Recensie Coldplay | Rock Werchter 2011 #RW11

Wat Coldplay betreft zijn we altijd al sceptisch geweest. Een drietal keer zagen we de band rond Chris Martin live aan het werk, in het Sportpaleis en twee jaar terug ook op Rock Werchter. Telkens vonden we de status die collega journalisten aan de band gaven, lichtjes overroepen. Op live vlak vonden we dat er altijd wel meer dan louter detailkritiek aan te merken was. Optredens die de spanningsboog niet strak wisten houden, en op den duur in elkaar zakten. De improvisatorische Werchtersong, twee jaar geleden belichaamde toen helemaal ons standpunt. De lofzang aan het publiek en het festival werkte voor geen meter. Coldplay heeft ondertussen geleerd uit het verleden. Als afsluiter van de voorlaatste dag gaven ze een strak optreden en schuwden ze de showelementen niet. Lasers op het podium en links en rechts van de mengtafel, vuurwerk bij opener Hurts like heaven en voorlaatste bis Fix you en een frontman die ook de achterste rijen van het publiek wou bereiken. Martin leek op buitenaardse missie toen hij hen: “Is there anybody out there?” al vroeg in het optreden toeriep. Welcome on planet Rock Werchter, Chris!

Hits, hits en nog een hits, met hier en daar een nieuwe song zorgen voor de climax van de avond. Yellow wordt  in een trek gekoppeld aan het prachtige In my place waarbij kleurige confetti het publiek wordt ingeblazen. Alleen heeft die wat last van tegenwind, en ver reikt het dus niet. Gitarist Johnny Buckland krijgt een vermelding van Martin. Met de gitarist stonden we daarstraks nog doodleuk aan een pissein in het toilet van het vipdorp.

Geen idee wat de cameramannen en regisseur gegeten of gedronken hebben, maar Coldplay wordt wel heel nerveus in beeld gebracht, met waanzinnig veel beeldwissels. Voor de vele midtemposong is dat gewoon te veel en komt het visueel te hyper over. De sound op de wei kan beter, Coldplay klinkt wat dof. De “oehoe’s” uit Major Minus worden meegezongen. Coldplay heeft een patent op aanstekelijke melodieën. Achteraan de set, werkt de repetitieve synthmelodie uit het nieuwe Charlie Brown volledig. Wat een oorworm!

Bij Lost! worden grote ballonnen op het publiek losgelaten. Hoogtepunt van de set is The Scientist waar het publiek “Nobody said it was easy” en “I’m going back to the start” stevig meezingt. De band laat het nummer op het einde ook volledig over aan het publiek. Martin begeleidt het op piano, voor de zang tekenen de duizenden toeschouwers. Dat sterk staaltje community singing doet de band nog eens dunnetjes over bij “Viva la vida” dat Martin op een klassieke manier inzette op zijn kleurrijke buffetpiano. Ook bij Politik kregen we klassieke elementen voorgeschoteld op piano. Shiver – “a very old song” dixit Martin - doet het minder goed. Maar die dipjes moeten er nu eenmaal ook zijn, om het volgende in the picture te zetten: “Violet Hill”. Die song wordt van stevige slagen op de trom voorzien. Martin springt op dat opzwepende ritme mee. De bisronde is een langgerekt hoogtepunt met Clocks, het prachtig meegezongen Fix You en afsluiter “Every teardrop is a waterfall” dat een sample van “I go to Rio/Ritmo de la noche” gebruikt. Dat blijft nog het meest bevreemdende van al voor ons. Heeft Coldplay dat echt nodig, samples uit andermans nummers gebruiken, voor een song die misschien zelfs geen klassieker wordt? In de hit “Viva la vida” zou trouwens ook materiaal van een ander steken, een riff uit If I Could Fly van Joe Satriani. Coldplay en de schrijver zouden ondertussen na een rechtszaak het op een akkoordje hebben gegooid… Zeer benieuwd wat dat nieuwe en tevens vijfde album gaat opleveren straks. Enerzijds zijn we er gerust op, met het overtuigende “Charlie Brown” bijvoorbeeld. Maar anderzijds rijzen er ook vraagtekens. Dit najaar zullen die beantwoord worden… Wat Coldplay live betreft zijn al onze vraagtekens en het voorbehoud dat we over de band hadden ondertussen weggewerkt. Coldplay stond er op Rock Werchter 2011. En hoe!

< Bert Hertogs >