Recensie Intergalactic Lovers

Terwijl in Buckingham Palace de Londense verliefden Kate en William genoten van een royale huwelijksavond, gingen wij het hoger zoeken bij Intergalactic Lovers die twee dagen na elkaar de Arenberg Club mogen vullen en daarmee het seizoen in de Antwerpse schouwburg mogen afsluiten. Een hele eer maar niet meer dan terecht. Intergalactic Lovers is dé nieuwkomer van dit seizoen, dé revelatie, hét aanstormend talent. Zelden maken we het mee dat we na een set naar huis gaan en nog honger hebben. Honger naar meer.

20 Maart 2011, een oud klasgenoot post op zijn Facebookprikbord volgende tekst: “Op dit moment veruit het fijnste Belgische geluid op de radio” met een link naar een Youtubevideo op. Het betreft hier een zekere band met de naam Intergalactic Lovers. Nu, die man staat wel gekend dat hij perfect aanvoelt wat kwaliteit is. De nieuwsgierigheid van ondergetekende is dus geprikkeld, al associeert hij die bandnaam eerder met spacy psychedelische shitty trance. Verrassing 1 dient zich aan wanneer we op de play-knop van het filmpje drukken. Het nummer klinkt fris, de vrouwenstem mooi en hoog. Dit is verre van spacy, psychedelisch, trance laat staan dat het shitty zou zijn: dit is top.

Verrassing 2: via een gunstige wind belandt een persexemplaar van het debuutalbum “Greetings and salutations” in onze brievenbus. Verrassing 3: in tegenstelling tot zo vele albums, weet het debuut ons van begin tot einde te boeien. Nergens voelen we behoefte om op de “fast forward” of “next”-knop te drukken, wat op zich een verademing is en een verdienste voor de groep. Heerlijke plaat. Maar misschien zijn we voor een criticus in een té goede bui. Een second opinion dan maar vragen, bij een van onze redactrices die grote fan is van Madonna. Nu wat Madge en Intergalactic Lovers doen, ligt zowat lichtjaren van elkaar verwijderd. Verrassing 3: 17 april 2011: het verdict van redactrice Nathalie Charlier luidt: “Dit is een topplaat.” en “Greetings & Salutations is een totaalpakket dat kan genieten van een mooie samenhang.” Verrassing 4: ook live staat de band er, ontdekken we in de Arenberg Club op 29 april 2011.

Half tien is het, Renée (Sys) heeft net een aardig voorprogramma afgeleverd op haar akoestische gitaar. De zangeres zingt goed. In alle registers, laag, midden en hoog laat ze een natuurlijke souplesse horen of het allemaal een fluitje van een cent is. In “Mauw” doet ze katgeluidjes na, ook later komen er schapen en geiten aan te pas in een ander nummer. Afsluiten doet ze op wel heel lieflijke wijze, met een muziekdoosje dat ze op de achterkant van haar gitaar zet en we zo versterkt kunnen horen. Een beter dan gemiddeld voorprogramma, ook het publiek heeft dat door en omarmt de singer-songwriter met een welgemeend applaus.

Dan is het tijd voor zangeres Lara Chedraoui, drummer Brendan Corbey, gitarist Maarten Huygens en bassist Raf De Mey om het podium op te gaan. Openen doen ze met dat openingsnummer uit hun debuut “Shewolf”. Chedraoui vraagt ons vervolgens om aandacht te schenken aan de jongens links en rechts van haar. Waarna ze doorheeft dat er ook eentje achter haar staat, bassist Raf, die ze dan maar een compliment geeft dat hij de mooiste van de drie is. Eerste hoogtepunt van de avond is “Queen of the sighs” met een gitaarsolo van Huygens.

Goesting en puur verlangen ademt Chedraoui uit in “Drive”, een nummer dat niet gaat over met de auto rijden of zo, maar over seks.  Huygens weet een sterke spanning op te bouwen op gitaar die hij met een slide bespeelt. Een song die zich leent tot een sterke live sfeerzetting en zich van vele andere onderscheidt via de rijke muzikale accenten. Een nummer dat we plotseling live veel sterker wisten te appreciëren dan op het album, waar we het niet meteen tot onze favorieten rekenden.

Groot contrast met “Fade away” waar de “toedoe”-loop van de backing vocals op tape de band in de eerste strofe overstemt. Fan van vooropgenomen dingen zullen we nooit worden, en zeker niet als het te sterk opvalt (backings) en storend werkt. Intergalactic Lovers laat ons dat mindere moment al snel vergeven door de sfeerzetting bij “Howl” en “Bruises”, twee topnummers uit “Greetings and salutations”. Nummers waar de bas, dan weer klassieke gitaar of de resonerende elektrische gitaar door de melodie mag klinken. We zouden bijna vergeten dat Brendan Corbey op een constant niveau drumt. Hij overstemt de anderen niet, wat op zich een verdienste is. Daardoor bewaakt hij mee de sfeer die de band live neerzet.

“We zijn aan ons laatste nummer toegekomen” zegt de zangeres na een halfuurtje puur genieten. Ontgoochelende reacties krijgt ze daarbij, waardoor ze “laatste” met haar vingers tussen aanhalingstekens plaatst om nadien nog terug te komen met “Pretty baby” en “Soul of hire.”

Conclusie: Intergalactic Lovers is op dit moment veruit het fijnste Belgische geluid op de radio. Die oud klasgenoot zat er met zijn stelling helemaal op die we nu kunnen aanvullen dat de band ook live zeer fijn klinkt en over zeer veel potentieel beschikt. Kortom: dit is de Belgische revelatie van dit seizoen.

Op zondag 10 juli 2011 staat Intergalactic Lovers niet meer dan terecht op het Cactusfestival in Brugge.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Shewolf
2. Look at those boys
3. Queen of the sighs
4. Like a fool
5. Drive
6. Fade away
7. Howl
8. Bruises
9. Delay

Bis:

1. Pretty baby
2. Soul for hire