In The Generosity of Dorcas, de jongste danssolo van Jan Fabre, zien we de Italiaanse performer Matteo Sedda aan het werk die eerder ook een rol had in Fabres meesterwerk Mount Olympus. Voor de instrumentale muziek tekende Dag Taeldeman (A Brand). Op de scène zien we Sedda aanvankelijk hoekig bewegen, met scherpe rechte lijnvoering. Terwijl ie zwarte kledingsstukken in laagjes over elkaar aan heeft, zijn zijn handschoenen wit. Met zijn wijsvinger wijst ie naar een van de naalden en draden die boven de scène hangen. Het scènebeeld toont verschillende draden in verschillende kleuren met een naald bengelend onderaan. Die hangen in een boogvorm wat aan een regenboog doet denken in combinatie met het kleurpatroon. De dansvoorstelling leest zo als een ode aan lgbt, aan het mannelijke en vrouwelijke in elk van ons, maar verwijst even goed ook naar het geloof. Naald en draad komen overigens ook in eerder werk van Jan Fabre voor. We denken dan bijvoorbeeld aan het nog steeds op ons netvlies brandende Tragedy of a Friendship.

Een aarzelend applaus. Dat ontving Claire Croizé’s en ECCE’s ‘EVOL’ in de Theaterstudio van deSingel. Het is niet de eerste keer dat toeschouwers op deze internationale campus afwachtend reageren na een voorstelling. Soms zwelt dat applaus na een tijdje aan, alsof het publiek dan pas alles heeft kunnen laten doorsijpelen en horen we de publieksreacties crescendo gaan. Bij ‘EVOL’ was dat niet het geval. Het applaus bleef matig op een paar mensen na die erg enthousiast waren. Mixed feelings dus. Zeker, voor David Bowiefans is er weinig mis aan een dansvoorstelling op zijn muziek. Alleen komt die wel erg fragmentarisch binnen met de vele stiltes tussen de songs in waarop ook gedanst wordt. Andere nummers worden met de klassieke stamp op het podium (zoals tijdens ‘Please Mister Gravedigger’) plots afgebroken wat dan weer wat aanvoelt als heiligschennis. De choreografie voelt ook soms te veel 1 op 1 aan, denken we maar aan het moment waarop er geniesd wordt of wanneer Bowie de sterren vermeld (‘And the stars look very different today’) in ‘Space Oddity’. Dan zien we de Finse Emmi Väisänen de handen voor de neus houden die als twee klapdeurtjes openklappen bij het niezen of de armen in de lucht gooien waarbij de handen een kwart cirkel naar buiten toe in de lucht tekenen om de sterren van een beweging te voorzien.

Wat gebeurt er als de grond onder je voeten verdwijnt en je plots geen ijkpunten meer hebt? Dan zoek je troost bij elkaar en creëer je nieuwe rites volgens ‘Invisible’ van Kabinet K. De voorstelling die in hetPaleis staat, brengt kinderen en volwassenen op de bühne in een donkere setting. Wie hun danstaal die het midden houdt tussen een partijtje ravotten met veel rondtollen van de kinderen en dans al eerder zag in Rauw en Horses herkent veel. Kabinet K kan ons dus nog nauwelijks verrassen. In deze voorstelling zien we zeven individuen (Kwint Manshoven, Lisse Vandevoort, Sueli Besson, Titus Messiaen, Naïm Glas, Louise Tanoto en Jacob Ingram-Dodd), eenzaam en wanhopig. Na verloop van tijd groeien ze naar elkaar toe. Start de voorstelling erg donker – letterlijk met een black out – dan volgt daarna koud wit licht die het podium belicht, vervolgens gaat dat over in geler, warmer licht tot de gloed van de ondergaande zon via een spot rechts achteraan te zien is en daarmee het einde van de voorstelling inluidt. Het lichtontwerp van Stef Stessel en Barbara De Wit is ons té conventioneel, triggert ons te weinig, kortom we konden nauwelijks onze aandacht hierbij houden. De kinderen rondom ons opvallend genoeg wél. De omgekeerde wereld leek het wel.

Verlangen op vier verschillende manieren gepresenteerd door 4 verschillende choreografen. Dat is het uitgangspunt van het avondvullende Selon Désir van Ballet Vlaanderen dat in Antwerpen in première ging. In ‘Les Noces’ *** van Edward Clug uit 2013 op muziek van Stravinsky zien we het gearrangeerde huwelijk, strak, en formeel aan de ene kant. Speels met hypersnelle erotische laag aan de andere kant (denken we maar aan het moment wanneer de bruidegom Philipe Lens zijn broek wil optrekken maar de bruid Lara Fransen die opnieuw naar beneden trekt, of wanneer de schijnbruid Teun van Roosmalen een pets geeft op Lens achterwerk). Philipe Lens herneemt zijn rol hiervoor en weet het sterkst van al te overtuigen in deze choreografie waar angst, nieuwsgierigheid overgoten wordt met een vleugje humor. Wanneer Fransen voor het eerst door de knieën gaat, is dat wat aarzelend.

In 21 Pornographies onderzoekt de Deense danseres en choreografe Mette Ingvartsen de relatie tussen pornografie en macht. Het Kaaitheater, waar Mette artist in residence was tussen 2013 en 2016 vroeg haar in het kader van haar programma ‘WoWmen!’ dat focust op de afschaffing van een duale samenleving. Mette die in 2004 afstudeerde aan PARTS en nu een van de huisartiesten van de Duitse Volksbühne is, klaagt in haar voorstelling gedwongen seksuele handelingen aan in een machtsrelatie. Of het nu gaat over de samenleving waarin politieke en religieuze machthebbers hun perverse wil opleggen, of een regisseur op een filmset, … Mette maakt er kortemetten mee en tast de grens af tussen wat zou moeten behoren tot de private en wat tot de publieke ruimte terwijl ze haar publiek een spiegel voorhoudt. Ze sleurt ons als het ware mee in de voorstelling wanneer ze ons een Ferrero Rocher laat eten, en daarna vertelt over een actrice die naakt warme chocolade over haar gegoten kreeg. Tevens neemt ze naakt, ze heeft enkel haar sokken nog aan, tussen het publiek plaats, spuit rook over de scène die vervolgens zijn weg naar de zaal vindt, en scant op het einde haar eigen naakte lichaam in met een witte led tl-lamp verticaal, en daarna van rechts naar links waarna ze dat ook doet met het publiek. Met stip levert dat visueel een van de sterkste momenten op uit deze productie wanneer haar lichaam in profiel, dan weer in frontaal zicht zijdelings (fel wit) belicht wordt en aan de andere kant van haar lichaam een sterke schaduw achterlaat. Wanneer ze met haar achterwerk naar het publiek gericht is en die lamp voor haar lichaam houdt, zien we dan weer haar contouren in tegenlicht.