Recensie Das Pop

Na alweer een zijsprongetje in de Allerslimste Mens staat Bent Van Looy terug in zijn natuurlijke habitat,  een concertzaal. De eerste keer dat we Das Pop aan het werk zagen was in 1998 in het voorprogramma van Soulwax. Ze hadden toen Humo’s Rock Rally gewonnen. Van Looy zat toen nog een heel concert achter z’n drumstel en taterde er op los over zijn lederhosen die hij speciaal voor die avond had aangetrokken. Toen wisten we het al: deze band gaat potten breken.

De nieuwe plaat heet The Game en die laten ze voor de eerste keer op een live publiek los in de Brusselse Ancienne Belgique. Het was van  2003 geleden dat ze nog in deze concerttempel stonden. Toen nog in ABBox. Nu is de grote zaal op z’n grootst.

The Game deed ons eerlijk gezegd, net zoals Van Looy’s gevoel voor mode, enkele wenkbrauwen optrekken. Het titelnummer was veelbelovend, maar na enkele luisterbeurten bleven we toch een beetje op onze honger zitten. Er zitten zeker een aantal sterke nummers tussen, dat wel, maar het geheel kwam iets te geproduced over. Het was zoeken naar dat onbezonnen enthousiasme.

Maar eerst werden we nog van onze sokken geblazen door de Kortrijkse band SX. Hun song Black Video zat al enige tijd in ons achterhoofd en live wisten ze de hoge verwachtingen zeker waar te maken. Het kan bijna niet anders dat dit soort van talent tot ver over onze landsgrenzen zal reiken.

Veel rook aan het begin van Das Pop’s set. En lasers. En palmbomen op de achtergrond. Zijn we twintig jaar terug op de Caraïben beland?  Bent Van Looy achter de piano in een hagelwit kostuum. Zelfs gitarist Reinhard Vanbergen heeft zijn beste plunje aangetrokken en staat met een pitteleer achter zijn gitaar. Beginnen doen ze meteen met The Game. Ze hebben er duidelijk zin in en geven het nummer meteen een felle outro mee.

Van Looy staat ook altijd garant voor een streepje humor. De voorbije dagen zaten ze alleen maar in donkere zalen te oefenen voor deze show. Ze hadden horen zeggen dat het mooi weer is geweest. Het leven van een muzikant is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ze hebben geen vakantie en kunnen geen huisdieren houden. Die zouden alleen maar doodgaan. Charmante jongen, die Van Looy.

Wie The Game al in zijn of haar bezit heeft, weet dat er een mysterieuze jongleur op de hoes staat. Voor Gold staat Van Looy te zwaaien met een gigantische toverstaf. Het heeft wel iets magisch, ja.

Een tikkeltje paradoxaal beginnen ze aan Tired. Vermoeid klinkt het zeker niet, in tegendeel zelfs. Het nummer wordt in een uptempo versie gebracht en hier en daar lijken ze zich toch iets te vergalopperen.

Voor I Me Mine kruipt Van Looy zelf nog eens achter het drumstel. Drummer Matt Eccles grijpt dan maar naar de gitaar. Het leukste nummer van de avond moet toch wel Skip the Rope geweest zijn waarin een glansrol was weggelegd voor Reinhard Vanbergen. Hij werd voorzien van autoharp en twee deksels van vuilnisemmers. Het maakt muziek!

Als eerste bisnummer zetten ze een sterk The Thunder neer. Never Get Enough krijgt het obligatoire meezing- en verdeel-de-zaal-in-tweeën-moment. Het moet gezegd worden, dit blijft werken.

En ja hoor, de Ancienne Belgique wil nóg meer zodat Das Pop terugkomt voor een tweede bis. Het wordt een stomend Feelgood Factors. Dat feelgood-gevoel manifesteert zich van de eerste rij tot de allerlaatste.

Das Pop speelde alle elf nummers van hun nieuwe plaat. Zoals eerder gezegd kon de plaat ons niet helemaal overtuigen. Live is dit een ander verhaal. Das Pop blijft de band van die jonge honden die overvloeien aan enthousiasme en aanstekelijkheid.

De groep haalt een onderscheiding en wint op charme.

< Nathalie Charlier >

De setlist
1. The Game
2. Underground
3. A Kiss is not a Crime
4. Gold
5. Girl Wolf
6. Flowers in the Dirt
7. You
8. Tired
9. Wronging the Rights
10. I Me Mine
11. Skip the Rope
12. Wings
13. Yesterday
Bis 1:
14. The Thunder
15. Fair Weather Friends
16. Never Get Enough
Bis 2:
17. Feelgood Factors