The travelling doll is een tweeluik van Thomas Janssens dat Franz Kafka ooit brieven schreef om een meisje – Ellie – op te beuren omdat ze haar pop Annabelle kwijt was geraakt. In die brieven kroop ie in de huid van de pop die zogezegd op reis was. In de ene voorstelling, die voor kinderen vanaf 10 jaar gemaakt is, zien we het verhaal gebracht door de ogen van het meisje. In die voor 15-plussers, de voorstelling die wij zagen, komt de getormenteerde ziel van Kafka bloot te liggen die haar vertelt dat ze lijdt aan fantoompijn die niet te genezen valt en aandringt om te geloven in elfjes anders sterft er eentje ergens ter wereld.

Robbert Vervloet ging in deStudio in première met SOLO. Een solovoorstelling over een man die solo werkt in het magazijn van SOLO, niet de boter, wel het bedrijf van ‘voor uw pakjes groot of klein, moet u bij SOLO zijn’. Daar krijgt ie letterlijk en figuurlijk aan de lopende band dozen terug met goederen die aangekocht werden door klanten maar teruggestuurd werden. Hij doet die open, scant het etiket en steekt het materiaal in de daarvoor voorziene bakken: refund, repair en return. Buiten een goudvis die ie in een drinkfontein steekt heeft ie niemand om mee te praten in zijn magazijn. Tenzij er telefoon komt, niet zelden is het Kathleen van sales die hij dan hoort. Ze werkt nog niet zo lang bij het bedrijf maar ze kreeg wel al promotie terwijl hij er al zes jaar is en het moet stellen met meervoudige ‘Employee of the month’ vermeldingen. Is het Kathleen niet die hem belt dan is het zijn mama. In zo’n grijze, saaie omgeving waar geen zonlicht binnenkomt, moet ie het dus hebben van zijn onuitputbare fantasie om het wat leefbaar en gezellig te houden.

Een prachtige, universele, tijdloze, sobere minimalistische voorstelling, of beter: ceremonie die het leven viert. Een gebeurtenis op zich over een gebeurtenis, kort of lang van duur, zoals een mensenleven of het verbrijzelen van een kolossale steen tot steentjes of as. Alles van materie is immers een gebeurtenis met net als Funeral een begin, een midden en een slot. Deeltjes komen samen om uiteindelijk terug uit elkaar te gaan.

Wie verwacht dat de Warme Winkel van Lady Chatterley’s Lover, naar de in 1928 gepubliceerde schandaalroman van D.H. Lawrence - die verboden werd waardoor er toen illegale versies ontstonden met tikfouten, de auteur werd dus gecanceld in zijn tijd - een geil, erotiserend avondje theater zou opgediend krijgen door Florian Myjer en Lisa Verbelen heeft het goed mis. Zakelijk, koel en afstandelijk benaderen de twee de inhoud van het boek en de context, de tijd waarin het uitgegeven werd en hoe er toen en later (tijdens de eerste en tweede emancipatiegolf op gereageerd werd). Het geheel wordt gelardeerd met anekdotes van voornamelijk Verbelen die het onder andere heeft hoe ze voor het eerst anale seks had, voor het eerst neukte of gevingerd werd. Bij momenten zijn die verhaaltjes best wel grappig net als de reeks pornofilms die Myjer opsomt die gelinkt zijn aan bestaande blockbusters met daaronder Schindler’s Fist, Cumshot Millionaire, Alice in hardcore wonderland, Anal destination, Forrest Cum, Sunslet Boulevard, Catch me if you cum en A star is porn. De sterkte zit ‘m in de staart van deze voorstelling waarbij de twee het publiek muisstil krijgen. Dan wordt de heteronormatieve maatschappij de mantel uitgeveegd.

Een briljante voorstelling. Die brengt Ballet Dommage (Katrien Valckenaers en Maxim Storms) met Tavern Michelle in Bronks. ‘C’est dingue’ (‘t’is crazy’) horen we een jongetje achter ons halfweg het spektakel uitproesten. En of dat zo is. In deze fysiek beeldende theatervoorstelling trekt het duo op magistrale wijze het restaurantleven in het belachelijke, zowel de kelners, showcooking als de verschillende soorten restaurantgasten die je je maar kan inbeelden. Héérlijk is het om hen dat onderwerp te zien overstijgen wanneer het in se over de clichématige genderrollen gaat die door de mangel gehaald worden.