Recensie Wim Vandekeybus | Ultima Vez | Monkey Sandwich

In de nieuwe voorstelling van Wim Vandekeybus en Ultima Vez ligt het accent op film. Eén danser gaat op scène een interactie met de beelden aan. Monkey Sandwich is een samenvoeging van de meest uiteenlopende en ongelooflijke verhalen. Deze voorstelling bundelt namelijk een groot aantal zogenaamde ‘broodje aap’ verhalen. Monkey Sandwich, begrijpt u? Deze urban legends leiden de personages langsheen verhalen en emoties.

De film vertelt het verhaal van regisseur Jerry die in Keulen een nieuwe productie komt leiden. Zijn methoden zijn onorthodox. Hij vraagt zijn acteurs om zich helemaal over te leveren in hun rol. Zijn acteurs worstelen ondertussen met de echtheid van hun beroep. De intro is een grote en redelijk lange brok film die wordt geprojecteerd op een groot scherm centraal op de scène.

Op een moment heeft Jerry genoeg van zijn leven, hij vindt alles fake, en besluit er de brui aan te geven. Hij trekt met zijn zwangere vrouw naar een commune in een polderdorp om daar als het ware de dijken te gaan regisseren. Even abrupt als Jerry’s verhaal stopt, start het verhaal van de enige danser op het podium. Naakt en liggende tussen grote ventilatoren, een aquarium en papieren poppen baant hij zich een weg.

Deze voorstelling zit vol visuele pracht waarin het accent toch ligt op het cinematografische. Vandekeybus ontpopte zich al eerder tot een begeesterd cineast. Dit jaar neemt hij trouwens zijn eerste langspeelfilm “Galloping Mind” op.

Monkey Sandwich is geen voor de hand liggende of toegankelijke voorstelling. Vandekeybus vraagt toch enige moeite van de toeschouwer. Tijdens een meer dan twee uur durende trip is het niet altijd duidelijk wat de link is tussen de danser en de film. Begint de interactie nog met een kruisende blik van de danser en Jerry, vaak is het zoeken naar de betekenis van de bewegingen. De jonge Damien Chapelle is vaak ook onverstaanbaar, hij brabbelt een taaltje zonder enige betekenis.

Naar het einde van de voorstelling toe, tijdens de apotheose, wordt een grote tip van de sluier opgelicht, maar het zou sneu zijn moesten wij die voor u hier al oplichten.

Monkey Sandwich is een mooie voorstelling die, de eerlijkheid gebiedt ons dit te vermelden, niet iedereen zal aanspreken. Vooral in het eerste gedeelte zit nog de nodige dosis humor, maar naarmate de voorstelling vordert, sluipt de somberte binnen. Zo snakten wij tijdens de overstromingsscène meermaals naar adem.

Zij die mee willen genomen worden in de maalstroom van het verhaal staat een mooie trip te wachten die u met horten en stoten  meeneemt in de wereld van Jerry en u met een vreemd gevoel terug aflevert na de eindgeneriek.

< Nathalie Charlier >