Recensie Arsenal | Rock Werchter 2011 #RW11

De kou trotseren met Arsenal lijkt op papier een makkie. Niet zo als de temperatuur zo gezakt is dat zelfs twee truien en een jas je nog een koudegevoel bezorgen op de wei. “Saudade pt.2” houdt de massa een tijdlang in beweging, maar naar het einde toe, hebben de meesten het al opgegeven. Arsenal heeft gasten mee op het podium: Mike Ladd voor One day at a time en Johnny Whitney voor onder andere Lokemo. Toch – en dat is bizar – trekken de gastartiesten de ambiance niet tot een hoger niveau. Lokemo werkt nauwelijks op de wei. Wat wel werkt is de oude Arsenal, met “Lotuk” dat van begin tot einde een feest is en als voorlaatste in de set staat. Van de nieuwe nummers bleek afsluiter “Melvin” met zijn “Oho”’s veruit het best te scoren in Werchter.

Arsenal koos voor hun jongste album Lokemo om het geweer compleet van schouder te veranderen. Goed, het is hun volste recht om dat te proberen. Maar de nieuwe Arsenal en de oude vloeken iets te veel met elkaar, omdat bij het ene de link met wereldmuziek vrij duidelijk is, en bij de andere compleet afwezig. John Roans zang wist niet te overtuigen. Vaak koos ie voor de gemakkelijkheidsoplossing door nummers laag in te zetten en ook laag te blijven zingen. Verder was het een tijd wachten eer Leonie Gysels stem er goed doorkwam.  We hebben Arsenal al veel straffer geweten, toen ze het seizoen in het Openluchttheater Rivierenhof afsloten bijvoorbeeld. Door Werchter af te sluiten op de tweede dag nadat ze succesvol “hard to get” gespeeld hadden, toonde de band dat die daar eigenlijk nog een maatje te klein voor is. Proficiat dat het hen gelukt is, maar onvergetelijk kunnen we die stunt niet vinden. Soms mag je in een carrière geen stappen overslaan door iets te forceren…

< Bert Hertogs >