Recensie Portishead | Rock Werchter 2011 #RW11

Twee artiesten na elkaar die niet aan publieksinteractie doen op het hoofdpodium, dat is een open doekje geven aan Coldplay straks. Het is wat te veel van het goede voor heel wat toeschouwers want net zoals PJ Harvey, bezingt zangeres Beth Gibbons haar zieleroerselen - weliswaar met een stevige brok melancholie,  technisch loepzuiver gezongen, schuchter ook, de blik wat afzijdig houdend – zonder in interactie te gaan, zonder bindteksten. Camerabeelden zijn steevast in zwart wit en vooral onscherp. Deel van het verhaal, de trip waar Portishead ons op mee wil nemen.

“Niemand houdt zoveel van me als jij. Al wat ik heb zijn de herinneringen aan gisteren, de zure tijden” zingt Gibbons in “Sour times” dat goed onthaald wordt. “Machine Gun” krijgt een stevige batterij aan basgeluiden mee. Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers zien we op de wei “Wandering star” meezingen. Het publiek volgt dat voorbeeld voornamelijk tijdens “Glory Box” waarin een man gevraagd wordt om haar een reden te geven om van hem te houden. Prachtsong die met zijn repetitieve synth een perfect klankbedje verderop het nummer spreidt voor de elektrische gitaar die er over heen mag spelen. Met “we carry on” en een vluchtig dankjewel nemen de Britse triphoppers uit Bristol afscheid van Rock Werchter. Alweer een act die we eerder in de Pyramid Marquee zouden plaatsen en er wellicht beter tot zijn recht zou komen.

< Bert Hertogs >