Justin Bieber deed op Sziget Festival zijn live reputatie alle eer aan. Die is op zijn zachtst gezegd wisselvallig. Zo ook was zijn optreden in Boedapest. Naar het einde van zijn headlinerset vond ie het zelfs een goed idee om maar liefst 10 (!) minuten een instrumentaal nummer te spelen aan de witte piano samen met zijn muzikanten. Zijn vingerzetting werd daarbij weliswaar niet in beeld genomen, zodat zich de vraag stelde of hij überhaupt wel live aan het spelen was. Dat ie een enorme backing track met zijn stem op gebruikt, stak ie ook niet onder stoelen of banken. Meermaals hoorden we zijn stem een song zingen terwijl hij de micro ver van zich hield (vroeg tijdens het concert bij Where Are Ü Now bijvoorbeeld al) en zelfs niet eens de moeite doen om zijn lippen op de juiste manier te bewegen. De Canadese wereldster startte nochtans zijn concert bijzonder energiek in de manier waarop hij met zijn dansers choreografieën neerzette, al na een kwartier tijdens het optreden. Bieber is een goeie danser. Maar na iets minder dan een half uur stelden we vast dat het steeds wat minder werd hoe hij zijn danspassen afwerkte en hoe hij op het podium bewoog. Soms zagen we hem gewoon spieken bij zijn dansers en zo verraden dat hij eigenlijk de choreo’s niet allemaal (meer) onder de knie had. Hij oogde kortom net als Stromae vermoeid maar dan veel erger dan onze eigen landgenoot. Kleine oogjes had ie en hij leek zich vooral doorheen zijn concert te slepen. Bieber stak dan ook na een half uur al zijn tong uit om dat te laten blijken.

Legendarisch. Dat was het concert van Stromae op Sziget Festival. In 2014 welteverstaan. Toen hadden de organisatoren hem nog voor zijn doorbraak geboekt voor wat nu de Freedome tent heet. 8 jaar geleden was dat een gesloten tent. En hanteerden de Hongaren een vol is vol-beleid. Toen zagen ze de bui al hangen, vandaar dat ze een ledscherm op het open veld ernaast hadden geplaatst. Maar uiteraard wou niemand genoegen nemen om een optreden op tv te kijken dat op enkele meters live aan het plaatsvinden was. Gevolg: festivalgangers kropen over de omheining en het was opletten om niet verpletterd te geraken als je er net zoals wij toch nog net bij konden. Al vanaf het eerste nummer regende het toen condens in de tent. 8 jaar later bleek Stromae voor een afgeladen volle main stage te staan, waar er meer volk in één grote stofwolk stond dan voor Justin Bieber die na hem optrad. Stromae bleek dé headliner van de vrijdagavond. Bieber zijn after show.

‘We are a bit rusty.’ Het zijn niet onze woorden, maar wel die van medewerkers van Sziget Festival 2022. Het siert hen. Ze weten het dus dat deze editie productioneel gezien niet loopt zoals je van een major festival als dit, een van de grootste op Europees vasteland, mag verwachten. De kennisvlucht, mensen die het festival heeft moeten laten gaan door de coronacrisis, heeft de ganse entertainmentsector getroffen, en dus ook Sziget Festival. Dat is knap lastig als journalist, want je zorgvuldig uitgebouwd netwerk met de jaren, kan je terug – soms van nul – proberen op te bouwen. Als je al de energie en goesting daarvoor vindt om dat te doen.

Maar liefst zeventienduizend man zakte naar de tweede festivaldag af van Nostalgie Beach Festival dit jaar. Goed voor een zo goed als gevuld Sportpaleis dus. En dat om het veertig jarig jubileum van Simple Minds mee te vieren. Onder hen zagen we backstage niemand minder dan Herman Schueremans en Walter Kestens. Het kan best zijn dat beide heren, respectievelijk afkomstig van Keerbergen en Tienen plots zin hadden om met zijn tweetjes moules frites achterover te slaan aan het zeetje, of een tomate crevette, of zoals wij patatten met tongrolletjes. Maar iets in ons zegt dat deze heren er voor zaken waren. Als ze Jim Kerr en co voldoende gemasseerd hebben, zou het dus wel eens kunnen dat de volgende afspraak van deze Schotse new wavegroep Suikerrock 2023 wordt. Terecht, want Kerr gaf zich zoals ie beloofd had 100% voor zijn eerste optreden ooit voor zover ie zich nog kon herinneren in Nieuwpoort. Alleen stond er eerder op de dag iemand die zich méér dan 100% smeet en dat was niemand minder dan Anouk ★★★★★.

Op de vijftiende Bollekesfeesten in Antwerpen bleek Cleymans & Van Geel vooral het best als coverband. Niet dat hun eigen nummers niet werkten op de Grote Markt van Antwerpen op ‘We kunnen ons redden’ na, een te persoonlijke break upsong van Van Geel waar een festivalpubliek nu eenmaal géén boodschap aan heeft en dus logischerwijze ook vollult, iets wat het duo met hun staat van dienst op voorhand moest weten. Maar de twee klonken naar het einde van hun set samen met hun band, met onder andere Florejan Verschueren op toetsen en Damian Corlazolli (waarmee Cleymans nog in Spring zat, grappend had de zanger het echter over ‘de betere jeugdreeks Johan en de Alverman’) aan gitaar, veel strakker toen ze aan het coveren sloegen.