Een prachtige, universele, tijdloze, sobere minimalistische voorstelling, of beter: ceremonie die het leven viert. Een gebeurtenis op zich over een gebeurtenis, kort of lang van duur, zoals een mensenleven of het verbrijzelen van een kolossale steen tot steentjes of as. Alles van materie is immers een gebeurtenis met net als Funeral een begin, een midden en een slot. Deeltjes komen samen om uiteindelijk terug uit elkaar te gaan.

Wie verwacht dat de Warme Winkel van Lady Chatterley’s Lover, naar de in 1928 gepubliceerde schandaalroman van D.H. Lawrence - die verboden werd waardoor er toen illegale versies ontstonden met tikfouten, de auteur werd dus gecanceld in zijn tijd - een geil, erotiserend avondje theater zou opgediend krijgen door Florian Myjer en Lisa Verbelen heeft het goed mis. Zakelijk, koel en afstandelijk benaderen de twee de inhoud van het boek en de context, de tijd waarin het uitgegeven werd en hoe er toen en later (tijdens de eerste en tweede emancipatiegolf op gereageerd werd). Het geheel wordt gelardeerd met anekdotes van voornamelijk Verbelen die het onder andere heeft hoe ze voor het eerst anale seks had, voor het eerst neukte of gevingerd werd. Bij momenten zijn die verhaaltjes best wel grappig net als de reeks pornofilms die Myjer opsomt die gelinkt zijn aan bestaande blockbusters met daaronder Schindler’s Fist, Cumshot Millionaire, Alice in hardcore wonderland, Anal destination, Forrest Cum, Sunslet Boulevard, Catch me if you cum en A star is porn. De sterkte zit ‘m in de staart van deze voorstelling waarbij de twee het publiek muisstil krijgen. Dan wordt de heteronormatieve maatschappij de mantel uitgeveegd.

Een briljante voorstelling. Die brengt Ballet Dommage (Katrien Valckenaers en Maxim Storms) met Tavern Michelle in Bronks. ‘C’est dingue’ (‘t’is crazy’) horen we een jongetje achter ons halfweg het spektakel uitproesten. En of dat zo is. In deze fysiek beeldende theatervoorstelling trekt het duo op magistrale wijze het restaurantleven in het belachelijke, zowel de kelners, showcooking als de verschillende soorten restaurantgasten die je je maar kan inbeelden. Héérlijk is het om hen dat onderwerp te zien overstijgen wanneer het in se over de clichématige genderrollen gaat die door de mangel gehaald worden.

Het is al ver gekomen in onze maatschappij dat een theatervoorstelling en het onderwerp dat die aansnijdt zich moet verdedigen. Als je de webpagina van het Zuidelijk Toneel erop naslaat, kom je toch tot die indruk. Nochtans zou geen enkele kunstvorm zich moeten verdedigen om weet ik wat. In dit land en zeker ook bij onze noorderburen zou er zoiets moeten bestaan als vrijheid van expressie, meningsuiting, en ook persvrijheid. Of het thema, in dit geval wordt niet alleen de mogelijke psyche van Michelle Martin blootgelegd, maar vooral de mechanismes die tot sadisme leiden, nu gevoelig ligt of niet, doet er niet toe. Makers moeten grenzeloos kunnen creëren en vooral durven. Ook, maar niet alleen omwille van dat getoonde lef op het podium en de ijzersterke tekst van Kristien Hemmerechts vinden wij de biografische fictievoorstelling De vrouw die de honden eten gaf een van de beste van dit jaar.

140 jaar oud is Vijand van het volk (1882) van de Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen. En nog steeds is deze wrange komedie bijzonder relevant en zelfs voor ons – als we alleen al kijken naar hoe ons jaar er uit zag – bijzonder herkenbaar. Olympique Dramatique brengt verschillende acteurs samen over de generaties heen. Dat op zich levert naast de ijzersterke bewerking door Tom Dewispelaere, Joeri Happel en Lucie Plasschaert een uitermate boeiende voorstelling op. Één waar castleden die zweren bij freewheelen als een jazzmuzikant en zij die liever hun klassieke geschooldheid tonen door voornamelijk te volgen (weliswaar met wat eigen inbreng) wat er op papier staat, samen op het podium staan. Ijzersterk is de zeer bevlogen speech van Thomas Stockman, neergezet door Joeri Happel naar het einde van Vijand van het volk. Dan komt hij helemaal los te staan van de gemeenschap die hem eerst op handen droeg als voorbeeld maar dan als vijand uitspuwde. Die bijna transcendentale monoloog waarin ie zijn idealisme tentoonspreidt ten opzichte van de grote, domme massa ‘Het grote publiek heeft geen nood aan nieuwe ideeën, wel aan gevestigde ideeën’: dat is weergaloos theater dat we hier van Olympique Dramatique andermaal te zien krijgen.