Recensie Roxette | Suikerrock 2011 #suikerrock

Twee jaar geleden tekende Roxette voor een opmerkelijke comeback toen de band in zee ging met de Night of The Proms. Toen bleek vooral Marie Frederiksson, die van een hersentumor herstelde, er helemaal niet klaar voor te zijn. Vocaal zat ze al te vaak naast de toon, begaf haar stem die zijn gepolijste laag had afgestaan voor een meer korrelliger, schurend klinkende stem. Op twee jaar tijd is haar stem verbeterd maar nog steeds onvoldoende. Ze haalt wel een hoge noot in “Perfect day” bijvoorbeeld. Alleen is het de verkeerde. Naarmate het optreden vordert neemt Per steeds meer het vocale deel voor zich en plooit Marie terug in de rol van backing vocal. Het is onder andere het geval bij de hit “Joyride”. Of hoe de 25^ste editie van Suikerrock niet in glans afsloot, maar na de waanzinnige prestatie van Moby op zaterdag dat eerder op een “ faded as a flower”- manier deed. “Verwelkt als een bloem”: Roxette belichaamt het live helaas nog steeds volledig.

Niet dat er geen interesse was van het publiek in Tienen. De Grote Markt stond vol met Knuffelrockers die met mini mensjes op de schouders op deze familiedag bewezen aardig geknuffeld te hebben de voorbije jaren. Of dat in een auto gebeurde,  zoals de Zweedse popgroep in “Sleeping in my car” hen misschien op ideeën bracht, willen we niet weten. De Zweden hebben een nieuwe plaat uit dit jaar trouwens. Het schijfje heet Charm School en is zo goed dat ze er welgeteld 1 song uit brachten: “She’s got nothing on but the radio”. Laat het duidelijk zijn, als iemand (financieel) baat heeft bij deze reünie van Roxette, dan is het Per Gessle wel. Hij mag de rechten van de muziek en soms ook de productie van Roxettesongs op zijn rekening zetten.

Roxette brengt in Tienen dus vooral een best of en scoort daarmee. “It must have been love” laat de band lange tijd door het publiek meezingen. Handige oplossing:  je betrekt daarmee het publiek en spaart Maries stem wat: 2 vliegen in 1 klap. Puur jeugdsentiment is dit voor ons. Ergens ver verscholen in een lade of kast ligt bij ons nog een single cassette met telkens 1 nummer op elke kant, met onder andere dat van  de verwelkende bloem op. “How do you do” krijgt de handen in de lucht en wordt in één beweging aan “Dangerous” gekoppeld. Een stevige gitaarsolo horen we bij afsluiter “Joyride” waar zoals gezegd Marie zich naar de achtergrond begeeft.  Ook de zang wordt door de geluidsmixer naar het einde toe van het optreden meer achter de stevig doorklinkende synths verscholen. Ook dat is slim bekeken.

Met “Spending my time” zette Roxette zijn toegiften in. De nanana’s uit “The look” zong het publiek overtuigend mee. Dat de band die nanana’s koppelde aan dezelfde lettertekens uit “Hey Jude” maakte het community singing-moment compleet maar ook wat goedkoop. Het gevoel dat we achteraf hadden was dubbel. Naar dit optreden kijken, was geen waste of time. Wel kon de groep bij momenten ons een nostalgisch gevoel bezorgen. Een dertiger kon nu eenmaal in zijn tienerjaren niet ontkomen aan Roxette dat een fenomeen was in de nineties. Met de nadruk op  ”was” weliswaar. Live zijn ze anno 2011 voornamelijk door Maries beperking niet sterk en krachtig genoeg meer.

Toch zijn we blij dat we hen in Tienen aan het werk gezien hebben en er progressie vast te stellen was. Op de Proms was hun passage zó ontgoochelend dat een hersteld beeld zich opdrong. Alleen is dat beeld nog niet in schoonheid hersteld…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Dressed for success
2. Sleeping in my car
3. The big L
4. Wish I could fly
5. She’s got nothing on but the radio
6. Perfect day
7. It must have been love
8. 7 twenty 7
9. Fading like a flower
10. How do you do
11. Dangerous
12. Joyride

Bis:

1. Spending my time
2. The look/Hey Jude
3. Listen to your heart