Recensie Night of the Proms 2008

Een dubbel gevoel, dat uiteindelijk toch positief uitdraait. Dat hebben we na het bekijken van de premièreshow van de Night of the Proms 2008. In die tien jaar dat we de Proms aandoen, is dit beslist een van de betere edities. Op vocaal vlak zagen we een ijzersterke Sinéad O’ Connor*** aan het werk. Met wat een gevoel en zeer doorleefd bracht zij ‘Troy’! Zelden zo’n rilling door me heen gekregen als tijdens dat nummer. En dat in een megazaal als het Sportpaleis. Het nummer leent zich ook ontzettend sterk voor orkest. Eigenlijk al haar nummers. Ze blendden perfect in het symfonische arrangement en het geheel wist bij ons meerdere malen kippenvel te bezorgen. Dat het publiek dan ook secondenlang haar een wervelend applaus gaf en met de voeten stampten op de tribunes was niet meer dan logisch. Na “Nothing compares to you” kreeg ze een daverende staande ovatie. Ook van ons, meer dan terecht! Zij en enkel zij is dé ster van de avond, hoe schuchter en hoe casual ze ook achter de microfoon stond. Muziek kan perfect iedereen bereiken met een minimum aan showelementen en je toch uit je lood slaan. Dat bewees de zangeres nog maar eens. En dat terwijl de Proms dit jaar bijna verzuipt in een beeld- en vuurwerkbad vol showelementen. Op dat vlak is ze een buitenbeentje die O’ Connor. En sja, we hebben het nu eenmaal voor buitenbeentjes.

interview met Midge Ure (Ultravox)

interview met Sinéad O' Connor

interview met Ed Kowalczyk (Live)

interview met Igudesman en Joo

interview met Tom Helsen

interview met Robert Groslot

interview met Jan Vereecke (organisator)

Met de benen van de ballerina die tijdens Spartacus mocht dansen op de catwalk was het iets minder goed gesteld. Ronduit slordig probeerde ze een Arabesque uit te voeren. Dat ene been trilde zo fel, dat ze maar een luttele seconde op een been bleef staan. Had ze last van zenuwen of is haar techniek ondermaats, wie zal het zeggen? Feit is dat het meisje nauwelijks bewegingsruimte heeft op die catwalk om interessante passen te doen. De meerwaarde om haar te betrekken in deze show is dan ook ver zoek. Vreemd ook dat ze haar voor Spartacus hebben ingezet, terwijl het orkest deel twee opent met een stuk uit dé balletuitvoering der balletuitvoeringen: “Sleeping beauty”. Opmerkelijk veel Tjaikovski kregen we te horen deze editie. Zowel zijn “Sleeping Beauty” als zijn dynamische “Ouverture 1812” werden op het publiek losgelaten. Goed was het van de presentator dat hij dat laatste nummer ook historisch kaderde en klemtonen legde op wat je moest letten in de muziek.

En zo komen we tot bij wat we de laatste jaren steeds opnieuw merken: de Proms is geen feest meer voor de beentjes, maar wel voor oog en oor. Wie heimwee heeft naar de oude formule, vindt ondanks de zware inspanningen op showtechnisch gebied, deze nieuwe versies maar niets. Anderen vinden de orgie aan beelden en andere showelementen net verfrissend en geven de Proms een exclusievere strik. “Waar is de tijd dat dit nog een studentenfeestje was?”, vragen we ons af. Die keuze, lijkt ondertussen al enkele jaren verlaten wat ons toch wel een zeker melacholisch gevoel bezorgt. Wij dagen de organisatoren dan ook uit om voor de 25ste jubileumeditie er terug een feest voor de beentjes van te maken. Benieuwd of we gehoor gaan krijgen…

Wie de benen wel moeiteloos aan het dansen kreeg was Jimm Kerr***. De T-catwalk voor het podium leek wel op zijn maat gemaakt, voor de rest had die nauwelijks een meerwaarde. Kerr sprong erop als een klein kind die voor het eerst naar de speeltuin mocht. Hij leefde zich ten volle uit, schudde de handjes van enkele bezoekers, balanceerde op een witte lijn aan de zijkant ervan, ging even een stukje van het trapje om wat dichter bij het publiek te staan en ging vaak- zeer vaak- op de knieën terwijl hij diep in de ogen van enkele vrouwen keek. Onze fotografe is er nog niet goed van. Een verbluffend knap ‘Sanctify’ bracht hij samen met het Angels in Harlem Gospel Choir. Daarna kregen de Simple Minds moeiteloos de handen op elkaar tijdens ‘Waterfront’. Muisstil werd het tijdens een ingetogen ‘”Belfast Child” om op 80’s visuals af te sluiten met een zinderend “Don’t you forget about me”. Ongetwijfeld was deze Simple Minds nog beter dan de andere passages van de groep op dit evenement.

