder het oppervlak kijkt, zie je in de scherpe kantjes van de personages toch ook wel wat maatschappijkritiek.

Dankzij InTeam Producties is ‘Kiss of the spider woman’, de musicalversie van de beroemde roman van de Argentijnse schrijver Manuel Puig, nu ook eindelijk te zien in Vlaanderen. Het verhaal van marteling, verraad, manipulatie, vernedering, maar ook van het verstrengeld geraken in een web van liefde binnen de muren van de staatsgevangenis van Buenos Aires streek neer in de Rode Zaal van het Fakkelteater in Antwerpen. Brent Pannier en Pieter Van Keymeulen schitteren in hun rollen van Molina en Valentin. Maar de absolute revelatie van de avond is Alyssa Luypaert in de rol van Aurora, de filmdiva uit de droomwereld van Molina. We waren van bij de aanvang van de voorstelling al behoorlijk gecharmeerd door haar présence en haar zang, maar toen ze ook nog eens uitpakte met een ferm staaltje persiflage in de rol van een Russische operadiva, wist ze ons finaal in te pakken. Alleen al voor die scène zou een mens moeten gaan kijken.

Zeker, The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13¾ van de Britse schrijfster Sue Townsend ademt de jaren ’80 uit. Aan de andere kant is het verhaal rond de opgroeiende tiener Adrian nog altijd erg herkenbaar bijna 37 jaar na publicatiedatum. Puisten blijven nu eenmaal puisten, school blijft school, je penislengte dagelijks checken of ie al aan het groeien is een levensnoodzakelijke kwestie, verder gaat er niets boven gespecialiseerde literatuur erop naslaan zoals pornoboekjes (hier sappig ‘Big & Bouncy’ genoemd), terwijl voor het eerst je liefde verklaren aan een meisje de moeilijkste hindernis om te nemen is in je leven. Maar meer dan over opgroeien gaat het verhaal ook over nieuw samengestelde gezinnen. Moles ouders George (Andrew Lang Tree) en Pauline (Amy Ellen Richardson) scheiden namelijk. In de jaren ’80 kwam dat nog niet zo vaak voor, tegenwoordig stranden 41% van de huwelijken in het VK. Meneer wil niet weten van haar takenlijstje wie wat in de week in het huishouden moet doen. Hij wil dat het eten klaar staat als hij terugkomt van de pub. De klassieke rolpatronen werden dus bijna 40 jaar geleden al in vraag gesteld net als het huwelijk. Bert Baxter (Ian Talbot) lijkt op dat vlak de meest cynische van al. 35 miserabele jaren heeft hij erop zitten, zegt ie wanneer hij de foto van zijn voormalige echtgenote toont. ‘Ik gebruik het nu om mijn pintje bier op te zetten. Leek ze niet op een ezel?’

Joseph and the amazing technicolor dreamcoat is de allereerste musical van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice die ooit op het podium werd uitgevoerd. 51 jaar geleden kende de productie haar première, maar het was in 1991 toen Jason Donovan de titelrol speelde dat de musical letterlijk en figuurlijk een hit te pakken had met ‘Any dream will do’ in het London Palladium. 28 jaar later staat Jason Donovan opnieuw op de planken in dezelfde musical in hetzelfde theater. Maar deze keer speelt ie de rol van ‘The king’, de farao, waarbij ie de crooner, de Elvis in zich met overtuiging mag laten horen in ‘Song of the king’. Wanneer de man die ons onder andere in onze jeugd leerde dat we trouw moesten blijven aan onze liefde, niets ons kon doen scheiden van elkaar, het moeilijk is om te zeggen dat het uit is, en er te veel gebroken harten zijn in deze wereld, het podium opkomt in het tweede bedrijf volgt meteen een daverend applaus. Wanneer we hem kort na de voorstelling aan de stage door zien, blijkt Jason Donovan met de fiets naar zijn werk te zijn gekomen waardoor ie nog meer in onze achting stijgt terwijl we hem al sinds onze kinderjaren een van de coolste artiesten ever vinden.

Peter Pan, geregisseerd door Sally Cookson, stopt op 1 september 2019 in het spiksplinternieuwe White City Theatre. Nieuw mag je letterlijk nemen want de geur van vers gelegde vloerbekleding vindt moeiteloos haar weg naar je neusgaten wanneer je plaatsneemt in je zetel. De tribune met paarse zetels biedt zelfs bekerhouders voor de toeschouwers. Deze zaal, die duidelijk ontworpen is om polyvalent in te zetten, ze heeft wat weg van een studio, is multi-inzetbaar en wellicht daarom ook een toegevoegde waarde in het al rijke Londense theaterlandschap. Met Peter Pan dat in the National Theatre in première ging op 2 december 2016, plaatst het theater helaas geen hoogvlieger in de zaal. Het tempo van de voorstelling – deel 1 duurt met zijn 75 minuten veel te lang, alsook de spanningsboog zitten niet goed. De live muziek is dan weer wel goed. Het enige lichtpuntje van de voorstelling daar zorgt Kelly Price voor in de rol van Mrs. Darling maar ze kan ons vooral overtuigen in haar spel en zang als Captain Hook. Haar prestatie is om kort te gaan: priceless.