Nog net voor Jef Neve met zijn trio het podium van het Rivierenhof opstappen, zien we een pianostemmer aan het werk. Die wil niets aan het toeval laten. Tussen voorprogramma Score Man en het trio wordt het instrument opnieuw gestemd. Geen overbodige luxe, want elke minuut wordt het wat frisser in het Openluchttheater. En het wil nu toch wel zeker, dat snaren gevoelig zijn aan temperatuurschommelingen.

Een staande ovatie dat moet je verdienen voor een Brasschaats publiek door hard, zeer hard te werken en het beste van jezelf te geven. In die zin, zag ik de afgelopen jaren nog nooit het publiek spontaan rechtveren in dit cultuurcentrum na een voorstelling. Wel zo bij Liebrecht Vanbeckevoort. Een primeur.

Er gaat geen week voorbij of ik zit in een of andere zaal om een voorstelling of concert bij te wonen. Vaak, zeer vaak zien we goede dingen. Maar concerten die me écht raken, die kan je jaarlijks op een hand tellen.  Toots Thielemans en zijn begeleidingsband slaagden er moeiteloos in om me ontroeren. En ik was helemaal niet de enige. Wat rondkijken in de zaal leverde enkel blije gezichten op. Thielemans was in topvorm zoveel was duidelijk. Het was zijn laatste concert dit jaar in ons land, op een privé concert na. ”Drummer Hans Van Oosterhout is verkouden”, zo liet Thielemans weten. “So, no kissing between us”. Het publiek kon er smakelijk om lachen.

Subliem. Geniaal. Ontzettend straf. Meesterlijk. Klasse. Het zijn maar enkele adjectieven die bij ons opkomen nadat we bijna 3 uur Wim Mertens en zijn strijkerskwintet aan het werk zagen. Ook lijken het aantal sterren dat we toekennen aan een concert ontoereikend. 3 Sterren betekent bij ons een ‘zeer goed’ concert. Dit was meer dan zomaar ‘zeer goed’. Dit was het soort concert dat nog lang in je geheugen gegrift blijft. Het soort concert waar je een weeklang mee in je kop zit omdat het zo top was. Wellicht waren we niet de enigen die daar zo over dachten. Drie bisrondes telden we. Mertens was overuren aan het kloppen en dat liet hij ook aan zijn ensemble zien wanneer hij voor de derde keer terugkwam en naar zijn horloge wees. Het volledige ensemble kreeg 3 keer een volledige staande ovatie. Meer dan terecht.

Zeer dynamisch, zo zette deFilharmonie de symfonie van Stravinsky in. De componist had zijn werk dan ook in volle tweede Wereldoorlog geschreven. Het was net die oorlog, met nieuwsberichten en filmbeelden die voor hem inspiratiebronnen waren tijdens het schrijven van dit werk. Dat valt ook op in de partituur, al van het begin worden de pauken bovengehaald en krijgen zij een prominente rol toebedeeld. Verder lijkt de eerste beweging ‘Ouverture: allegro” wel op een soort pianoconcerto. De piano krijgt er immers, naast de strijkers en klarinet een belangrijke plek.