Live** kon maar gedeeltelijk bekoren. Opvallend was dat hun ballades “They stood up for love” en “Overcome” me langs geen kanten wisten te raken. Zanger Ed Kowalczyck zong deze nummers nogal routineus. Tijdens “They stood up for love” ging hij met zijn stem niet de hoogte in maar koos om de lagere regionen aan te spreken van zijn stem. “Speelde hij op zeker of haalt hij die hoge noten niet meer?”, vroeg ik me af. Wanneer hij dan toch een hogere noot probeert te halen, dan scheeuwt hij die uit, in plaats van ze te zingen. Qua arrangement is “They stood up” veel te drammerig, het tempo ligt te hoog van deze ballade. Jammer. “Overcome” van zijn kant raakt ook niet. Ook hier zit een te snel tempo achter de reden. Muzikaal is men misschien iets te trouw gebleven aan het origineel. Live moet het dus hebben van het stevigere werk tijdens “I alone” en “Dolphin’s cry” om echt potten te breken. Wervelende violen horen we dan en een zeer volle sound. De groep mag gerust gebruik leren maken van de catwalks om het publiek extra op te poken.

Het Angels in Harlem Gospel Choir** mocht de avond inzetten en ze vroegen zich al meteen af of Antwerpen vanavond een beetje de hemel zou zijn. Daarna volgde een zinderend “Oh happy day” dat meteen kippenvel bezorgde en wat ons betreft wat langer mocht duren. “Everybody” klonk dan weer atypisch en wat te langdradig voor een gospelkoor. Bij ‘Total Praise” stonden ze op een draaiende cirkel alsof ze een kermisattractie waren. Vreemd. Ook zeer vreemd was de Negende van Beethoven (alweer aan een snel tempo) die ontzettend geforceerd overging in “Joyful Joyful”. Deze Proms vergalloppeerde zich dus bij momenten waardoor het niveau ineenzakte.

Igudesman en Joo** brachten humor in de zaal. Soms werkte dat aanstekelijk zoals bij de Mozart meets Bond-medley. Ook Mozarts Alla Turca brachten ze voor de gelegenheid in si mol . Het werkte op de lachspieren. De mannen lieten hun meest Oosterse kant zien en bewezen dat hun heupen niet liegen… Ook hun versie van ‘I will survive’ was om te gieren. Al kwam de act rond Rachmaninov veel minder goed over in deze grote zaal (we vrezen nu al het ergste voor de Gelredome). Het meest hilarische van al is wellicht het moment dat beide heren Riverdance in hun blootje zetten met enkele violisten achter hen op een rij. De choreografie die ze dan doen is ronduit hilarisch. Dit mocht nog even langer duren zelfs.

Dieptepunt van de avond was de verrassing Gunther Verspecht (Stash)* die apatisch en zeer routineus twee nummers bracht, waaronder “Sadness”. Het leek wel of Verspecht er dik tegen zijn zin stond te zingen. Het nummer “Sadness” is ook zo passé en hij bracht het zo slordig dat het langs geen kanten wist te raken. Ook vocaal zat het verre van snor. Veruit was dit de slechtste verrassing die we ooit op ons bord hebben gekregen bij de Proms. Hopelijk mag Tom Helsen de meerderheid van de shows doen. En waarom geen magistrale Frank Vanderlinden (“Irene”, ea) uitnodigen, of een An Pierlé, Geike Arnaert, enz.? We hebben zoveel groter talent in huis wiens nummers perfect zouden werken met orkest… Hier zijn  de organisatoren te snel over gegaan in het boeken, en kunnen beter in de toekomst iets zorgvuldiger hun verrassingsgasten uitkiezen, is mijn advies.

Midge Ure** van zijn kant bewees dat Vienna een magistraal nummer is dat zeer goed klinkt met symfonisch orkest. Voor de gelegenheid was de man opgetrommeld als leider van the Electric Band. Ook zingt hij 'live and let die' uit een Bondfilm.

Conclusie: deze Proms was een zeer onevenwichtige versie, die zeer diepe dalen en ook enkele zeer memorabele hoogtepunten kende. O’ Connor en Jimm Kerr maken van deze Proms een subliem vocaal feest. Jammer dat sommige keuzes soms een kleine domper op de feestvreugde zijn om het helemaal compleet te maken. Hopelijk groeit deze Proms dus nog de volgende weken en maanden. Maar ongetwijfeld is dit nu al een van de betere edities van de afgelopen jaren.

< Bert Hertogs >