Recensie Pfffffff Cie Akoreacro | Zomer van Antwerpen 2011

Als 7 mannen indruk willen maken op 1 vrouw (Claire Aldaya), dan komen daar ongetwijfeld ongelukken van. 1 Van de 7 mannen, Maxime Solé - de trapezist - die om haar aandacht dingt, is out wegens een blessure. 3 Man musiceert, de overigen die in de circusscholen van Châtellerault, Stockholm, Brussel en Moskou de kneepjes van het vak leerden, proberen elkaar te overtroeven met kracht, humor, soepelheid of pure romantiek. Dat maakt van Pfffffff een fijne familievoorstelling.

Door het tijdelijk wegvallen van de act op de Washington trapeze, brengt cie Akoreacro voornamelijk hand-op-handacrobatie tussen Basile Narcy, Romain Vigier en Claire Aldaya vooral. Wanneer zij als enige vrouw het speelvlak op komt, is ze de “andere”. Maar al snel wordt haar immense lenigheid zichtbaar en is het maar de vraag of de mannen wel in de buurt komen van haar kunnen.

De compagnie vertrok vanuit improvisaties en de eigen karakters toen ze deze productie in elkaar stak, die twee jaar geleden zijn première kende. Ook de muziek ontstond uit improvisaties en is van de hand van Zuüt. Accordeonist Guillaume Thiollière, Guilhem Fontes op piano en klarinet, Mathieu Santa-Cruz die de gitaar bespeelt en mag beatboxen, en Boris Vassallucci op percussie en viool brengen live een mix van jazz, traditionele Balkanmuziek, Klezmer, tango en klassieke tot hedendaagse muziek als hiphop. Die mix klinkt uiterst warm in de oren, en doet opvallend authentiek aan. Ook de voorstelling is dat. Een verwijzing naar West Side Story zien we even wanneer de mannen in hun vingers knippen en in haar richting dansen. Ze dagen haar uit.

Een toren van drie boven elkaar staande artiesten krijgt al meteen het applaus van de volle tent. Aldaya voert haar acrobatieën in mooie vloeiende golfbewegingen uit. Een sprong doet ze waarbij ze op een “twee handen op 1 hand”-positie komt. Beiden behouden het evenwicht door pure kracht. Ook de salto die ze vanuit een ”voeten op handen vertrek- en eindpunt” uitvoert, gebeurt vlekkeloos. In een kleine kubus wordt ze gestoken die weggerold wordt. Zelf heeft ze al van bij het begin een kistje bij. Iets eigenaardigs dat onze nieuwsgierigheid aanwakkert. Op het einde weten we wat het is. Veel humor zit er tevens in de voorstelling. Wanneer Aldaya op die Washington trapeze beland is, en helemaal in de nok bengelt, dreigt ze er niet meer af te geraken. Hoe lost ze dat op, zonder vangnet, of iets dat hoog genoeg reikt? De mannen mogen ook uit hun pijp komen om haar terug op te beuren. Vermoeiend is dat wanneer ze weinig respons krijgen. “Pfffffff” is dan ook een uitdrukking van uitblazen, vermoeidheid maar even goed van de beatboxende Santa-Cruz.

Aldaya wil de hoogte in, en die truuk met die jongleerbal die zo hoog vloog en lang op zich liet wachten eer ie terugviel in het klapstoeltje kan ze maar niet begrijpen. Bij haar lukt het niet. Spontane speelsheid krijgen we dus te zien. Ook zo wanneer er gejongleerd wordt met kegels én een wandelstok en twee decorstukken plus alle artiesten gevaarlijk scheef komen te staan of zitten. Dat scheef zitten zal uiteindelijk aanstekelijk werken bij het publiek. Ligt Claires toekomst bij één van de mannen op het speelvlak, of is het gras groener aan de andere kant, die van het publiek?

Sympathieke voorstelling die Pfffffff maar sommige acts duren ons net dat ietsjes te lang, en qua poëzie hebben we al straffer gezien op de Zomer van Antwerpen. Denken we maar aan Caiu do Céu van Circo Da Madrugada, Het draaien van de Tol van Cirque Trottola, Le vertige du Papillon van Cie Feria Musica, het knappe koorddansen van Les Colporteurs in Le fil sous la neige en de ongelooflijke knappe voorstelling van Cirque ici met Secret.  Maar ja, we zijn dan ook rotverwend in Antwerpen zullen we dan maar toegeven.

< Bert Hertogs >