Recensie Foo Fighters: Wasting Light | Back and forth: rock docu

5 April 1994. Kurt Cobain pleegt zelfmoord op 27-jarige leeftijd. Het einde van Nirvana is het. Dave Grohl is op dat moment de vijfde drummer van de band. In 2011 zet ie het nummer “I should have known” op de nieuwste van Foo Fighters “Wasting light” en vraagt Nirvana-bassist Krist Novoselic om op deze track te spelen. Een song waar Grohl terugkijkt naar het verleden, naar de fouten op persoonlijk en professioneel vlak die hij maakte. De rock docu “Back and forth” is verre van een pr-verhaal van deze Amerikaanse band. Ook de kleine kantjes komen aan bod.

Zoals die vele keren dat Grohl de pers in de startfase van Foo Fighters mag uitleggen waarom hij een nieuwe band durft te vormen en steeds het gevoel heeft dat hij zich moet verantwoorden en verdedigen voor die keuze. Voor bepaalde critici was dat immers not done. Ook zeer veel vragen, kreeg ie over Cobain. Vragen die allemaal de focus op het nieuwe project een stuk overschaduwden bij de start van Foo Fighters. En dan waren er nog de verzoeken van de fans tijdens hun allereerste optredens. Die wilden vooral “Marigold” horen van Nirvana, een song die Grohl op zijn naam mag schrijven. “We hebben dat nummer nooit gespeeld.” bevestigt de bezieler van FF. Ook de beelden uit die begintijd liegen er niet om. “Shut up” schreeuwde hij het publiek toe wanneer het alweer om die Nirvanasong vroeg. Grohl vond bij Sunny Day Real Estate drummer William Goldsmith en bassist Nate Mendel. Pat Smear, waarmee hij een verleden had bij Nirvana, tekende als gitarist. Grohl vond in de leden van Sunny Day Real Estate “een goede ritmesectie.” zo zegt ie in de rock docu.

Toch is het vooral ontzettend pijnlijk om op intermenselijk niveau vast te stellen hoe dramatisch hij omging met Goldsmith toen hij de andere bandleden bij elkaar bracht en bijna het ganse album “The colour and the shape” met hen opnieuw inspeelde. Alleen Goldsmith wist niets van deze geheime sessies. Voor Grohl, die nu als frontman en gitarist fungeerde, maar bij Nirvana nog drumde, voldeed zijn drummer niet. “Ik weet dat Goldsmith me dit nooit zal vergeven.” klinkt het oprecht uit Grohls stem tijdens de docu.

We zijn 1997. Taylor Hawkins, toen op tour met Alanis Morissette, stemde in om drummer te worden van Foo Fighters hoewel dat ook wel wat vragen deed rijzen zoals “You can’t have 2 spazzes in your band”. Maar de geschiedenis herhaalt zich wanneer Franz Stahl tussen ‘97 en ‘99 in de band komt om Smear te vervangen. Grohl kende hem nog van zijn periode bij Scream. Maar “it didn’t gel” was de conclusie van de andere drie groepsleden. En dus werd Stahl ook bedankt voor bewezen diensten. Via een telefoontje dan nog wel. Niet meteen de meest moedige manier om een samenwerking te verbreken. Stahl: “het waren de beste twee jaar uit mijn leven.” FF hield dan een open auditie om op zoek te gaan naar een gitarist. “Daar zat onder andere iemand bij die zijn gitaarkoffer op slot gedaan had, en het niet meer kon openen. Of dat nog niet genoeg was, vroeg ie ons om albums te signeren.” Uiteindelijk koos de band voor Chris Shiflett die op zijn hoede was voor een mogelijke terugkeer van Pat Smear.

Ondertussen was de band groot geworden, vulde het niet meer de kleine zalen en kozen festivalorganisatoren steeds vaker om hen op hun festivals tijdens de avond te programmeren in plaats van de namiddag.  Grohl ging drummen bij Queens of the Stone Age wat heel wat vragen deed oproepen bij de andere bandleden van FF. De sleur van het toeren begon danig door te wegen bij de bandleden. Bij wijze van uitdaging dronk men 1 whiskey voor ze het podium opgingen. Uiteindelijk draaide dat uit op 10 en dat was er op het einde van een optreden toen ook aan te merken. Taylor ging nog verder in zijn zoektocht om kicks. In Londen werd ie opgenomen in het ziekenhuis na een overdosis. Hij kwam in een coma terecht.

Maar de band veerde terug recht met onder andere “All my life”. “It always goes bananas” weet FF als ze het nummer live speelt. In 2006 komt Smear terug bij de band om hen te vervoegen tijdens een akoestische tour. De band wou dan de combinatie aangaan tussen enerzijds akoestische optredens in het indoorseizoen, en het stevigere werk daarnaast. Het was allemaal de voorbode voor het deels akoestische deels rockende “Echoes, silence, patience and grace.”

“Hoe zijn we zo groot kunnen worden?” vraagt Grohl zich af nadat FF 85000 toeschouwers naar een uitverkocht Wembley stadium kan trekken. Nirvana’s Nevermind werd nog door Butch Vig geproduceerd. Tijd om die man te vragen om hun jongste album “Wasting light” voor zijn rekening te nemen, vond Grohl die koos om dit album analoog, dus op tape op te nemen. “Goede rock moet hier en daar ook fucked up zijn” en dus niet te clean of foutloos. De frontman van Foo Fighters koos om alles op te nemen in zijn garage waarvoor hij zijn vrouw Jordyn Blum bij de aftiteling bedankt. Violet Maye, het eerste dochtertje uit hun relatie schittert ook in deze documentaire. Ze port haar papa terwijl die zijn gitaarmelodie aan het inspelen is en zegt “je hebt me beloofd dat je met me zou gaan zwemmen.” Ook later komt ze nog eens om aandacht vragen. Papa Grohl geeft toe, en verlaat een tijdje de werkruimte van de band voor een plons in het zwembad met de dochter om nadien met natte haren er terug te verschijnen. Ook de Taylors komen even langs voor een poolparty. En zo zien we op wat een gemoedelijke, bijna gezinsuitstapachtige manier dit album ontstaan is en Grohl het project dat hij aanvankelijk nog klampachtig vooral zelf wou uitvoeren uiteindelijk deels heeft weten lossen om van FF een band te maken die samen schrijft en platen maakt.Een band smeden, werd voor Grohl dus een werkwoord.

“Wasting light” heeft ook alles met zich mee om het live uitstekend te doen. Dat bewees het zeer strakke optreden van de band dat na de documentaire te zien was en op 5 april 2011, 17 jaar na de dood van Cobain opgenomen was. Jammer dat het geluid soms door de verbinding een fractie van een seconde weg was. Bij “Dear Rosemary” was dat maar liefst een vijftal seconden zo. Maar goed. “Rope” is een dijk van een nummer met een stevige gitaar en drumsolo. In “White Limo” mag de frontman stevig doorschreeuwen. “These days” en “Arlandria” zet ie vervolgens solo in op gitaar waarna de nummers een knappe opbouw kennen met de andere instrumenten en meerdere lagen. Als voorlaatste krijgen we dan “I should have known” op ons bord wat na het zien van de documentaire en het doornemen van de bio van de band sowieso een extra dimensie krijgt. Na al die geruchten en laat ons zeggen “hype” die rond dit album is ontstaan, hadden we het kunnen weten dat “Wasting light” straffe kost is.

Op maandag 13 juni 2011 staat Foo Fighters op Pinkpop, Megaland Landgraaf.

< Bert Hertogs >