Het lijkt wel de revival van de op de Bijbel gebaseerde musicals in Londen deze zomer. Want zowel Joseph and the technicolor dreamcoat (in The London Palladium) als Jesus Christ Superstar (in the Barbican Theatre) staan opnieuw in de Britse hoofdstad met een nieuwe productie. Beide musicals behoren ook tot het vroege werk van Andrew Lloyd Webber (muziek) en Tim Rice (songteksten). 17 was Webber toen ie ‘The Likes of Us’ schreef maar het zou tot 2005 duren eer die productie werd opgevoerd. Joseph and the technicolor dreamcoat is dus de eerste musical van Webber die ooit publiek werd opgevoerd, 20 was ie toen en 22 bij de rockopera Jesus Christ Superstar.

Vier Olivier Awards 2019 won Come from away, waaronder die van beste nieuwe musical. De andere prijzen waren die van beste choreografe voor theater (Kelly Devine), beste geluid (Gareth Owen) en buitengewone muzikale prestatie. Come from away ís dan ook gewoon buitengewoon. Vergeef ons het wat ongelukkige woordgebruik, maar die 100 minuten non stop, vliegen voorbij. Dat komt omdat de musical volledig de uptempo folk-kaart trekt via de muziek van Irene Sankoff en de tekst van David Hein, naast de gekozen vorm, stukken uit individuele verhalen die zich in sneltempo aan ons verteld worden. Come from Away blijft weliswaar braaf binnen de lijntjes kleuren van het genre. Yep, er zit een aanstekelijk drinklied in deze voorstelling: ‘In the bar/Heave away’ en er is dé ballad, hier heet die ‘Stop the world’. Verder wordt er twee keer geknipoogd naar ‘My heart will go on’ van Céline Dion. Come from away speelt zich dan ook in Canada af, is een Canadese musical en hoe heet de meest bekende Canadese nachtegaal? Inderdaad.

Na Kadanza ****1/2, Kadanza Together **1/2, Unidamu * en Team UP ** levert de Ketnetmusical Troep * nu eindelijk ook een musical af waarvan de titel meteen de volle lading dekt: brol, rommel, bullshit, crap, … wordt geserveerd. Of om het met hippe jongerentaal – die op Nederlandstalig vlak zo arm geworden is dat bijna elke zin kennelijk enkele woorden in het Engels moet meekrijgen, wat overigens net als de streetwise pose van de cast érg geforceerd aanvoelt in zinnen als ‘Dees (sic.) was echt awesome’ en ‘Het zou hier veel nicer zijn als het hier wat properder was’ – te zeggen: deze musical is ‘kapot belachelijk’.

De verwachtingen waren vooraf erg hoog voor deze uitvoering van ‘Sweeney Todd, de bloedbarbier van Fleet Street’. Vzw Pateeke is er namelijk in geslaagd om op papier een absolute droomcast voor deze geniale musical van Stephen Sondheim bijeen te krijgen. Hans Peter Janssens speelt Sweeney Todd, An Lauwereins vertolkt de rol van Mrs. Lovett, Deborah De Ridder is de bedelares, Wim Van den Driessche geeft gestalte aan Rechter Turpin en Charlotte Campion kruipt in de huid van zingende nachtegaal Johanna. Het was dus afwachten of ze onze verwachtingen ook werkelijk konden inlossen… Het verdict: ze overtroffen die zelfs. Deze productie van ‘Sweeney Todd’ is een absolute must voor elke musicalliefhebber in Vlaanderen. Het gebeurt niet vaak dat we bij Concertnews.be verlegen zitten om kritiek op een voorstelling, maar dit was zo’n zeldzaam moment. De puzzel paste en het was twee uur lang genieten van knappe acteerprestaties, zang van de hoogste kwaliteit en de heerlijke complexiteit van de muziek van Sondheim die dankzij meesterlijke arrangementen van Pol Vanfleteren ook met een kleine live-band volledig tot zijn recht kwam.

Theater Elckerlyc in Antwerpen was voor de gelegenheid volgelopen met prinsjes, prinsesjes en hun lakeien die kwamen kijken hoe Helle Vanderheyden zich als een vlinder mocht ontpoppen van de slonzige Assepoester tot de prinses van het bal. Met ‘Assepoester’ bracht Deep Bridge een entertainende familiemusical die een eigen twist gaf aan een eeuwenoud sprookje. Assepoester werd hier niet gepest door twee boze stiefzusters, maar had hier één vervelende stiefzus Fien en een geschifte, maar best wel aardige stiefbroer Titus. Jasmine Jaspers mocht in de huid kruipen van de lichtjes getikte Fien en Laurenz Hoorelbeke zette met verve een prettig gestoorde Titus neer. Voor de kleinsten werd het een magische voorstelling vol sprookjesfiguren en een echte toverfee. Voor de al iets ouderen was het een ontspannen opvoering met heel wat humor in de dubbele bodem van Titus’ opmerkingen. Maar wat voor jong en oud hetzelfde was, was het genot om Helle Vanderheyden te horen zingen. Haar prestatie was dan ook absoluut top.