Recensie 7WAYS | Geumhyung Jeong | Zomer van Antwerpen 2011

Geumhyung Jeong zoekt naar een nieuwe taal tussen lichaam en object in “7 Ways”. Object wordt lichaam en lichaam wordt object in deze voorstelling die een mix is van dans, theater en poppenspel. Jeong toont de toeschouwer 7 manieren om (solo) seks te hebben en het spel van aantrekken en afstoten. Hier en daar zorgt dat voor poëzie, dan weer voor een komische noot. Kritiek op de wegwerp- en consumptiemaatschappij is nooit ver weg bij deze danseres die in Zuid-Korea haar opleiding kende. Een gebruikt voorwerp belandt na een scène onherroepelijk in de vuilbak om er niet meer uit gehaald te worden. Of toch niet? 7 Ways is een trage voorstelling met 7 los van elkaar staande scènes die steeds opnieuw moeten opbouwen naar een climax(je) en dan neergelegd worden. Daardoor vergt ze veel geduld van het publiek.

Op de melodica na zit er geen enkel streepje muziek in deze voorstelling. De omgevingsgeluiden – regen en wind die op het dak van de hangar lelijk huishouden, een trein die voorbij rijdt, een ambulance in de verte,… – zijn de enige bron van geluid. Vaak werken ze tegen de intimistische of net rechttoe rechtaan- momenten die we te zien krijgen. Het publiek en wij lijken moeilijk in de voorstelling te geraken. En de enkele keren dat het gebeurt, is er altijd wel een aanleiding om terug te beseffen dat we in een voorstelling zitten. Dat kan gaan van iemand die tegen zijn buur reageert, tot een 8-tal mensen die de soms expliciete erotische verwijzingen liever laten voor wat ze zijn, en het opstappen. Hondenweer buiten of niet.

Maar 7 Ways kent ook zeer sterke momenten. Jeong hult zich volledig in het zwart, met een masker van een man aan haar voet en schrijdt langzaam, via kronkelende bewegingen sluipend naar een vrouwelijke paspop. Daar ontbloot ze de pop, speelt er een sensueel spel, om uiteindelijk tot de daad te komen, die al hard ingeleid wordt wanneer de pop stoot na stoot opnieuw in elkaar gestoken wordt. Jeong strekt het lichaam meermaals of vergroot, versnelt haar bewegingen om erectie en seksuele daad in de verf te zetten. Golvende bewegingen worden dan weer opgevolgd door meer mannelijke, snellere en krachtiger gestoot. Een subtiel vingerspel, eerst zacht, dan intenser speelt ze met een melodica. Die zal ze later aanblazen via de mond van een pop. Intimiteit wisselt ze af met anonieme zakelijkheid. Zo’n switch gebeurt tamelijk snel, alsof ze wil aantonen dat iedereen body en object tegelijkertijd is.

Hoogtepunt van de voorstelling is voor velen het moment dat ze zich op een oude stofzuiger legt, en de zuigkracht via de mond van een pop evoceert. Dat doet ze zeer geloofwaardig. Hier lijkt net als tijdens andere scènes de pop haar te leiden, in plaats van zij hem. De kunst van de illusie is het, die jammer genoeg toch ook steeds weer doorprikt wordt in elke scène. En dat is misschien het spijtige aan “7 Ways”: bij elke scène geraak je mee in het kortverhaal, en de spanningsboog waarmee Jeong je meeneemt, maar telkens kom je ook die afstand weer tegen tussen publiek en artieste. De geile stofzuiger op afstandsbediening die wanneer ie klaar is, het op een ander gaat zoeken, werkt op de lachspieren. Op het einde onthult de voorstelling ook wie er in de koffer kroop. Of toch niet helemaal?

7 Ways bevredigt gedeeltelijk, en wisselt geniale visuele vondsten (de stofzuiger, het verleiden van de paspop, de melodica,…) uit met zaken die wat gewoontjes aandoen (Jeongs benen die de armen worden van de mannelijke pop met Puma t shirt, de boot op de zee die hogere golven tegemoetkomt,…) Een artieste op zoek naar een eigen taal is mooi. Dat ze alles van concept tot uitvoering zelf bedacht, zeer verdienstelijk. Maar soms moet iemand vanop de zijlijn het geheel durven coachen zodat de sterktes uitgepuurd worden en de minder sterke momenten verbeterd. Alleen dan kan deze voorstelling, die bijzonder veel potentieel heeft, een ijzersterke performance worden.  

< Bert Hertogs >